Recensies over film, tv en meer

Kijkrecensies

Kijk even mee:


 

30 september 2024

Parade van gekke criminelen vullen The Blacklist

Door Caty Kroon – Deze recensie gaat over The Blacklist. Voordat ik er verder ook maar iets over ga zeggen wil ik eerst even helder hebben dat ik nooit een grote fan was van Amerikaanse series.

De verhaallijnen in Amerikaanse series zijn vaak dunnetjes, de humor is vaak afwezig en als het er wel is dan is het niet te begrijpen en ook het acteerwerk is vaak slecht. Dat komt omdat het door mensen wordt gespeeld waarmee je je niet altijd kunt vereenzelvigen. Ik bedoel, de kans dat je types als Jennifer Aniston, Emma Stone of Jensen Ackles bij de groenteboer tegenkomt acht ik niet heel groot. Terwijl mensen als Martin Clunes, Sophie Willian of Ricky Gervais zomaar bij je in de straat hadden kunnen wonen. Die Britten zijn daar gewoon veel beter in. Maar toen was daar The Blacklist en vooral: James Spader.

Boston Legal en The Blacklist

Over de Amerikaanse acteur James Spader (Boston, 1960) schreef ik hier al eerder omdat Spader een glansrol vertolkt in de gekke advocatenserie Boston Legal. Veel van de manier van acteren van Spader zie je terug in The Blacklist, hoewel hij daar een totaal ander personage voor het voetlicht brengt. The Blacklist is een misdaadserie die in 2013 van start ging op de Amerikaanse tv-zender NBC. Er zijn tien seizoenen gemaakt met in totaal 218 afleveringen. Door Netflix heeft The Blacklist een nieuw leven gekregen.

The Blacklist gaat over de de crimineel Raymond Reddington, gespeeld door James Spader. Als een van de meest gezochte criminelen meldt hij zich bij de FBI als informant. Hij kent heel veel andere criminelen van wie zelfs de FBI nog nooit had gehoord. De informatie die hij bereid is los te laten wil hij alleen maar geven aan special agent Elizabeth Keen. Van lieverlee ontdekt de kijker waarom Reddington die voorwaarde stelt.

De tekst gaat hieronder verder.

Covers van The Blacklist die ook te lezen is als graphic novel.

Nieuwe criminelen op de Blacklist

In vrijwel iedere aflevering maken we kennis met een nieuwe crimineel op de Blacklist. En geloof me, daar zijn hele vreemde types bij. Dat Reddington deze criminele kopstukken 'voert' aan de FBI heeft ook een reden. De verhaalconstructie is heel goed uitgewerkt en laat je bij heel veel afleveringen op het puntje van je stoel laat zitten. Hoewel er afleveringen zijn die een beetje Amerikaans over the top zijn, kun je van andere verhalen weleens kippenvel krijgen. Want stel dat er inderdaad een gek is die de wereld kan vergiftigen met genetisch gemanipuleerd voedsel of je van de straat kan plukken om je in een illegaal ziekenhuis te onderwerpen aan enge laboratoriumtesten. En dat zijn nog maar twee van de minste voorbeeldjes.

Ik vraag me af of de serie ook zo'n succes was geweest als iemand anders dan Spader de rol had gespeeld. Er zijn kosten noch moeite gespaard als het gaat om het filmwerk, de props en de stunts. Ik heb nog lekker een paar series te gaan, heerlijk vooruitzicht. Mocht je The Blacklist nog niet hebben gezien, zet hem dan op je eigen list want hij is zeker de moeite waard.

The Blacklist is te streamen op Netflix.


15 juni 2024

Boston Legal kan vandaag de dag echt niet meer, maar ja...

Door Caty Kroon - Verveeld liep ik door de vijftig zenders in het Ziggo-landschap en bleef staan bij Paramount Network waar op dat moment een aflevering werd uitgezonden van Boston Legal. Overmand door sentiment drukte ik op de opnameknop, ik bewaar warme herinneringen aan de serie.

Boston Legal

De Amerikaanse advocatenserie Boston Legal werd uitgezonden tussen 2004 en 2008. De serie telde vijf seizoenen met in totaal zo'n honderd afleveringen. Destijds genoot ik van iedere aflevering die alles in zich had wat een serie goed maakt. Het is snel, humorvol, absurd, en van begin tot eind is je hoofd een rollercoaster vol emoties.

Bekijk je de serie door de bril van vandaag, dan ontdek je dat veel onderwerpen nog steeds actueel zijn. Ook nu hebben Amerikanen moeite met kwesties als abortus, homoseksualiteit, de doodstraf en juryrechtspraak. Om maar wat te noemen. In Boston Legal lijkt het alsof de afleveringen gisteren zijn gemaakt.

De tekst gaat hieronder verder.

Crane, Pool & Schmidt

Het gaat allemaal om advocatenkantoor Crane, Pool & Schmidt. We kijken het vaakst mee met advocaat Alan Shore, briljant neergezet door James Spader (The Blacklist). Hij heeft een aantal leuke en ook een aantal vreselijke collega's, net zoals in het echte leven. Wat de collega's gemeen hebben is dat ze allemaal absurd zijn. Dat maakt de serie zo geweldig. Zijn beste vriend is senior partner Denny Crane, ook al zo briljant gespeeld door William Shatner (Captain Kirk in Star Trek). Shatner speelt vele malen beter in Boston Legal dan hij ooit in Star Trek heeft laten zien. Het hele advocatenteam is gevestigd in een deftig advocatenkantoor in een al even deftige wolkenkrabber in Boston.

Dat is schrikken

Tijdens het opnieuw zien van de afleveringen, na twintig jaar, schrok ik. De serie staat van het begin tot het eind bol van 'grensoverschrijdend gedrag'. Twee woorden die twintig jaar geleden niet of nauwelijks werden gebruikt in mijn omgeving. Een serie maken op een dergelijke manier kan vandaag de dag echt niet meer en ik ben nog steeds verbaasd dat ik daar kennelijk toen helemaal niet bij heb stilgestaan. Vrouwen die in hun billen worden geknepen, firmanten die seks hebben in lege kantoorruimten, het archief, de bezemkast of waar dan ook. Neerbuigend praten over vrouwen (en soms mannen) alsof het objecten zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan.

De tekst gaat hieronder verder.

Boze mail

Nu vraag je je misschien af: waarom zette je de tv niet meteen uit, waarom geen boze mail gestuurd naar Paramount Network, Disney+ of welke andere organisatie dan ook die Boston Legal uitzendt. Waarom niet met een spandoek de straat op dat het klaar moet zijn met dat vrouwonvriendelijk, mensonvriendelijk, stigmatiserende gedoe?
Tja, daar durf ik geen antwoord op te geven want alles wat ik zou beweren staat in het donker bij waar het om draait. Toch doe ik een poging. Want ja, tussen al dat billenknijpen door zie ik goed acteerwerk, iets dat in Amerikaanse series niet gebruikelijk is. Ik zie ook een steengoed geschreven script dat niet schuwt om maatschappelijk gevoelige onderwerpen aan te snijden. Ook kan geen genoeg krijgen van de vaart die in iedere aflevering zit en het scherp aan de wind zeilen als het gaat om humor, mimiek en het meegeven van onuitgesproken boodschappen. Heerlijk vind ik het. Maar inderdaad, je hebt gelijk, al dat andere valt niet goed te praten.

Boston Legal is te zien op Paramount Network en te streamen op Disney+.


30 december 2023

The Crown: aan alles komt een eind

Door Caty Kroon - Netflix had het niet beter kunnen timen. Het zesde en laatste seizoen van The Crown verscheen 14 december zodat je lekker kan kijken in de vrije uren tussen kerstkalkoen en oliebollen. De meningen over deze laatste serie zijn verdeeld. En dat is begrijpelijk.

De tekst gaat hieronder verder.

Elizabeth Debicki als prinses Diana.

The people's Princess

In het laatste seizoen van The Crown draait het voor een groot deel om 'the people's' Princess Diana en de opmaat naar haar dood. Hoewel de BBC vindt dat actrice Elizabeth Debicki de prinses overdadig imiteert, vind ik dat zij dat juist op een geweldige manier doet. Het blijft natuurlijk gissen naar het werkelijke karakter van de prinses. Miljoenen hielden van haar, maar er waren ook mensen met een ander geluid. Mij gaf ze altijd de indruk zowel ernstig depressief als zeer slinks te zijn. En dat speelt Debicki goed uit.

De tekst gaat hieronder verder.

Ed McVey (l) en Luther Ford als prins William en prins Harry.

Goed gecast, slecht gecast

Prins William, goed gecast in de persoon van Ed McVey in de tweede helft van de serie, heeft het moeilijk met het verwerken van het overlijden van zijn moeder. Luther Ford, heel slecht gecast in de tweede helft van de serie als prins Harry, lijkt qua uiterlijk in niets op zijn moeder, maar qua karakter des te meer. Ook aan Dominic West, die Prince Charles speelt, heb ik moeten wennen. Behalve het lipje dat hij altijd trekt en zijn ietwat slepende manier van praten, was er weinig herkenbaars aan West. Maar gelukkig is hij een prima acteur en dat maakt veel goed, alleen jammer dat het veel inspanning kost om je er de juiste persoon bij voor te stellen. Ook voor Camilla (Olivia Williams) liep ik niet warm. Imelda Staunton was echter een meer dan geweldige Queen Elizabeth. Ze wás het gewoon. Hoe knap is het als je de onderkoelde humor van de koningin zó kan spelen. Onbeweeglijk luisteren naar wat iemand zegt en dan alleen antwoorden met: 'I see' en vervolgens de humor in haar ogen zien. Dan sta je op eenzame acteerhoogte.

De tekst gaat hieronder verder.

Juiste beeldvorming

Het daadwerkelijke tragische ongeluk van prinses Diana wordt subtiel weergegeven. Het opjagen van de paparazzi is levensecht. Je vraagt je wel af waarom de prinses nooit in een auto heeft gezeten met geblindeerde ramen. Maar goed, uiteindelijk zie je die Franse tunnel opdoemen, zie je ook hoe de Mercedes met hoge snelheid in de tunnelbuis verdwijnt, maar hoor je alleen een vreselijke klap. En dat was het. Precies genoeg voor de juiste beeldvorming.
Dat de prinses na haar dood nog als geest met enkele leden van de koninklijke familie in gesprek gaat, is voor mijn smaak wat gekunsteld. In een vernietigende recensie vindt The Guardian de geestverschijning van Diana verschrikkelijk. Een andere verrassing vond ik het karakter van Dodi Fayed, die een beetje wordt neergezet als een softie. Geen idee of hij dat ook was, maar ik nam tot dan toe aan dat hij op zijn vader leek: een eigenzinnige drammer met veel geld.

De tekst gaat hieronder verder.

The Crown de moeite waard?

Het lijkt erop alsof serie zes moeite had Diana een goede plek te geven in het verhaal. Wat dat betreft kan het niet dichter bij de werkelijkheid komen. Is het dan allemaal kommer en kwel? O nee, zeker niet. De verhaallijnen die niet over Diana gaan zijn prachtig uitgewerkt. Zoals het huwelijk, eindelijk, van Charles en Camilla. Ook de 'populariteitstrijd' tussen de koningin en Tony Blair is geweldig gedaan, evenals prins Philip die bezig is zijn eigen begrafenis tot in de puntjes te regelen en er bij zijn vrouw op aandringt dat ook te doen. Petje af hoe dat is gefilmd en verwerkt in de scènevolgorde. En toch een paar keer tranen, zoals bij de scène waar Elizabeth haar Piper naar binnen haalt en hij Sleep, Dearie, Sleep voor haar speelt. En we The Queen's Piper nog even zien in Westminster Abbey. Of het de moeite waard is om de slotserie te bekijken? Zeker. Ik zou zeggen: doe het nog even voordat de sleur van alledag je weer in beslag neemt.

The Crown is te streamen op Netflix.

Extra 10% korting op code: TTMD10


07 juli 2023

The Boat That Rocked voor oudere jongeren

Door Caty Kroon - Neem de jaren 60 in gedachten, het Verenigd Koninkrijk en piratenzenders zoals Radio Caroline. Het zijn ingrediënten voor The Boat That Rocked. De film is in 2009 gemaakt en heeft een indrukwekkende sterrencast als Bill Nighy en Kenneth Branagh, om er maar eens twee te noemen.

De tekst gaat hieronder verder.

Niet veel om het lijf

Met het noemen van Nighy en Branagh is ook meteen gezegd wie de film draagt, maar dat kun je dan ook wel aan hen overlaten. Want voor de rest heeft de hele film niet veel om het lijf. Toch is hij leuk om naar te kijken, want wie van de sfeer houdt van de jaren 60 en dan vooral de muziek uit die tijd, komt met The Boat That Rocked volop aan zijn trekken.
Het verhaaltje is helaas erg, erg en nog een keer: érg dun en de plot is al helemaal bijna onzichtbaar en ook nog eens ongeloofwaardig. Maar ja, een film moét een keer eindigen, nietwaar? We gaan dus niet ingewikkeld doen over de inhoud. Hij is vooral grappig vanwege de muziekfragmenten die je vrijwel onafgebroken hoort.

De tekst gaat hieronder verder.

The Boat That Rocked

The Boat That Rocked is zeer losjes gebaseerd op Radio Caroline, een radiostation dat uitzond vanaf een schip op de Noordzee en in de jaren 60 een paar controversiële dj's had. Miljoenen mensen luisterden naar Radio Caroline en dat grote aantal liep de keurige BBC dus mis aan luisteraars.
De piratenzender heet in de film heet Radio Rock en we volgen scholier Carl (Tom Sturridge) die van school is gestuurd. Van zijn moeder moet hij een poosje naar zijn peetvader (Bill Nighy) die de baas is van Radio Rock. Carl went al snel aan boord, maar de omgeving is er niet bepaald een om je leven te beteren.

De tekst gaat hieronder verder.

Piratenzender in gevaar

De piratenzender is constant in gevaar om uit de lucht gehaald te worden, onder anderen door de obsessieve ambtenaar Sir Alister Dormandy, gespeeld door Keneth Branagh in een heerlijke rol.
Behalve het dunne verhaaltje en de afwezigheid van een noemenswaardig plot, heeft de film nog een paar nadelen. Het neerzetten van het tijdsbeeld is leuk, maar je ziet het alleen maar aan boord van het schip en slechts in een paar korte fragmenten wat het teweeg brengt op het vasteland en bij de luisteraars. Dat had best wat meer uitgebouwd mogen worden. Ook zijn de karakters wel wat stereotiep en die overdrijving is even leuk, maar een hele film lang wel een beetje too much. Grote goedmaker is het geluid, want er trekt een heerlijke potpourri van (veel Britse) jaren 60-hits voorbij.

Wil je even helemaal niet nadenken bij een film en hou je van de sfeer van de sixties, dan is The Boat That Rocked een leuke film. Te streamen op Viaplay en Pathé Thuis.


03 juni 2023

Alfre Woodard gaat in Clemency de Hollywood-idioterie voorbij

Door Jeroen Bootsman – Er zijn filmsterren die eerder in het nieuws komen vanwege hun privéleven dan door hun prestaties op het witte doek. Zelf realiseer ik me daardoor soms onvoldoende dat er ook acteurs zijn die de idioterie van Hollywood aan zich voorbij laten gaan en gewoon doen waar ze goed in zijn. Alfre Woodard is zo’n actrice. Een naam die mogelijk niet meteen op ieders lippen ligt, maar zij is wel een dame die ik nog niet op een slechte rol heb kunnen betrappen.

De tekst gaat hieronder verder.

Alfre Woodard in 2013 @Jeff Vespa

Alfre Woodard

Alfre Woodard debuteerde in 1978 op het witte doek en vijf jaar later was er al een Oscarnominatie voor beste vrouwelijke bijrol. Dan kan je dus wel wat, hoewel het tot op heden bij die ene nominatie voor een Academy Award is gebleven. Ik maakte kennis met het acteertalent van Woodard toen ik de op echte gebeurtenissen gebaseerde televisiefilm Unnatural Causes uit 1986 zag. Daarin speelt zij maatschappelijk werkster Maude DeVIctor, een vrouw die zich met hart en ziel inzet voor Vietnamveteranen die letterlijk doodziek waren geworden van het ontbladeringsmiddel Agent Orange. Ik kan me voorstellen dat de slotscene van dit aangrijpende drama – te zien op YouTube - regelmatig voorbij zal komen in een acteeropleiding. De Speelfilmencyclopedie omschrijft Woodards vertolking als ‘fascinerend’. En dat is niets te veel gezegd.

Hoewel zij geen Hollywoodster is, worden Woodards prestaties algemeen erkend. Voor alle belangrijke filmprijzen is ze minstens één keer genomineerd. Ze heeft een indrukwekkende rij van 125 nominaties, waarvan er 36 zijn verzilverd. Haar 128 titels tellende filmografie bevat bekende titels als 12 years a slave, Star Trek: First Contact en Desperate Housewives en verder doet ze veel korte gastoptredens. Zij voelt zich duidelijk niet te goed voor bijdragen van bescheidener aard.

De tekst gaat hieronder verder.

Clemency

De speelfilm Clemency is bepaald geen kort gastoptreden. Woodard trekt in dit bedachtzame drama een kleine twee uur alle aandacht naar zich toe in een fenomenale rol als gevangenisdirecteur Bernadine Williams. Deze gevangenisdirecteur is actief, op het routinematige af, betrokken is bij het uitvoeren van executies van terdoodveroordeelden en ziet zich daarbij steeds vaker geconfronteerd met psychische en emotionele uitdagingen van deze taak. Het is een sterk uitgangspunt dat de hoofdrolspeelster in het spelen van uiteenlopende stemmingen maximaal uitbuit. Wat deze film ook de moeite waard maakt, is dat afgerekend wordt met het beeld van de stereotiepe gevangenisdirecteur zoals we die in andere films wel voorbij zien komen. Dit is een gekleurde vrouw met gevoel in plaats van de kille witte man die vindt dat iedereen die gevangen zit hoe dan ook schuldig is.

De tekst gaat hieronder verder.

Bernadine en Anthony Woods

Clemency focust op de relatie tussen Bernadine en Anthony Woods, voor wie de doodstraf na het uitputten van alle juridische mogelijkheden onherroepelijk lijkt. Dat Anthony net als Bernadine ook zwart is, lijkt in eerste instantie wat geforceerd, maar het pakt juist goed uit. Regisseur Chinonye Chukwu liet zich dan ook inspireren door de geruchtmakende terechtstelling van Troy Davis in 2011. Davis zou in 1989 een politieman hebben vermoord, maar hield tot zijn dood vol onschuldig te zijn.

Kortom: een even sobere als indrukwekkende film, die het nauwelijks moet hebben van allerlei cinematografische poeha, praktisch geheel leunt op de acteurs en in intensiteit niet onder doet voor het thematisch verwante Dead Man Walking.

Clemency is te streamen op Netflix.

* foto Alfre Woodard links in filmstrip @United States House of Representatives - Office of Terri Sewell 2019

 


20 mei 2023

Intruder: spannende thriller, zwarte komedie of allebei?

Door Jeroen Bootsman - Twee tienerjongens dringen op een avond binnen bij echtpaar. De heer des huizes betrapt de inbrekers en als ze op de vlucht slaan, steekt hij een van de twee dood. Aangezien het slachtoffer geen wapen bij zich had en zich uit de voeten maakte, kan er geen sprake zijn van noodweer. Een groot probleem, dat echtelieden Sam en Rebecca proberen te tackelen door – met medeweten van hun vriendin Angela, die op die fatale avond op bezoek was – de politie een alternatief scenario van wat er is gebeurd op te dissen.

De tekst gaat hieronder verder.

Intruder uit de bocht

Een prima gegeven voor een spannende thrillerserie. Zou je denken. Niets is echter minder waar. Niet alles wat Brits is, is goed blijkt uit de miniserie Intruder, die gierend uit de bocht vliegt. Het gegeven is sterk genoeg en een veelbelovende start voor een dramareeks. Maar die verwachtingen zijn bij mij volledig de kop in gedrukt.

De makers vonden het blijkbaar nodig om een reeks absurditeiten af te vuren, die de kijker voor zoete koek moet slikken. De politie slik verklaringen van het drietal in ieder geval wel voor zoete koek. De familierechercheur blijkt achterdochtiger en dus intelligenter dan haar collega’s die het onderzoek doen. Alsof dat nog niet genoeg is, blijken Sam en Angela er ook nog een geheime verhouding op na te houden die zodanig ontspoort dat de sfeer van Fatal Attraction er in doorklinkt.

De serie is hooguit een aardig tussendoortje, maar je kunt hem ook met een gerust hart overslaan

Gaandeweg ontrolt zich een ongeloofwaardig plot, die verstrikt dreigt te raken in z’n eigen haarspeldbochten. Enkele scenes met de vader van het slachtoffer, een eenzame man die nauwelijks raad weet met zijn verdriet lijken een aanzet tot enige diepgang, maar blijft helaas onbenut.

Het wil maar niet echt spannend worden en dat komt mede door het tegen het schmieren aan schurkende acteerwerk waardoor het eerder een zwarte komedie lijkt. Let vooral op de scène waarin dronkenlap Angela zich tegoed doet aan een fles tonic en een fles gin.

De tekst gaat hieronder verder.

Nauwelijks een excuus

Het is niet te verwonderen dat het allemaal leidt tot een bizarre ontknoping. Het is als kijker moeilijk om sympathie te hebben voor de personages in Intruder. De serie is hooguit een aardig tussendoortje, maar je kunt hem ook met een gerust hart overslaan. Dat de productie van deze vierdelige serie door de coronapandemie moeizaam verliep, is nauwelijks een excuus voor het rammelende scenario. Intruder weet een veelbelovend uitgangspunt, fraaie locatie-opnamen en een groep vakbekwame acteurs totaal niet te gebruiken.

De serie Intruder is te zien op NPO Plus.

Extra 10% korting op code: TTMEI23


14 februari 2023
Box Brownies bestellen

Begrafenisondernemer in Oostenrijk

Door Caty Kroon - Sinds vorige maand is de serie Totenfrau te zien op Netflix. Hij heeft een poosje nummer 1 gestaan en omdat zowel de titel als de trailer veelbelovend leek, heb ik me eraan gewaagd.

Een misdaadserie uit Oostenrijk. Dat is weer eens wat anders dan Engeland of Scandinavië, zo dacht ik. Nou, dat bleek ook wel zo te zijn. Terwijl ik de eerste minuten van de eerste aflevering voorgeschoteld kreeg, klopte het allemaal nog prima met mijn verwachtingen van besneeuwde bergtoppen, een idyllisch dorpje met Duitssprekende mensen, ontbijttafels met harde broodjes en koeien met een bel om hun nek. Hoewel ik dat laatste er nu bij verzin. Enfin, je hebt er nu ook een beeld bij.

De tekst gaat hieronder verder.

Blum is begrafenisondernemer

Toen bleek dat hoofdpersoon Brunhilde Blum begrafenisondernemer is, raakten mijn stereotype hersenen als snel in de war. En vanaf dat moment werd het alleen maar erger. Is die Blum nou niet helemaal goed bij haar hoofd of hoe zit dat?

De echtgenoot van Blum is politieagent en als hij op een ochtend op zijn motor vertrekt naar zijn werk, wordt hij aangereden (goeie scène, overigens) en overlijdt. Daarna krijg je een bizarre ontrafeling te zien die niet alleen langzaam duidelijk maakt wat voor soort politieagent hij was, maar vooral ook krijgen we een al even bizar kijkje in de daden en doen van zijn echtgenote, de begrafenisonderneming.

De eigenaresse van het prachtige skiresort is in werkelijkheid een totaal andere dame

Die kleine Oostenrijkse gemeenschap blijkt helemaal niet zo lieflijk te zijn en de eigenaresse van het prachtige skiresort is in werkelijkheid een totaal andere dame dan ze zich voordoet. Actrice Anna Maria Mühe speelt een rol als Brunhilde Blum. Liefhebbers van misdaadseries met een gitzwart randje worden op hun wenken bediend. Zelf haak ik vrij snel af zodra een film of een serie ongeloofwaardig wordt. Ik wil me graag blijven verplaatsen in het verhaal. Tenzij de ongeloofwaardigheid komisch is, dan vind ik het weer wel leuk.

De tekst gaat hieronder verder.

Afstandbediening in de hand

Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik bij deze serie, op weg naar de slotaflevering, wel een paar keer met de afstandsbediening in mijn hand gezeten. Hou ik het nu voor gezien of toch nog even verder kijken? Hoewel Totenfrau voor mij langs het randje van ongeloofaardigheid scheert, won mijn nieuwsgierigheid het en ben ik niet teleurgesteld. Totenfrau heeft zes afleveringen en gaat ook door het leven onder de Engelse titel Woman of the dead.


10 januari 2023

Over Agatha Christie op Amazon Prime Video

Door Jeroen Bootsman - De diverse streamingsdiensten slaan ons continu om de oren met nieuwe films en series. Ze beweren dat het stuk voor stuk producties zijn die je beslist moet hebben gezien. Dat onder meer Netflix en Amazon Prime Video ook nog best veel goud van oud aanbieden, blijft onderbelicht. En met name bij Amazon kan struinen in het aanbod de moeite waard zijn. Abonnees van Prime Video betalen 2,99 euro per maand. Voor dat bedrag kunnen zij de exclusief voor dit platform geproduceerde content bekijken, maar voor veel andere producties moet extra worden betaald of een nieuw abonnement worden afgesloten. Dat geldt voor zowel nieuwe als oudere producties, maar veel wordt ook gratis weggegeven.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Murder on the Orient Express

Zo biedt Amazon Prime momenteel gratis drie heerlijke filmklassiekers aan, gebaseerd op de boeken van Agatha Christie. Om te beginnen Murder on the Orient Express uit 1974. Albert Finney geeft overtuigend gestalte aan detective Hercule Poirot, die in de fameuze trein de mysterieuze moord op een passagier moet zien op te lossen. De trein komt tijdens de reis vast te zitten in de sneeuw. Op een geïsoleerde plek, dus wie anders dan de vermaarde Belgische detective kan dit mysterie oplossen? Een enerverende film, oneindig veel beter dan de ongeïnspireerde remake van Kenneth Branagh uit 2017. Een cast van louter topacteurs – zoals Lauren Bacall, Vanessa Redgrave, John Gielgud, Anthony Perkins, Wendy Hiller en Sean Connery - zorgt voor ruim twee uur lang topvermaak. Ingrid Bergman – hier in de nadagen van haar carrière – won een Oscar voor haar bijrol als Greta Ohlsson.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Death on the Nile

Ook al zo’n met sterren overladen productie is Death on the Nile uit 1978. Albert Finney zag het niet zitten om tijdens het draaien onder de brandende Egyptische zon uren in de make-up te moeten zitten, dus nam Peter Ustinov het stokje over. Zijn interpretatie van Poirot heeft weinig met Agatha’s creatie uit te staan (naar verluidt zou haar dochter tijdens een bezoek aan de set hebben uitgeroepen ‘That’s not Poirot!), maar dat mag de pret niet drukken. Aan boord van de Karnak wordt de jonge, steenrijke erfgename Linnet Ridgeway tijdens haar huwelijksreis doodgeschoten. Volgens beproefd Christie-recept hebben eigenlijk alle passagiers – gestalte gegeven door illustere namen als Bette Davis, Angela Lansbury, Jane Birkin, Mia Farrow en Maggie Smith - wel een motief om haar uit de weg te ruimen. Een heerlijke film, die drijft op een goed moordverhaal en exotische locaties, waarin alle acteurs hun nummertje mogen opvoeren. En een vleugje humor ontbreekt niet. De vileine interactie tussen Bette Davis en Maggie Smith en de constante staat van dronkenschap verkerende Angela Lansbury zijn om te gillen. Topvermaak pur sang. Net als z’n voorganger won deze rolprent de Oscar voor het Beste Kostuumontwerp.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Evil under the Sun

Evil under the Sun uit 1982 tapt eigenlijk uit hetzelfde vaatje. Ook nu weer een tot de verbeelding sprekende locatie (in dit geval een tropisch eiland), een stoet aan bekende namen en een onderhoudend moordmysterie. Peter Ustinov maakt wederom zijn opwachting als Hercule Poirot. Hoewel niet de Poirot zoals in de boeken zou hij deze rol hierna nog vier keer spelen. Een record, dat uiteindelijk zou worden overtroffen door David Suchet, die in alle 33 televisiebewerkingen van de Poirot-boeken als de speurder zou aantreden. Hoewel kosten noch moeite zijn gespaard, oogt deze film toch wat flets en statisch ten opzichte van z’n twee voorgangers. In aanmerking genomen dat deze film, The Mirror Crack’d uit 1980 (waarin Angela Lansbury Miss Marple speelt) en Appointment with Death uit 1988 (de laatste Poirot-film van Ustinov) alle drie flopten aan bioscoopkassa valt wellicht te concluderen dat het kunstje een beetje is uitgewerkt. Evengoed valt er voor de echte liefhebber genoeg te genieten. Mijn advies: gordijnen dicht, kachel aan en genieten maar!


03 januari 2023

Kan en mag je ‘genieten’ van drama over echte moordzaken?

Door Jeroen Bootsman - Wie gefascineerd is door de meest verdorven aspecten van de menselijke geest en daar in beeld en geluid kennis van wil nemen, vindt in Netflix een ideaal platform. De streamingsdienst barst onderhand uit z’n voegen van alle series en documentaires die op echte moordzaken zijn gebaseerd. Niet alleen zijn er tal van dramaseries, vaak worden ze ook nog eens vergezeld door documentaires, waarin betrokkenen (slachtoffers, nabestaanden, het openbaar ministerie, advocaten, rechters) aan het woord komen, of zelfs de daders zelf.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Seriemoordenaar Ted Bundy

Zo verbrijzelt Zac Efron zijn imago als tieneridool wanneer hij de hoofdrol speelt in de film Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile. Hij geeft daarin gestalte aan seriemoordenaar Ted Bundy, die naar eigen zeggen meer dan dertig vrouwen heeft vermoord. Voor wie er dan nog geen genoeg van heeft, is er nog de vierdelige documentairereeks Conversations with a killer: the Ted Bundy tapes. Ook Amazon Prime Video doet een duit in het zakje met Ted Bundy: falling for a killer, een documentaireserie van vijf afleveringen die door veel kijkers is geprezen vanwege de empathie, waarvan de makers met Bundy’s slachtoffers blijk gaven.

Dat is wel een aspect waar niet licht over mag worden gedacht. Bij menige documentaire of serie vraag ik me af in hoeverre de makers er ideële motieven op na hielden. Veel gebeurtenissen lenen zich, in al hun gruwelijkheid, bij uitstek voor een spannende productie. En daar zijn we allemaal gek op. Maar of de nagedachtenis van de slachtoffers (die niet meer voor zichzelf kunnen opkomen) en de emoties van nabestaanden en andere betrokkenen in de afwegingen een rol spelen, valt nogal eens te betwijfelen.

Al te plastische details worden sober en gedoseerd opgediend

Wat dat betreft is de bejubelde Netflix-serie Mindhunter van een andere snit. Deze reeks gaat over FBI-agenten die eind jaren zeventig diverse seriemoordenaars interviewen in de hoop hun manier van denken te begrijpen en hun gedrag te voorspellen. Door te proberen hier een vinger achter te krijgen, hopen ze andere moordzaken op te lossen. Al te plastische details worden sober en gedoseerd opgediend en de serie biedt ook nog een fascinerend tijdsbeeld.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De killer spree

Ook aanbevelenswaardig is de reeks The Assassination of Gianni Versace: American Crime Story, die de killer spree van Andrew Cunanan laat zien, met als hoogtepunt de moord op de beroemde Italiaanse modeontwerper. Hoewel niet geheel vrij van bloederige details is het vooral de manier waarop Cunanan niet alleen anderen, maar ook zichzelf te gronde richt die indruk maakt en shockeert.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Een podium bij Netflix

Na Ted Bundy krijgt nu ook seriemoordenaar Jeffrey Dahmer een podium bij Netflix, dat eerder dit jaar niet alleen de tiendelige serie Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story lanceerde, maar daarbij ook nog Conversations With a Killer: The Jeffrey Dahmer Tapes, waarin gesprekken tussen Dahmer en zijn advocaten te horen zijn. De dramareeks kwam drie maanden geleden beschikbaar en groeide in recordtijd uit tot één van de best bekeken producties van de streamingsdienst ooit. Al met al een mooie, goedgemaakte serie van de gelauwerde televisiemaker Ryan Murphy, die vooral bijblijft door de treurigstemmende teloorgang van Dahmer zelf en hoe hij in het uitleven zijn morbide fascinaties zeker zeventien slachtoffers de dood in sleurt, niet zelden na een gruwelijke doodsstrijd.

Een indrukwekkende productie, die volop piëteit met slachtoffers en nabestaanden ademt en ook het racisme bij de Amerikaanse politie fileert. Een werkelijk ijzingwekkende vertolking van hoofdrolspeler Evan Peters, ondersteund door geweldige bijrollen van Richard Jenkins, als Jeffrey’s getormenteerde vader en Niecy Nash als Glenda Cleveland, de buurvrouw van Jeffrey, die diverse keren tevergeefs bij de politie aanklopte. Want als die adequater op haar aandringen had gereageerd, waren mogelijk veel moorden voorkomen. Niet voor niets maken alle drie acteurs kans op een Golden Globe.

De tekst gaat onder de foto verder.

@stock

Dahmers slachtoffers

Ondanks de reacties van – getraumatiseerde - nabestaanden van Dahmers slachtoffers, die Netflix beschuldigden van het ten koste van hen exploiteren van Dahmers gruweldaden, moet gezegd worden dat deze serie doortrokken is van respect voor hen en hun vermoorde geliefden en dat al te onsmakelijke details spaarzaam aan bod komen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Echte mensen

Toch blijft het de vraag of je als kijker kan ‘genieten’ van een mooie serie of film, in de wetenschap dat het niet om fictie gaat, maar om echte mensen. 'Ik wil dat mensen snappen dat dit niet zomaar een verhaal of een historische gebeurtenis is, dit gaat om het echte leven van mensen. Iemands zoon, iemands broer, iemands vader, iemands vriend, die met ruw geweld uit ons bestaan is gerukt', verklaarde een nabestaande van een van Dahmers slachtoffers. Een aspect waar film- en televisiemakers eigenlijk nooit zorgvuldig genoeg mee om kunnen gaan.

De beroemde striptekenaar en cartoonist Derf Backderf zat op de middelbare school in de klas bij Jeffrey Dahmer. Hij maakte er een grafic novel over die te koop is in de boekhandel.

Klik hier om het stripverhaal Mijn vriend Dahmer door Derf Backderf te bestellen.


01 december 2022

Het boek Our House is nu als thriller tv-serie te zien

Je zal maar thuiskomen en je man blijkt te zijn verdwenen. En dan is ook nog eens je huis verkocht. Het zijn hele bruikbare ingrediënten voor een thriller.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Van het boek Our House (r) is een vierdelige tv-serie gemaakt.

Our House

Vanaf 25 november kun je de serie Our House zien, een nieuwe thriller van vier afleveringen op NPO2 en NPO Start. De hele serie verschijnt ook op NPO Plus. Our House gaat over een vrouw die op een dag thuiskomt en de schrik van haar leven krijgt. Haar huis heeft nieuwe bewoners, mensen die zeggen dat ze het pand netjes hebben gekocht. Ook blijkt haar man spoorloos verdwenen. Raar allemaal, dus.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Louise Candlish en de Nederlandse vertaling van de thriller.

Louise Candlish

De serie is gebaseerd op het boek Our House, in Nederland verschenen als Ons huis, van de schrijfster Louise Candlish. Onze recensent Jeroen Bootsman haalde het boek al eerder aan in een van zijn boekbesprekingen. Klik hier voor deze recensie en waar je ook kunt lezen wat een thriller nou eigenlijk spannend maakt (of niet).

Specificaties

Louise Candlish - Ons huis
ISBN 9789021422169
Paperback € 22,99
Pagina's 400
Uitgever Volt

Klik hier om het boek Ons huis te bestellen.


14 november 2022

Frikjent zet je oneindig vaak op het verkeerde been

Door Caty Kroon - Voor een goeie whodunit mag je me altijd wakker maken. Dus ging ik eens goed zitten voor de serie Frikjent. Achttien afleveringen om uit te pluizen wie de moord pleegde. Maar..., is dat niet een beetje veel?

Om kort te zijn: ja, het zijn redelijk veel afleveringen, maar het is toch zó spannend dat ik de beide seizoenen wilde uitkijken. Al was het alleen maar omdat ik uiteindelijk wel wilde weten wie het gedaan heeft.

De tekst gaat onder de foto verder.

Wieowie

De beloning is meteen de tekortkoming van Frikjent, dat overigens in het Nederlands Vrijgesproken betekent. Meteen al vanaf de eerste aflevering wordt de kijker aan het werk gezet. Wie zou de moord gepleegd kunnen hebben? Is het de hoofdrolspeler? Zijn broer? Hun moeder? Een vroeger schoolvriendinnetje? Haar vader? En dan neemt het verhaal een dusdanige wending dat je weer uitkomt bij opnieuw de hoofdrolspeler. Of dan toch zijn broer? Het is gekmakend. Na een stuk of tien, twaalf afleveringen en vier rondjes door de verschillende families denk je: zeg het maar gewoon. Nu wil ik het weten.

De tekst gaat onder de foto verder.

Het verhaal

De Noorse zakenman Aksel, die in Indonesië woont met zijn vrouw en hun zoon, keert terug naar zijn Noorse geboortedorp. In dat dorp is twintig jaar geleden een meisje vermoord waar Aksel destijds voor is veroordeeld. Hij heeft toen een jaar gevangengezeten, maar heeft altijd ontkend.

Veel mensen schrikken van de komst van Aksel. Het rakelt herinneringen op die ze liever in de doofpot houden. Als Aksel zijn zakelijke stempel op het dorp zit bij de overname van een familiebedrijf, ontsporen er een aantal prominente relaties. Iedereen lijkt op zijn eigen manier iets te maken te hebben met de moord van toen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Duidelijk en degelijk

Het fijne van Frikjent is dat je niet hoeft na te denken over de verschillende personages. Iedereen speelt een duidelijke rol, je herkent het meteen en er is niets ingewikkelds om te onthouden. De plot ontvouwt zich heel degelijk en dat is fijn. Geen gedoe, lekker kijken.
Maar, zoals al eerder gezegd, het enige vermoeiende kan zijn dat je duizend keer op het verkeerde been wordt gezet en dat pas in de allerlaatste aflevering bekend wordt wie het heeft gedaan.
Nu moet ik wel zeggen dat recensies natuurlijk erg persoonlijk zijn. Misschien weet jij al tijdens de eerste aflevering wie het gedaan heeft. Dat zou ik overigens wel heel knap vinden. Als dat zo is, meld dat dan gerust even.

Frikjent is te zien op Netflix.


09 augustus 2022

In de herhaling: Typisch Dordt is allesbehalve typisch Dordt

's Zomers is het herkauwen geblazen op televisie. Er is dus ook een herhaling van de serie Typisch Dordt te zien. Iedere werkdag rond 16.30 uur is de serie opnieuw te zien op NPO2. Toen het in november 2021 voor het eerst werd uitgezonden, schreef Jeroen Bootsman er deze recensie over.

Door Jeroen Bootsman - Straatgras is de pest voor een voetbalveld. Rijmelarij van een tegeltjesdichter. Twee mannen die op het balkon een kopje koffie met koekje nuttigen en ondertussen de huishoudelijke taken van de dag doornemen. Een blueszangeres die woest met een lepel in een magnetronbakje haar maaltijd van de dag prakt.

Dit passeerde zoal de revue in de eerste afleveringen van Typisch Dordt. Een twaalfdelige reeks, die elke werkdag wordt uitgezonden op NPO2. De voice-over belooft de kijkers een eigenzinnige kijk op Dordrecht. Aangemoedigd door het commentaar dat vriendin Caty Kroon op Twitter ventileerde (‘Zullen we het er maar niet meer over hebben?’) besloot ik me er ook aan te wagen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Typisch zoals EO Rail Away?

De documentaireserie Typisch...! wordt gemaakt door BNNVARA en de EO. Van de EO, de omroep die de wonderen der schepping al decennialang optimaal weet te etaleren in Rail Away, verwachtte ik een fraai geproduceerde serie die de pracht en praal van Dordrecht in volle glorie mijn huiskamer in zou blazen. De lat lag dus hoog, hoewel ik uit ervaring weet dat je meestal met niet al te hooggespannen verwachtingen aan een nieuw programma kunt beginnen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Het is het Typisch net niet

Typisch Dordt is veel. Een vleugje Binnenstebuiten en een flinke scheut Man Bijt Hond, gesetteld in het stramien à la Chateau Meiland. Er zijn gewone mensen aan het woord die zich bij vlagen net niet helemaal gewoon gedragen. Er wordt een sfeer opgeroepen, zoals in de kleurrijke woning van zangeres Marianne Noble en de woonwinkel van Rob en Dick aan de Groenmarkt. Maar wat Typisch Dordt nou net niet is? Typisch Dordt!

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Wat maakt het typisch Dordts

De makers zoomen in op het wel en wee van mensen die je overal in Nederland tegenkomt. Deze portretten worden weliswaar onderbroken door shots van de stad Dordrecht, maar dat is een te summier element om het programma Typisch Dordt te noemen. De kijker verwacht misschien zich te kunnen laven aan al het moois dat Dordrecht te bieden heeft en die verwachting wordt dan net weer niet waargemaakt. Weliswaar sijpelt er in de hersenspinsels van tegeldichter Ad soms iets door over Dordrecht, maar het zijn toch vooral pogingen tot clichés. En Noble brengt de Dordtse band van weleer The Zipps terloops ter sprake. Maar dat alles zal geen drommen toeristen naar de stad trekken.

Als er een evangeliserend element in de show zit, toch een overweging die bij de makers misschien een rol speelt, dan ontgaat mij die. En er zijn ook geen mensen te zien die op een boeiende manier over (de geschiedenis van) Dordrecht kunnen vertellen, maar misschien komt dat nog.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Typisch Dordt: gluren bij de buren

Vooralsnog blijft Typisch Dordt vooral een typisch gevalletje gluren bij de buren, gefilmd in al hun eigenaardigheden, maar zonder de beloofde eigenzinnigheden. Zoals Noble, die liggend op bed en lurkend aan een sjekkie commentaar naar de televisie schreeuwt. Ruurd, die weer een gat in het voetbalveld heeft gedicht. En Leida, de echtgenote van dichter Ad, die op emotieloze toon haar huwelijk analyseert:
Interviewer: 'Wat praat hij veel, he?'
Leida: 'Ja, hij praat wel veel, maar het is wel gezellig, hoor. Anders hou je het ook geen 46 jaar uit, hè?'
Ze kijkt er bij als Adèle Bloemendaal die een kilo citroenen heeft moeten doorslikken. Zonder suiker.

Typisch Dordt. Herhaling augustus 2022: iedere werkdag omstreeks 16.30 uur.


26 juli 2022

Dramaserie Landscapers: voor gezien houden of doorkijken?

Door Jeroen Bootsman - Een echt gebeurde moordzaak, gedramatiseerd voor televisie, van onvervalste Britse snit en dan ook nog eens met een fenomenale hoofdrol voor Olivia Colman. Dan heb je drie keer prijs en kan het nauwelijks nog misgaan met de dramaserie Landscapers. Toch?

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Landscapers is anders

Wie echter een traditionele Engelse misdaadserie à la Midsomer Murders, Morse of Vera verwacht, komt al direct bedrogen uit. Toegegeven, voor mij was het best even wennen en gedurende de eerste aflevering overwoog ik serieus de rest voor gezien te houden. De makers hebben namelijk gekozen voor een vernieuwende aanpak, die er een zwarte komedie van maakt. Een genre waar ik in de regel niet zo dol op ben. In de wetenschap dat het hier om gebeurtenissen gaat die echt hebben plaatsgevonden en het genieten van twee ronduit fantastische én fascinerende hoofdrolspelers deed mij even volhouden. En dat doorzetten werd beloond.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

William en Patricia Wycherley

Olivia Colman en David Thewliss spelen het echtpaar Susan en Christopher Edwards, dat in 2014 schuldig wordt bevonden aan de moord op William en Patricia Wycherley, de ouders van Susan, in 1998. Hun lichamen werden in de tuin begraven, waarna het koppel zich jarenlang voor de Wycherleys wist uit te geven. In die hoedanigheid maakten ze zich schuldig aan tal van financiële delicten. Ze hadden een fascinatie voor Hollywood-memorabilia en wilden met die met de opbrengsten bekostigen. Zo gaven ze 20.000 pond uit voor een gesigneerde foto van Frank Sinatra. Met vervalste brieven wist Susan haar man te overtuigen dat ze een levendige correspondentie met de Franse acteur Gerard Depardieu onderhield.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Tegen de lamp

Bijna vijftien jaar lang kwamen ze er mee weg. Tot het moment dat de vermoorde William gezocht werd omdat zijn honderdste verjaardag zich aandiende. Susan en Christopher vluchtten naar het Franse Lille, maar liepen uiteindelijk tegen de lamp toen Christopher contact opnam met zijn stiefmoeder en haar om geld vroeg. Zij lichtte de politie in die hen wist te bewegen zich over te geven. Na de rechtsgang werden ze beiden veroordeeld tot levenslang, met een minimum van 25 jaar. Susan pleitte schuldig aan doodslag, terwijl Christopher verklaarde onschuldig te zijn.

Het resultaat is een boeiende serie waarin Colman en Thewliss hun tragische personages niet zozeer spelen, maar vooral zíjn

De precieze toedracht is nooit helemaal duidelijk geworden. De Edwards verklaarden dat Patricia haar echtgenoot had William neergeschoten, waarna zij haar dochter Susan kwetsende opmerkingen naar het hoofd zou hebben geslingerd, hetgeen Susan er toe bracht haar moeder te vermoorden. Dit verhaal werd echter onwaarschijnlijk geacht.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Allerlei filmische trucjes

Hoe dan ook, deze vermeende mystificatie van de werkelijkheid biedt de makers volop gelegenheid tot het ontplooien van allerlei filmische trucjes die volop bijdragen aan het mysterie. Het resultaat is een boeiende serie van vier afleveringen, waarin Colman en Thewliss met hun masterclass acteren hun tragische personages niet zozeer spelen, maar vooral zíjn. En er ook nog eens in slagen een vleugje sympathie te kweken. Landscapers is zo’n serie, waarin het beste van alles samenkomt, met navenant resultaat. Niet te missen!

Landscapers is te streamen op HBO Max.


14 juli 2022

Is het erg dat Nordic noir ver weg is bij The Sommerdahl Murders

Door Jeroen Bootsman - Jarenlang leek Engeland zo’n beetje het monopolie te hebben op het produceren van spannende misdaadseries met inspirerend acteerwerk en goede scenario’s. Op de Nederlandse televisie zijn de KRO Detectives (hernoemd tot KRO-NCRV Crime) al jarenlang een instituut. Op een gegeven moment ontdekten de inkopers van de omroepen blijkbaar dat er ook in Scandinavië hoogwaardig misdaaddrama wordt gemaakt.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Andere snit

Vaak zijn Scandinavische misdaaddrama's wel van een volledig andere snit. Hoewel ook Britse series duister van aard kunnen zijn (zoals Prime Suspect) associëren we Engeland in de regel toch met drama dat een wat optimistischer inslag herbergt. Als vertegenwoordiger van een katholieke achterban leek de KRO jarenlang eigenlijk niet anders te kunnen dan een niet al te misantropisch mensbeeld te schetsen. Toen de omroep echter begon met het uitzenden van de langlopende Zweedse misdaadserie Beck kantelde de teneur van wat fans van het genre op televisie voorgeschoteld kregen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Bars kijken

Vele series van Scandinavische makelij volgden. Bijna allemaal volgens het recept: sombere verhalen, desolate landschappen in deprimerend licht en acteurs, die in onderlinge competitie zo bars mogelijk kijken verwikkeld leken. Oftewel: het genre Nordic noir. Er leek gaandeweg kruisbestuiving te ontstaan. De Britten keken het kunstje af van hun Scandinavische collega’s. En die leken op hun beurt weer te laten merken dat misdaad uit het hoge Noorden helemaal niet zo depressief en bij vlagen behoorlijk gezellig kan zijn.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

The Sommerdahl Murders

De Deense misdaadserie The Sommerdahl Murders lijkt volgens die overtuiging gemaakt te zijn. Niks besneeuwde landschappen waar geen eind aan lijkt te komen. Integendeel, volop idyllische panoramabeelden van de stad Helsingør, die altijd zonovergoten lijkt. Met het toerisme zal het daar dus wel goed zitten. Het derde seizoen is momenteel te zien op NPO3 en staat – net als seizoenen 1 en 2 – op NPO Plus.

Makkelijk te volgen verhaallijnen en een niet al te ingewikkelde ontknoping

Weliswaar vinden ook in Helsingør de nodige moorden plaats, maar ze worden nooit overdreven gewelddadig of gruwelijk in beeld gebracht. Nog een pluspunt: in veel andere series raken kijkers nog weleens het spoor bijster in plotwendingen en personages, maar de schrijvers van deze serie doseren met mate. Er zijn makkelijk te volgen verhaallijnen en er is een niet al te ingewikkelde ontknoping als dankbaar resultaat.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Onder voorbehoud

Toegegeven, dat voordeel brengt ook weer voorbehoud met zich mee. Als er iets ingewikkeld is aan deze serie is het wel de driehoeksverhouding tussen Dan Sommerdahl, zijn vrouw Marianne en Flemming Torp. Dat zij alle drie in dienst zijn van de lokale politie en dus altijd moeten samenwerken, maakt het er allemaal niet eenvoudiger op. Even muggenziften: de interpersoonlijke verhoudingen lijken soms de boventoon te voeren, zich afspelend tegen de achtergrond van misdaden als een bordkartonnen decor. Zoals iemand op filmdatabase IMDb opmerkt lijkt deze reeks soms meer op een soapopera dan serieus misdaaddrama.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Hap-slik-weg

Inderdaad, de toeristische trekpleisters blijven beter hangen dan de moorden en als geheel is het wellicht van een behoorlijk hoog hap-slik-weggehalte. Nordic noir mag dit eigenlijk niet heten en een prestigieuze televisieprijs zal er voor deze serie niet snel inzitten. Maar dat neemt niet weg dat The Sommerdahl Murders met tal van fraai geschoten beelden en prima acteurs in z’n soort een aangename kijkervaring is, die ons leert dat het geen zonde is als televisiemakers niet altijd de toppen van kwaliteit en creativiteit beogen na te streven. Gewoon goed gemaakte televisie zonder poespas. En daar is helemaal niets mis mee. Geen sterrenrestaurant, maar gewoon een uitstekend eetcafé.


08 juli 2022

Het Britse mysterie Magpie Murders vertelt twee verhalen tegelijkertijd

Door Jeroen Bootsman - Niet verkeerd, een abonnement op de streamingsdienst van Amazon kost slechts 2,99 euro per maand. Een bedrag dat te overzien is en behalve gratis verzending van bestellingen ook nog een leuk aanbod speelfilms en televisieseries biedt. Er is wel een kleine kanttekening: het platform lijkt wel heel nadrukkelijk als uithangbord voor veel content te dienen, want wie iets van zijn gading vindt, wordt vaak geconfronteerd met het feit dat er toch betaald moet worden om te mogen kijken. Dit betreft echter vooral oudere films. De producties die exclusief voor Amazon zijn gemaakt, zijn voor nop te streamen. En dat geldt dus ook voor Magpie Murders.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Britse bejubelde series

Het gelijknamige boek van Anthony Horowitz lag ten grondslag aan deze zesdelige reeks. Fijn is dat hij zelf het scenario voor deze televisiebewerking voor zijn rekening nam. Horowitz was in het verleden intensief betrokken bij bejubelde series als Midsomer Murders, Agatha Christie’s Poirot en Foyle’s War. Een dergelijk cv schept verwachtingen. En de kijker wordt niet teleurgesteld. Alleen al de fraai vormgegeven openingstitels zijn een feest voor het oog. Tip: gebruik de functie ‘intro overslaan’ in dit geval vooral níet!

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De Magpie Murders-boeken, Anthony Horowitz en Lesly Manville. @WikiCommons

Het verhaal

Susan Ryeland (Lesley Manville) is redacteur van de detectiveschrijver Alan Conway, die bekend staat om zijn moeilijke karakter. Terwijl fans in gespannen afwachting van zijn nieuwe boek zijn, wordt Conway vermoord. Susan krijgt een vermoeden dat dit nieuwe boek wel eens gebaseerd kan zijn op echte gebeurtenissen, wat weer een motief is voor de moord.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Creatieve ontrafeling

De ontrafeling van het mysterie is heel creatief vormgegeven. Kijkers zien namelijk hoe het verhaal van het boek van Conway en de avonturen van Susan beurtelings in tal van verrukkelijke scénes worden vervat. Tegen het einde raken beide verhalen, zeg maar de ‘literaire realiteit’ en het ‘verhaal in het verhaal’ (dat zich afspeelt in 1955) steeds meer in elkaar verstrengeld. Dat is dus eigenlijk twee voor de prijs van één! Persoonlijk vind ik de verhaallijn rond de belevenissen van Susan in het heden net wat geslaagder, maar zoals altijd in Britse producties is de atmosfeer van het verleden perfect getroffen.

Susan Ryeland biedt deze veelschrijver meer inspiratie dan voor slechts één boek

Anthony Horowitz bedacht de plot tijdens de eerste afleveringen van Midsomer Murders, die in 1997 op de Engelse televisie werden uitgezonden. Het boek kwam uiteindelijk pas zo’n twintig jaar later. Het personage Susan Ryeland biedt deze veelschrijver echter meer inspiratie dan voor slechts één boek, want in 2020 verscheen Moonflower Murders. Dus er zou er zomaar een tweede seizoen in kunnen zitten…

Magpie Murders is te streamen op Amazon Prime Video


01 juli 2022

Kan Why didn't they ask Evans? de jaren 80-mijlpaal evenaren?

Door Jeroen Bootsman - De eind 2017 overleden Amerikaanse detectiveschrijfster Sue Grafton (bekend van de zogeheten alfabetreeks met speurder Kinsey Millhone in de hoofdrol) bezwoer haar kinderen het volgende: waag het niet om na mijn dood de filmrechten van mijn boeken te verkopen, want dan kom ik bij jullie spoken.

De tekst gaat onder de foto verder.

Sue Grafton. @WikiCommons

Agatha's handelsmerk

Grafton, die jarenlang scenario’s voor de televisie schreef voordat zij doorbrak als boekenschrijfster, had in die periode leergeld betaald en verklaarde ‘genezen’ te zijn van het verlangen ooit met Hollywood geassocieerd te worden. Leuk detail is dat Grafton samen met haar echtgenoot verantwoordelijk was voor de adaptatie van twee Christie-romans voor de Amerikaanse televisie: A caribbean mystery en Sparkling cyanide, beide te zien op YouTube. En dat deed zij op een manier zoals het hoort: met respect voor het bronmateriaal, zonder significante wijzigingen in de plot, hoewel de actie naar het Californië van begin jaren tachtig was verplaatst, hetgeen wel ten koste ging van Agatha’s handelsmerk: die typisch Engelse sfeer.

De tekst gaat onder de foto verder.

@WikiCommons

Nieuwe bewerking

Aan die Engelse sfeer ontbreekt het ook in Why didn’t they ask Evans? niet aan. Een nieuwe bewerking van een van haar beste detectiveromans, die nu in Nederland te zien is bij BBC First. De productiewaarden van deze vierdelige reeks zijn uiteraard superieur aan die van de serie, die mij begin jaren tachtig op het spoor van Christie bracht en waarvoor ik de NCRV als uitzendende omroep altijd dankbaar zal blijven. Het begin van liefde voor het leven! Deze serie was een groot succes en demonstreerde dat er met de juiste acteurs en een royaal budget prachtige dingen mogelijk waren met het werk van Christie. Overigens was het Agatha’s dochter Rosalind die na de dood van haar moeder toestemming gaf voor een imposante reeks televisiebewerkingen, want haar moeder moest niets van het medium hebben.

De tekst gaat onder de foto verder.

Hugh Laurie. @ WikiCommons

Iets vreemds

Daar lijkt de Queen of Crime nu steeds meer gelijk in te krijgen, want met de nieuwe producties die de laatste jaren in hoog tempo gelanceerd worden is iets vreemds aan de hand. Aan grote namen en grote budgetten geen gebrek, maar de makers van nu lijken te kiezen voor een duistere, naargeestige atmosfeer. Ook wordt er aan de oorspronkelijke plotstructuur gerammeld. Dit alles manifesteert zich volop in Why didn’t they ask Evans?, bewerkt door niemand minder dan Hugh Laurie. De keuzes die hij maakt gaan ten koste van de gezellige sfeer die het boek zo leuk maakt en waarin actie en humor hand in hand gaan.

De tekst gaat onder de foto verder.

@WikiCommons

Die dialogen

De dialogen tussen de hoofdpersonages Lady Frances Derwent en Bobby Jones, zoals door Christie uitgewerkt, ademen vakwerk. Daar wisten topacteurs Francesca Annis en James Warwick in de reeks uit 1980 wel raad mee. Zij waren perfect gecast en dat leverde een onweerstaanbare chemie op. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij opnieuw samenwerkten in de televisiebewerkingen van de verhalen die Agatha over het speurdersechtpaar Tommy & Tuppence schreef (Partners in crime). Deze producties beschouw ik als een graadmeter. Dít is hoe je het werk van de koningin van de misdaad vertaalt naar het kleine scherm. Tip: op YouTube kun je voor nop integraal kijken naar al deze pareltjes. Ook The seven dials mystery is zeer aanbevelenswaardig.

De tekst gaat onder de foto verder.

@WikiCommons

Verwende pubermeid

Daar waar Annis precies de juiste dosis zelfspot inzake haar aristocratische achtergrond in haar vertolking van ‘Frankie’ wist te leggen, speelt actrice Lucy Boynton haar als een verwende pubermeid, die huisarrest heeft. De chemie met haar tegenspeler Will Poulter is dan ook afwezig. De intrige wordt redelijk bevredigend afgewikkeld, maar onaangename sfeer- en plotwijzigingen maken er een lange zit van. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat nieuwe generaties zich hierdoor aangemoedigd voelen kennis te maken met het werk van Christie.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Je eigen boeken

Zoals iemand op IMDb opmerkte: schrijf lekker je eigen boeken als je denkt dat je het beter kan dan iemand die miljoenen boeken heeft verkocht! Toch zijn de reacties op deze serie overwegend positief en volgens een recent artikel in The Wall Street Journal weten jongeren de weg naar Christie uitstekend te vinden. En dat kan ik alleen maar toejuichen. Maar ik blijf hopen dat er weer eens een producent opstaat die respect heeft voor het bronmateriaal en er niet allerlei moderne malligheden bijsleept. En ook de erven Christie zouden weleens wat kritischer mogen zijn.


13 juni 2022

Heimwee naar de videotheek met Summer of 84 en blij met de bieb

Door Jeroen Bootsman - Verwend als we tegenwoordig zijn met streamingsdiensten, lijkt de videotheek in ons collectieve onderbewustzijn weg te zakken. Voor de jonkies onder ons: dat was een soort bibliotheek, maar dan voor films. Het begon met videobanden voor de systemen Betamax, Video2000 en VHS. Die laatste werd uiteindelijk gemeengoed. Later kwamen de dvd’s.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De videotheek

Niet lang na de introductie van de blu-ray kwam Netflix en dat was de genadeslag voor de videotheek. Zelden zal er in Nederland een branche hebben bestaan die zo’n korte levensloop heeft gekend. Voordat streamingsdiensten hun opwachting maakten, was het al dan niet illegaal downloaden van films via internet al gemeengoed. Gemak dient de mens, maar Netflix, Disney+, Videoland, NPOPlus, HBO MAX, Prime Video en YouTube vormen – ondanks hun enorme aanbod – geen nostalgisch alternatief voor de charme van de videotheek.

De tekst gaat onder de foto verder.

Ter illustratie. @stock

Schimmig hoekje

Heerlijk struinen tussen de films, de ene hoes nog aantrekkelijker dan de ander. Een beetje aan het zicht onttrokken was het schimmige hoekje met erotische films. En ook de videotheek bleek niet ongevoelig voor enige illegaliteit. Zo was er begin jaren tachtig aan de Van Meelstraat in Zwijndrecht een videotheek waar onder de toonbank de Nederhorrorfilm De Lift van regisseur Dick Maas te huur was, terwijl de film nog volop in de bioscopen draaide. En jarenlang kocht ik bij een videotheek in Rotterdam-Zuid cassettebandjes met de nieuwste hits. Voor een tientje per stuk. Een verwaarloosbaar bedrag als je alle singles die erop stonden zou moeten kopen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Hang naar vroeger

Ik beland zo onderhand in de herfst van mijn leven en veel mensen krijgen dan een hang naar vroeger. Bij mij zijn dat vooral de jaren zeventig en tachtig en wat er toen op televisie was. Ik herinner me heerlijke vrijdagavonden, die in het teken stonden van ‘Een avondje AVRO, daar blijf je voor thuis’ genieten van het Britse tv-feuilleton The Hammonds. Dat was een meeslepende soapserie over de verwikkelingen van een rijke familie en het familiebedrijf. Deze jeugdherinnering kan ik nu volop herbeleven omdat alle zeven seizoen op dvd zijn uitgebracht. Zelfs het imperfecte beeld en geluid maken weemoedig.

Eind jaren tachtig woonde ik op mezelf en was ik lid van zo’n beetje elke videotheek in Rotterdam. Toen ik ging werken en salaris kreeg, kwamen juist de koopfilms in zwang. Dat leidde tot een enorme verzameling videofilms die nog steeds veel ruimte in mijn huis opeisen. Samen met boeken, cd's en dvd's zou ik zelf wel videotheekje kunnen spelen. Er zijn vreugdevolle bezigheden die nooit verjaren.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Een tweede leven

Wat gedateerd of zelfs ten grave gedragen is, lijkt weer terug te keren. Vinyl, cassettebandjes en daarmee ook de platenspeler en cassetterecorder zijn aan een tweede leven begonnen. Datzelfde geldt nu ook voor de cd, die een wederopstanding beleeft omdat vinyl weer te duur is geworden. Dat de videoband en de videotheek op termijn ook ooit gaan terugkeren, is misschien een kwestie van tijd.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De Bibliotheek AanZet

In zekere zin bestaat er nog steeds een videotheek. En die is bij de Bibliotheek AanZet. De Stadsbibliotheek in Dordrecht heeft tot mijn grote genoegen nog altijd een behoorlijke collectie dvd’s. Regelmatig struin ik er rond en leen er altijd een aantal.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Summer of 84

Eén titel wil ik uitlichten en dat is de horrorfilm Summer of 84 omdat deze film op en top refereert aan die heimwee naar de jaren tachtig. Afgaande op de hoes dacht ik dat het een van de vele horrorfilms uit die tijd was. De vormgeving met een melkpak met daarop de afbeelding van een schedel, het lettertype in dreigend rood. Genoeg om mij terug de jaren tachtig in te katapulteren. Totdat ik op het etiket zag dat de film in 2018 is uitgebracht.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Let op de buurman

Maar het verhaal speelt zich dus inderdaad af in 1984. Bush en Reagan zijn aan het campagne voeren voor hun herverkiezing. Vier vrienden van 15 jaar oud zijn voornamelijk bezig met het uiten van hun puberale gevoelens naar meisjes. Dan krijgen ze het vermoeden dat een buurman weleens de seriemoordenaar zou kunnen zijn die hun buurt onveilig maakt. De jongens gaan op onderzoek uit. En dat leidt tot spannende verwikkelingen.

De film leent rijkelijk van Stand by me en It, beide gebaseerd op boeken van horrorkoning van Stephen King. Het probeert ook een graantje mee te pikken van Stranger Things, de Netflix-hit waarvan onlangs het vierde seizoen beschikbaar kwam en dat op zijn beurt ook weer sterk leunt op de verhalen van King. Grootste gemene deler: een groepje pubers dat in aanraking komt met duistere zaken.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Ouderwets gezellig

Summer of 84 is een geslaagde film vooral voor wie een hang naar de jaren tachtig heeft. De in het begin wat plastische, vrouwonvriendelijke seksuele fantasieën van de jonge acteurs stuit wel snel tegen de borst waardoor de kijker mogelijk op een dwaalspoor wordt gezet. De door mij zo gevreesde zwarte komedie blijft gelukkig uit en de tweede helft is onvervalste horror die de fans niet teleurstelt. Voor mij voelde kijken naar Summer of 84 als een ouderwetse gezellige zaterdagavond, compleet gemaakt door een hapje en drankje. Zeer aanbevelenswaardig.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Op naar de bieb

Goed om te weten: wie voor 5 euro per maand lid wordt van de Bibliotheek AanZet kan zonder extra kosten dvd’s lenen. Behalve de hoofdvestiging in Dordrecht hebben ook de andere filialen een behoorlijke collectie van zowel oudere als hedendaagse titels. Alle kans dus om te struinen in het aanbod om zo de ‘videotheekervaring’ volop te herbeleven!


02 juni 2022

Vakantie in Turkije wordt nachtmerrie in No Return

Door Jeroen Bootsman - Een zonovergoten familievakantie aan de Turkse kust verandert voor een doorsnee Engels gezin in een nachtmerrie als de zoon beschuldigd wordt van een ernstige misdaad. Vader, moeder en zus moeten hun weg zien te vinden in een hen onbekend rechtssysteem. Dit is het intrigerende uitgangspunt van de nieuwe Britse thrillerserie No Return, die momenteel wordt uitgezonden door de NPO en ook te streamen is.

De tekst gaat onder de foto verder.

Ronduit absurd

Altijd fijn, zo’n compacte reeks (vier afleveringen) die je er in één avond doorheen kan jassen. En vanaf het moment dat de Turkse politie midden in de nacht meedogenloos de hotelkamer van de familie Powell binnen valt, gebeurt er genoeg om de aandacht van de kijker vast te houden. Eigenlijk zelfs te veel, want de aanvankelijk zo veelbelovend beginnende reeks ontaardt gaandeweg in een soapopera waarin de steeds rigoureuzer wordende ontwikkelingen over elkaar heen buitelen. Dat komt de geloofwaardigheid niet ten goede, sommige scènes doen ronduit absurd aan.

De tekst gaat onder de foto verder.

Noah in de nor

Noah, de zestienjarige zoon van Kathy en Martin Powell en broer van Jess, wordt ervan verdacht op een strandfeest een jongen seksueel te hebben belaagd. In een land als Turkije, waar homoseksualiteit nog altijd gevoelig ligt, staat dat nagenoeg gelijk aan verkrachting. Dus wordt Noah zonder pardon in een Turkse gevangenis opgesloten. Dat hij het daar zwaar zal krijgen, ligt voor de hand. Een gegeven dat ook aan bod komt in de speelfilm Midnight Express van regisseur Alan Parker, over een Amerikaanse drugssmokkelaar die moest zien te overleven op het gevangeniseiland İmralı. Later bleek dat scenarioschrijver Oliver Stone zich schuldig had gemaakt aan een overdreven dramatisering van de werkelijke gebeurtenissen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Laat ik eens kijken

En dat lijkt nou precies te zijn wat bedenker Daniel Brocklehurst ook heeft gedaan. Laat ik eens kijken hoe ver ik kan gaan, heeft hij blijkbaar gedacht tijdens het neerpennen van dit script. Stel je voor dat je je in een soortgelijke situatie als de familie Powell bevindt en de advocaat, wiens hulp je ten einde raadt inroept, stelt je plompverloren de vraag of je zeker weet dat je kind onschuldig is. ‘Want toen ik zijn leeftijd had, stak ik ‘m overal in’, merkt hij doodleuk op. En dat is nog maar het begin. Tegen het einde heeft de kijker zoveel kolderieke plotwendingen moeten slikken dat het grensgebied tussen drama en komedie flinterdun aandoet.

De tekst gaat onder de foto verder.

Onberispelijk acteerwerk

Een serieus thema wordt op deze manier weinig subtiel behandeld. Het verhaal over de Powells is sterk genoeg, maar van de wijsheid less is more lijkt Brocklehurst zich weinig aangetrokken te hebben, want hij vond het noodzakelijk om ook de gezinsperikelen van Kathy’s zus erbij te slepen.
Het is pijnlijk te zien dat zelfs het zoals altijd in Britse producties onberispelijke acteerwerk – met name Sheridan Smith als de radeloze moeder en Louis Ashbourne Serkis als de getergde Noah springen er uit - het verloop van het verhaal niet wat acceptabeler maken. Sterker, de ernst waarmee de acteurs zich van hun taak kwijten kan niet in groter contrast zijn met het dwaze verhaal. Toch blijf je doorkijken. Het besef dat het allemaal wel heel erg op het randje balanceert, komt pas na afloop.


23 mei 2022

Hoe Matthijs van Nieuwkerk het doet als quizmaster van The Connection

De eerste aflevering van de The Connection afgelopen zaterdag trok ruim een miljoen kijkers en staat op de vierde plaats in de top 25 van best bekeken programma's die dag. De eerste plaats werd bezet door Even Tot Hier.

Door Caty Kroon - Op de sociale media waren voor The Connection een paar hoofdgroepen herkennen. Grofweg: er is een groep die Matthijs niet zo ziet zitten (tv aan en alweer Matthijs, te vaak uhhh... zeggen, ik krijg allergie van te vaak Matthijs, al die woordherhalingen tijdens het praten, waarom zo vaak 'typ het op' zeggen, Matthijs staat niet stil).
Er zijn ook mensen die een nieuwe quiz überhaupt niet zien zitten (alweer een quiz, ik ben quizmoe, wat nou weer, pfftt..., Matthijs met enkel mannen in een quiz).
Weer anderen hadden moeite met het computergestuurde megalomane decor of het obligate lachen van het publiek.
Een andere groep baalde van de kandidaten uit hetzelfde clubje BN-ers waar Matthijs graag mee omgaat en weer anderen hadden kritiek op de quiz op zich (traag, ik raak niet connected, erg statisch, sfeerloos en pover)

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Dat zijn hullie, maar wat vind jij

Wat ik ervan vind? Nou, ik kan me in veel van de meningen vinden. Hoe vaker ik Matthijs van Nieuwkerk op televisie zie, hoe meer ik denk dat hij een onzekere man is. Een vakman, maar een onzekere vakman. Ik vermoed dan ook dat hij om die reden steeds dat vertrouwde clubje BN-ers om zich heen heeft.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

 

Quizmaster zijn is nog best moeilijk

Aan Matthijs kun je zien dat niet iedereen quizmaster kan zijn. Sfeer maken is volgens mij een van de voornaamste taken van een quizmaster. En daar lijkt het hem aan te ontbreken. Het kan zijn dat hij nog groeit in de nieuwe rol, maar ik betwijfel het. Sfeer maken heb je in je en het lijkt me moeilijk aan te leren.
Waarschijnlijk weet hij goed wat er aan schort en laat hij het inkleuren van zijn programma's over aan zijn BN-er vrienden. Dat was zo toen hij tafelheren en -dames kreeg bij De Wereld Draait Door. Daar zorgde bij Matthijs gaat door onder anderen Sven 'Hammond' Figee voor en vergeet niet de rol van Rob Kemps in het programma 'Chansons!' en de poging van Ilse de Lange in POP22.
De drie kandidaten Pieter Derks, Alex Ploeg en Ronald Snijders slaagden er zaterdagavond niet in de sfeerhiaat op te vullen bij The Connection.

De tekst gaat onder de foto verder.

Al het randgebeuren even daargelaten. Een kennisquiz op zich vind ik heel leuk. Ik kijk graag naar Mastermind op BBC2. Als je het hebt over decors, dan kan The Connection hier zien dat je met een paar tandjes downgraden toch succesvol kunt zijn.
In eigen land is 2 voor 12 de enige quiz die qua kijkcijfers vooralsnog onverslaanbaar lijkt, gevolgd door De slimste mens. Voor de liefhebbers is er ook nog onder meer Per Seconde Wijzer en Met het Mes op Tafel. Ben heel benieuwd hoeveel kijkers terugkeren voor de volgende The Connection.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Als laatste, en erg belangrijk, heb ik een speltechnische opmerking. Als je al vroeg in de aflevering de eindoplossing weet, dan moet je dus het hele programma nog uitzitten en dat is saai in het kwadraat. Dus we zijn er nog niet helemaal, lieve bedenkers!
En wat ik me tot slot nog afvraag: was er nou echt geen leuke Nederlandse naam te bedenken voor dit spel?


19 mei 2022

The Killing: Lyrisch over Lund of niet?

De Deense serie The Killing wordt wereldwijd bedolven onder prijzen en lovende kritieken. Is iedere kijker het eens met die lof, of zijn er ook nog tegengeluiden?

Door Caty Kroon – De originele titel van de Deense serie The Killing is Forbrydelsen (De misdaad) en de bedenker is schrijver Søren Sveistrup. Hé, waar kennen we die ook alweer van? Juist, Sveistrup is ook de bedenker van de serie Kastanjemanden. Qua spanning doen de twee niet voor elkaar onder, maar The Killing is van een andere orde in de beleving.

De tekst gaat onder de foto verder.

Sofie Gråbø speelt de bijzondere Deense rechercheur Sarah Lund. @WikiCommons

Eerst even de getallen

The Killing kent drie seizoenen en drie verschillende verhalenseries. Het eerste seizoen ging in 2007 in première op de Deense televisie, serie twee verscheen in 2009 en serie drie in 2012. In totaal zijn er veertig afleveringen gemaakt (twintig, tien en tien). In Nederland werd het uitgezonden door de KRO en je kunt hem nu streamen op Netflix.

Hoewel het om drie verschillende verhalen gaat, zijn er toch een paar overeenkomsten te noemen. Behalve dat dezelfde rechercheur de zaak behandelt, is bij de moorden op de een of andere manier altijd de Deense politiek betrokken.

De hoofdrol in The Killing is voor de bijzondere rechercheur Sarah Lund, perfect neergezet door Sofie Gråbø. De rechercheur werd massaal door de kijker omarmd. Onverstoorbaar gaat Sarah Lund aan de slag om de moord op te lossen en niets of niemand staat haar daarbij in de weg. Omdat alles in het teken staat van haar werk, gunt ze zich geen tijd voor een privéleven. En daarin gaat ze erg ver. Ook haar kledingkeuze, altijd een dikke trui, werd iconisch bij de kijker.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Zelfs de truien van Sarah Lund werden over de hele wereld razend populair. @ WikiCommons

Lyrisch over Lund?

Zijn we lyrisch over Lund of valt er nog wat aan af te dingen? Nou, we zijn zeker lyrisch over Lund, maar wel met een paar aantekeningen. Je moet uit je hoofd zetten dat het karakter Sarah Lund in het echt zou kunnen bestaan. Dat kan namelijk niet. Iemand als zij, die door roeien en ruiten gaat om een moord op te lossen, is een gevaar voor zichzelf en de samenleving. Ze heeft een sterk autistisch obsessief gedrag waardoor zo iemand nooit een collega kan zijn, laat staan functioneren op een werkvloer. En dat is ook haar volgende makke, want Lund kent weinig tot geen empathie en al helemaal weinig zelfreflectie waardoor er in deze serie bar weinig humor te bespeuren is. Soms moet je een beetje lachen om de manier waarop de mensen om haar heen met haar proberen te dealen, maar als Lund mijn collega zou wezen, dan zou er voor mij weinig te lachen zijn. De dingen die ze doordramt, de orders die ze negeert, het gevaar dat ze veroorzaakt, dat zou in het echt onbestaanbaar zijn. Het levert wel spannende televisie op en het neemt allemaal ook niet weg dat Lund uitstekend wordt gespeeld en de rest van de cast ook prima presteert.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

The Killing heeft een prima cast en een van de rollen wordt heel goed vertolkt door Søren Malling (m) die rechercheur Jan Meyer speelt in de eerste serie. @WikiCommons

Nog meer kritiek?

Een paar kleine dingetjes. Zoals zoveel Scandinavische series is ook The Killing bij minimaal licht gemaakt. Veel avond- en nachtscènes, huizen met donkere kamers, donkere gebouwen met donkere kantoorruimten en niemand die eens lekker even een grote lamp aandoet. Veel liefhebbers vinden dat een zekere 'duisternis' hoort bij Scandinavische series dus oké, daar hebben we het niet meer over.

De eerste serie van The Killing, vind ik persoonlijk de beste. Hier heeft het nog iets van humor door het uitstekende tegenspel van Lunds collega Jan Meyer, gespeeld door Søren Malling. Bovendien kun je je makkelijk verplaatsen in het verhaal: een gewoon gezin overkomt iets verschrikkelijks. De spanning in de eerste serie vind ik beter opgebouwd dan in de latere twee. Als kijker word je steeds op het verkeerde been gezet. Net als je denkt te weten wie de moordenaar is, komt er iemand anders in beeld. En ook dit heeft weer een nadeeltje: ze doen er twintig afleveringen over om de moord op te lossen en dat zijn een paar cliffhangers en op-het-verkeerde-been-zetten teveel.
Is het dan beter om The Killing te skippen? Nee! Behalve dat je er zelf je oordeel over moet vellen is de serie te vernuftig en te mooi gespeeld om hem links te laten liggen. Niet doen, dus.

The Killing is te streamen via Netflix.


03 mei 2022

De Tweede Wereldoorlog op YouTube

Onze recensent Jeroen Bootsman heeft een lijst gemaakt van films over de Tweede Wereldoorlog. Het zijn allemaal producties die je gemakkelijk op YouTube kunt vinden.

Door Jeroen Bootsman - De Tweede Wereldoorlog vormt al meer dan tachtig jaar een inspiratiebron voor filmmakers. Naar aanleiding van de Nationale Dodenherdenking laat ik een handvol producties de revue passeren, die op mij een enorme indruk hebben gemaakt. Allemaal gratis te bekijken op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Anne Frank: The Whole Story (2001, 190 minuten)

Bijzonder de moeite waard, deze ambitieuze televisieproductie, die een completer beeld van Annes leven schetst. Deze film is dan ook gebaseerd op de biografie van Melissa Müller. Anne wordt intens vertolkt door de jonge Hannah Taylor-Gordon. De laatste beelden van Anne en zus Margot, uitgemergeld en doodziek in Bergen-Belsen, zullen weinigen onberoerd laten. Ben Kingsley, in de rol van vader Otto, stelt ook hier niet teleur. Bijrollen van Cees Geel en Peter Bolhuis. Een must-see!
Te zien op YouTube

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

The Attic: the Hiding of Anne Frank (1988, 100 minuten)

In 1987 publiceerde Miep Gies, een van de helpers van de onderduikers in Het Achterhuis, haar memories in 'Herinneringen aan Anne Frank’. Gies vertelde hierin haar kant van het verhaal, dat met name opviel omdat het zich niet beperkte tot de paar vierkante meter in Het Achterhuis, maar ook verhaalde over wat zich daarbuiten afspeelde. Fascinerend om het nu eens van uit een ander perspectief te zien. Pakweg een jaar later kwam deze prima televisiefilm uit. Een mooie rol voor Mary Steenburgen. Huub Stapel vertolkt haar echtgenoot Jan. Vakwerk.
Te zien op YouTube (met Nederlandse ondertiteling).

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Blut und Ehre – Jugend unter Hitler (1982, 232 minuten)

Een mooie miniserie over hoe een gewoon Duits gezin tegen wil en dank betrokken raakt bij de nazi’s, via hun zoon die geïndoctrineerd wordt door de Hitler Jugend. Een Duits-Amerikaanse productie, waarin elke scéne twee keer werd opgenomen: in het Duits en in het Engels. De serie is op dvd verschenen, waarop beide versies te vinden zijn. De Duitstalige versie staat integraal op YouTube. Een serie die zo boeiend is dat je ‘m het liefst in één keer wil bekijken!

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Het Dagboek van Anne Frank (1985, 140 minuten)

De jonge actrice Jip Wijngaarden oogstte medio jaren tachtig veel lof met haar doorleefde vertolking van Anne Frank. De toneelvoorstelling, een productie van Jeroen Krabbé, was destijds een groot succes. Reden voor de TROS om er een televisieproductie van te maken. Krabbé speelt zelf de rol van Otto Frank, maar weet daarin niet geheel te overtuigen. Daarentegen laat Nelly Frijda, in haar rol van Mevrouw Van Daan, zien meer in haar mars te hebben dan met soepjurk en sigaar in de mond door het beeld te zwalken. Deze televisiefilm is een regelrechte aanrader en (gelukkig!) integraal te bekijken op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

The Diary of Anne Frank (1959, 180 minuten)

Dat de eerste speelfilm over (het dagboek van) Anne Frank direct een productie van het machtige Hollywood betrof, bewijst wel dat de commerciële potentie van Anne al vroeg onderkend werd. Hoewel deels in Amsterdam gefilmd, is dit toch vooral een Amerikaanse productie die weinig typisch Nederlandse sfeertekening kent. Dat neemt niet weg dat een eersteklas ensemble acteurs ontroerend spel laten zien, dat invoelbaar maakt hoe het is om met zoveel mensen op zo’n kleine oppervlakte te moeten leven. In continue doodsangst om verraden en opgepakt te worden. Het einde is van typisch Amerikaanse sentimentele snit. Mogelijk werd de brute inval in Het Achterhuis te wreed geacht voor het Amerikaanse publiek. Ter verdediging valt aan te voeren dat de slotscéne hoop in zich herbergt. Actrice Shelley Winters won een Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol voor haar vertolking van de nerveuze Mevrouw Van Daan. Zij schonk het beeldje aan het Anne Frank Huis, waar het nu nog steeds te zien is.
Verschenen op dvd en te zien op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

The Diary of Anne Frank (1980, 115 minuten)

En daar is ie dan nog een keer. Deze Amerikaanse televisiefilm toont Melissa Gilbert, in de titelrol van de charmante dan weer irritante kletskous, die haar huisgenoten regelmatig tot wanhoop drijft. Net zo weinig Nederlands als de film uit 1959, maar goed genoeg, vooral dankzij capabele acteurs als Maximilian Schell, Joan Plowright en James Coco.
Te zien op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Escape from Sobibor (1987, 143 minuten)

Een onvoorstelbaar verhaal, maar toch echt gebeurd. Op 14 oktober 1943 slaagden gevangenen van concentratiekamp Sobibór in Polen er in om diverse bewakers om het leven te brengen en een grootschalige ontsnapping te forceren. Dat velen tijdens hun vlucht naar het bos alsnog omkomen door beschietingen door overgebleven bewakers en landmijnen, doet niets af aan het gevoel van triomfantelijkheid dat je als kijker bespringt zodra het prikkeldraad is doorgeknipt en een grote menigte weet weg te komen. Een scéne die maximaal effect bereikt dankzij de bombastische muziek. Voor het zover is, heeft de kijker echter heel wat afschuwelijke scénes aan zich voorbij zien trekken, die je doen afvragen hoe het toch mogelijk is dat filmmakers er in slagen de gruwelijkheden van destijds zo overtuigend te reconstrueren. Wel vreemd is dat de gevangenen er tijdens de complete speelduur zo ontzettend gezond en verzorgd uitzien, hetgeen dan toch weer de scherpste randjes van deze mooie film af haalt. Rutger Hauer speelt de leider van een groep joodse krijgsgevangenen uit Rusland. Actrice Ellis van Maarseveen speelt Selma Wijnberg, die samen met haar latere echtgenoot Chajm Engel het verhaal tot op hoge leeftijd kon navertellen. Zoals ze onder meer deed in een documentaire, die Ad van Liempt over haar maakte.
Verkrijgbaar op dvd en te zien op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

 

The Hiding Place (1975, 150 minuten)

Het leven van de Nederlandse evangeliste Corrie ten Boom, die met haar familie diverse onderduikers verborg in hun huis in Haarlem. Op een gegeven moment werd de familie verraden en gearresteerd, terwijl de onderduikers zich tijdig in een geheime kamer wisten te verschansen. Vader Ten Boom overleed in de gevangenis en Corrie en haar zus Betsie kwamen in concentratiekamp Ravensbrück terecht. Betsie zou daar overlijden. Een paar dagen later werd Corrie vrijgelaten, naar later bleek als gevolg van een administratieve fout. Na de oorlog ontpopte zij zich als evangeliste, die vergevingsgezindheid predikte. Zo zou zij de verrader van haar familie een brief hebben geschreven waarin zij hem liet weten zijn daad te vergeven ‘omdat Jezus in mijn hart woont’. Een indrukwekkend levensverhaal vanuit een christelijke invalshoek. Hoewel het een Amerikaanse productie betreft, is de sfeer van Nederland in die jaren mooi getroffen. Aan het eind komt de echte Corrie ten Boom ook nog even aan het woord.
Verkrijgbaar op dvd en te zien op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Holocaust (1978, 480 minuten)

Een overrompelende miniserie uit 1978, die voor de Duitse jeugd van destijds zo ongeveer de eerste kennismaking met de Tweede Wereldoorlog inhield. En die velen compleet shockeerde. Ook in Nederland sloeg de serie in als een bom. Het lot van de joodse familie Weiss, die in nazi Duitsland langzaam maar zeker uiteen valt en vernietigd wordt, staat symbool voor de systematische uitroeiing van de joden, die Hitler en de zijnen voor ogen stond. Daar tegenover staat het verhaal van Erik Dorf, die uitgroeit tot een vooraanstaand SS’er. Maar ook hij kan zijn lot uiteindelijk niet ontlopen. De lengte van acht uur maakt de dramatische impact van het verhaal des te groter. Want er valt weinig te lachen in de aaneenschakeling van doffe ellende, die de kijker in acht uur aan zich voorbij ziet trekken. Enkele meedogenloze scénes – zoals die van Kristallnacht en de marteling van een paar kunstenaars in een concentratiekamp, die de bewakers onwelgevallige tekeningen van het kampleven hebben gemaakt – zijn nauwelijks te verteren. Al met al: een aangrijpende productie met een enorme impact, die gigantische kijkcijfers en vele prijzen opleverde, hoewel er ook kritiek was. Holocaust-overlevende Elie Wiesel noemde de serie ‘onwaar’, ‘aanstootgevend’ en ‘goedkoop’. Hoe dan ook: topacteurs James Woods en Meryl Streep spelen één van de meest tragische liefdesparen uit de film- en televisiegeschiedenis.
Te koop op dvd en te zien op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Der Letzte Zug (2006, 123 minuten)

April 1943. 688 joodse inwoners van Berlijn worden gedeporteerd naar Auschwitz. Een ‘verjaardagscadeau’ voor Adolf Hitler, want Berlijn zou dan compleet van joden gezuiverd zijn. Deze film is een uitdaging voor de fijngevoeligen onder ons, want wat er zich in de veewagens afspeelt, is pure hel. Mensen proberen wanhopig te overleven en blijken in extreme omstandigheden nog in staat tot moed en medemenselijkheid. Een claustrofobisch kammerspiel met uitstekende acteurs. De scéne waarin de dorstige verdoemden na dagen zonder water verdwaasd trachten een druppeltje binnen te krijgen als de tuinslang op de wagon wordt gericht, is de beklemming voorbij.
Te koop op dvd en te zien op YouTube.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Playing for Time (1980, 150 minuten)

Dit is het resultaat als je een stel eersteklas actrices bij elkaar zet. Deze televisiefilm vertelt het verhaal van het vrouwenorkest van Auschwitz en is gebaseerd op de autobiografie van Fania Fénelon, die als pianiste en zangeres deel uitmaakte van dit relatief bevoorrechte ensemble. Topactrices Vanessa Redgrave als Fania en Jane Alexander als dirigente Alma Rosé leveren elkaar perfect tegenspel. Zij worden omringd door geweldige bijrolspelers, waarbij vooral Shirley Knight als de sadistische kampbewaakster Maria Mandl een verbijsterende indruk maakt. De echte Mandl zou overigens kort voor haar ophanging in 1948 om vergiffenis hebben gevraagd. Fénelon zou niet blij zijn geweest met de casting van Vanessa Redgrave, die zich in die tijd manifesteerde als pleitbezorgster van de Palestijnse zaak. Toch beschouwde zij het eindresultaat als ‘een prima film’. Dat is een understatement voor deze productie, die tegen het eind – als de bevrijding door het Rode Leger aanstaande is - een bijna hallucinerend effect bij de toeschouwer teweeg brengt. Niet te missen!
Te koop op dvd en te zien op YouTube (met Engelstalige ondertiteling).

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Voyage of the Damned (1976, 155 minuten)

Enigszins oneerbiedig gezegd zou je kunnen stellen dat deze film het format heeft van een rampenfilm a la Airport: een groot aantal acteurs (veelal grote sterren), die in een wirwar van verhaallijnen via hun personages (met als grootste gemene deler hun betrokkenheid bij een ingrijpende gebeurtenis) allemaal hun nummertje opvoeren. Inderdaad een cast, die voor een substantieel deel uit de A-categorie bestaat, maar daar zou je deze film te kort mee doen. Dit is wel even andere koek dan The Love Boat. Een dramatisch verhaal over 937 joodse vluchtelingen aan boord van de oceaanstomer St. Louis. De opvarenden hebben het antisemitische nazi-Duitsland mogen ontvluchten en hopen op Cuba asiel te krijgen. Een gemene propagandastunt van de nazi’s, die hen lieten gaan in de wetenschap dat ze waarschijnlijk nergens toegelaten zouden worden. Na Cuba vangen ze ook bij de Verenigde Staten en Canada bot, waarna het schip noodgedwongen terug naar Europa vaart. Uiteindelijk kunnen ze terecht in België, Nederland, Frankrijk en Groot-Brittannië. Als niet veel later de oorlog uitbreekt, vallen velen van hen alsnog in handen van de nazi’s. Behalve de passagiers komen ook de bemanningsleden aan bod. Acteurs als Faye Dunaway, Wendy Hiller, Malcolm McDowell, Jonathan Pryce, Lee Grant en Max van Sydow geven gestalte aan hun diep tragische verhalen. Op de manier die je op basis van hun reputatie mag verwachten: eersteklas!
Te koop op dvd en te zien op YouTube.


27 april 2022

Het nostalgische Belfast is geen voer voor de politiek-criticus

Wat ben ik blij dat ik de kans kon grijpen om op het nippertje Belfast te zien voordat hij uit de bioscoop verdween. Niet gezien? Niet erg, hij wordt verwacht op Netflix.

Door Caty Kroon - Verwacht van Belfast geen kritisch politiek statement over Noord-Ierse katholieken, protestanten en vice versa. Het is geen voer voor de politiek-criticus. Ook is het geen actiefilm die je op het puntje van je stoel doet zitten. Nee, het is vooral een liefdevol portret over een aantal maanden uit de jeugd van acteur en filmmaker Kenneth Branagh, die ook de regisseur is van deze film.

De tekst gaat onder de foto verder.

Kenneth Branagh op de filmset met Jude Hill. @ Belfast

Dit is Sir Kenneth Branagh

Als acteur kennen we Sir Kenneth Branagh uit films als Harry Potter and The Chamber of Secrets, Dunkirk, Tenet en de tv-serie Wallander. Hij regisseerde onder meer In the Bleak Midwinter, Thor, Murder on the Orient Express en het dit jaar uitgekomen Death on the Nile.

De tekst gaat onder de foto verder.

Buddy (Jude Hill) bekijkt vanaf een uitgebrande auto zijn straat na de rellen en (r) met zijn vader (Jamie Dornan) op het plaatsje achter hun huis. @ Belfast

Een straat in Belfast

Belfast dateert uit 2021 en speelt zich af in 1969. We blijven vrijwel de hele (voornamelijk zwartwit)-film in een straatje van een arbeidersbuurt. Kenneth Branagh groeide op in zo'n straatje en laat dat zien door de ogen van de 9-jarige Buddy, magnifiek gespeeld door Jude Hill. In de straat wonen, behalve Buddy met zijn protestante ouders en oudere broer, ook katholieke mensen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Buddy kijkt met zijn oma en zijn ouders in de bioscoop naar de film Chitty Chitty Bang Bang. @ Belfast

Door de ogen van Buddy

Van het ene op het andere moment breken er rellen uit in de straat en wordt het gezin te verstaan gegeven dat ze niet thuishoren in het katholieke Belfast. Omdat we de film voornamelijk zien door de ogen van Buddy, wordt er niet echt een standpunt ingenomen in het conflict dat in werkelijkheid destijds hoog oplaaide. Is dat erg? Ik vind van niet. Oké, de film is daardoor misschien wat liefjes geworden. Maar je ziet wel een tijdsbeeld door de ogen van een heerlijk jochie uit een menselijke familie met een toffe opa en oma, gespeeld door Clarán Hinds en Judi Dench.

De tekst gaat onder de foto verder.

Buddy (Jude Hill) met zijn oma (Judy Dench) en opa (Ciarán Hinds). @ Belfast

Rellenpoep aan de knikker

Veel critici vinden de film slap, standpuntloos, gemakkelijk gemaakt en vooral bedoeld om een stukje uit de jeugd van de filmmaker te laten zien. Tja, misschien doet de titel van de film vermoeden dat er rellenpoep aan de knikker is als je ernaar gaat kijken in de wetenschap dat het eind jaren 60 speelt en ook nog in Belfast. Misschien heeft het niet de diepgang die je verwacht, maar veel kinderen die zo ongeveer zo oud zijn als Branagh (1960) genieten waarschijnlijk wel van de talloze fragmenten die refereren aan hun eigen jeugd, inclusief de muziekfragmenten uit die tijd.

And the Oscar goes to...

Gelukkig is niet iedereen zuur over deze productie. Het kreeg een Oscar voor Beste Originele Scenario, een Golden Globe voor Beste script en verschillende BAFTA's (onder andere voor Beste Britse Film) en een aantal Awards. Nou, dat is toch niet niks. Maar zelfs al zou de film geheel prijsloos zijn gebleven, dan nog raad ik je aan om Netflix in de gaten te houden. Zelf doe ik dat ook, al was het alleen maar om Buddy en zijn familie deze keer bij me thuis te ontvangen.


20 april 2022

Twee Zomers is niet zomaar een thrillerserie

Door Jeroen Bootsman - Een stel vrienden die gezamenlijk iets vreselijks meemaakt en jaren later opnieuw met de tragische gebeurtenissen van weleer geconfronteerd wordt. Zo onderhand een behoorlijk afgekloven thema, maar de Vlaamse televisieserie Twee Zomers weet er wel raad mee.

De tekst gaat onder de foto verder.

Twee zomers is razend spannend

Productiehuis Panenka lijkt niets aan het toeval te hebben overgelaten om van deze reeks een meeslepende kijkervaring te maken. Kosten noch moeite zijn gespaard; een cast van eersteklas acteurs en veelbelovend jong talent en een tot de verbeelding sprekende locatie. Twee Zomers is een razend spannend mysterie, dat in zes afleveringen zorgvuldig wordt afgepeld. En het is ook nog eens maatschappelijk relevant.

De investeringen in Twee Zomers die zich tijdens vertoning op Eén, het vlaggenschip van de Vlaamse publieke omroep, laten zich uitbetalen want zo’n anderhalf miljoen kijkers volgden op zes achtereenvolgende zondagavonden de serie. Op VRTNU, de Vlaamse equivalent van NPO Start, werd de reeks ook nog eens zo’n miljoen keer gestreamd.

De tekst gaat onder de foto verder.

Het verhaal van Twee Zomers

De serie gaat over een groep jongvolwassenen aan de vooravond van veelbelovende maatschappelijke carrières. Ze vieren het leven in de zomer van 1992. Drank en drugs dragen in hoge mate bij aan de feestvreugde. Maar die blijkt van korte duur als bij een tragisch incident één van hen om het leven komt.

Dertig jaar later komen de jongeren van toen weer samen op een privé-eiland voor de Azurenkust. Aanleiding is de vijftigste verjaardag van een van hen, dus het kan niet anders dan een feestelijk weerzien worden. De sfeer refereert sterk aan die van de zomer van toen. Champagne en zwembad zijn binnen handbereik.

Maar vlak voordat de genodigden elkaar op het eiland ontmoeten, duikt er uit het niets een filmpje op dat te maken heeft met de dramatische gebeurtenissen van toen. De anonieme afzender dreigt de beelden openbaar te maken. Dat zou een catastrofe zijn voor het succesvolle bestaan dat iedereen heeft opgebouwd.

De tekst gaat onder de foto verder.

Want ja: whodunit

Het verhaal is een schitterend gegeven voor het ontleden van intermenselijke relaties. Vanzelfsprekend is de feeststemming als sneeuw voor de zon verdwenen, iedereen is verdacht en het onderlinge vertrouwen blijkt broos. Behalve een buitengewoon onderhoudende whodunit haakt Twee Zomers inventief aan op de discussie over de manier waarop we omgaan met grensoverschrijdend gedrag.

Zo hier en daar neigt het scenario – dat sterk doet denken aan dat van de Vlaamse blockbuster Loft - naar enige langdradigheid, maar het verhaal biedt genoeg plotwendingen die de vaart en de spanning er tot het verrassende einde toe goed in houden. Dat komt mede door de effectieve vervlechting van flashbacks met scènes die zich in het heden afspelen.

Twee Zomers is binnenkort te streamen op Netflix.


15 februari 2022

Waarom de film Mijn beste vriendin Anne Frank toch wat braaf is

Het is bijna tachtig jaar geleden dat Anne Frank in concentratiekamp Bergen-Belsen aan, waarschijnlijk de gevolgen van vlektyfus, bezweek. Hetzelfde lot viel haar zus Margot ten deel. Hoe langer geleden haar dood achter ons komt te liggen, des te groter lijkt haar iconische status als symbool van de holocaust te groeien.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Een van de bestverkochte boeken aller tijden

Anne Franks gebundelde dagboekbrieven Het Achterhuis is wereldwijd een van de bestverkochte boeken aller tijden. Het is vaak verfilmd en op toneel opgevoerd. Het woonhuis aan de Prinsengracht 263 in Amsterdam is een toeristische attractie van de eerste orde. De Anne Frank Stichting blijft haar verhaal wereldwijd onder de aandacht brengen. En zo af en toe pakt enige reuring ook niet nadelig uit in het bestendigen van eeuwige roem, zoals nu weer het geval is met het verraad van de onderduikers in Het Achterhuis.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Het leven van Hannah Goslar

De bioscoopfilm Mijn beste vriendin Anne Frank ging afgelopen september in première en is ook op Netflix te zien. Het gaat eerst en vooral over het leven van Hannah Goslar, een van Annes beste vriendinnen. Weliswaar ligt de nadruk op haar vriendschap met Anne, maar omdat de film het perspectief van Hannah volgt blijft Anne als personage toch wat op de achtergrond. Dat kun je een verfrissende keuze van de makers noemen, hoewel er in 1988 een televisiefilm (The attic: the hiding of Anne Frank) uitkwam waarin de gebeurtenissen in en rond Het Achterhuis werden bekeken door de ogen van Miep Gies, een van de helpers van de onderduikers.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Hannah Goslar (1928) verleende haar medewerking aan de film Mijn beste vriendin Anne Frank. @ WikiCommons

Niet per se een goede film

Levert het 'Hannah Goslar-perspectief' ook een goede film op? Niet per se, hoewel er productioneel weinig op valt af te dingen; puike aankleding en ook de acteerprestaties zijn dik in orde. Hoofdrolspeelster Josephine Arendsen krijgt alle kans om te schitteren en wordt ondersteund door sterke bijrolspelers. Daarom ook maakt haar personage de meeste indruk. Tegelijkertijd blijft de film qua dramatiek toch wat op afstand. Het is een keurige geschiedenisles die je als kijker met beleefd respect blijft volgen. Maar de echte beklemming van die niet te bevatten ellende, verdriet en wanhoop kwam bij mij boven.

Wellicht speelde in de productionele overwegingen mee dat de film ook voor jongere kijkers geschikt moest zijn en zijn daarom de heftigste scénes – met name die in Bergen-Belsen – relatief ingehouden gefilmd. Een begrijpelijke keuze, maar dat maakt wel dat bijvoorbeeld de scène met een radeloze en uitgehongerde Anne – met slechts een laken om haar heen dat haar door tyfus aangedane lichaam omhult, terwijl zus Margot op sterven na dood is - een stuk minder binnenkomt. Dit was wel anders in de Amerikaanse miniserie Anne Frank: The whole story uit 2001, waarin dit een stuk zwaarder aangezet werd en enig bombasme qua make-up, camerabewegingen en muziek niet werd geschuwd.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Geen overproductie in trucs

Dat regisseur Ben Sombogaart de verleiding heeft weerstaan dit diep tragische verhaal met filmische trucjes te overproduceren, valt te prijzen. Hij maakt er inderdaad voor jongere kijkers - voor wie bijvoorbeeld de kwalitatief hoogstaande televisieproducties Holocaust, Playing for time en Escape from Sobibor echt nog veel te zware kost vormen - een leerzame kijkervaring van. Enige voorkennis is overigens geen overbodige luxe.

De oudere kijkers met meer besef van de Tweede Wereldoorlog, vinden misschien dat een en ander net wat te braaf in beeld is gebracht. Wel moet worden aangetekend dat een film vrijwel altijd in drama een bewerking van de realiteit poogt weer te geven, en deze bij vlagen zeer dicht weet te benaderen. Maar hoe het echt was weten alleen degenen die er destijds bij waren.


01 februari 2022

Onbegrijpelijke lof voor The Lost Daughter

Door Caty Kroon - Vraag je je na afloop van een film ook weleens af: waar heb ik nou eigenlijk naar gekeken? Het overkwam mij bij The Lost Daughter.

Waarom zoveel lof voor The Lost Daughter?

Je kunt geen krant, filmmagazine of recensieplatform bezoeken of vrijwel unaniem krijgt de film The Lost Daughter alle sterren, stippen of uitgeschreven lof die er maar te verdienen valt. Ik koos hem om te kijken omdat ik Olivia Colman een geweldige actrice vind en zij in deze film een van de hoofdrollen vervult.

Dat doet ze ook nu weer uitstekend, maar ik ontdekte ook dat haar aanwezigheid niet per definitie tot een bevredigend resultaat hoeft te leiden. Hier wijk ik dus al sterk af van de heersende mening over The Lost Daughter.

De tekst gaat onder de foto verder.

Leda Caruso (Olivia Colman) is op werkvakantie in Griekenland. @ WikiCommons

Herinneringen springen heen en weer

De film gaat over een 48-jarige professor in de literatuur, Leda Caruso (Olivia Colman), die alleen op werkvakantie gaat naar Griekenland. Als ze aan het strand zit en verdiept is in haar literatuur, komt er een zeer luidruchtige familie in haar buurt zitten. In eerste instantie reageert Leda wat bot en nukkig op de plotselinge herrie, maar ze raakt ook gefascineerd door Nina en haar dochtertje Elena.

De tekst gaat onder de foto verder.

Nina (Dakota Johnson) en haar dochtertje Elena. @ WikiCommons

De kunst van het liefhebben

In flashbacks zien we welke herinneringen deze jonge moeder en haar dochtertje oproepen bij Leda. Van lieverlee ontdekken we dat Leda, toen ze de leeftijd had van Nina met kinderen in de leeftijd van Elena, ze het lastig vond om academicus te zijn en een jong gezin te hebben. Haar ietwat depressieve aanleg, haar problemen met goed moederschap, niet de kunst te beheersen van het opvoeden en ook nog eens een gemankeerde echtgenote te zijn haar altijd zwaar gevallen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Olivia Colman en Jessie Buckley als de oudere en jongere Leda. @ WikiCommons

Al die vragen

Het is goed gefilmd en ook goed geacteerd door onder anderen Jessie Buckley die de jonge Leda speelt. Toch, na verloop van tijd, als alles zich heel langzaam ontrafelt, begon ik me af te vragen waar de film naar toe zou gaan. Zou Leda zó gebukt gaan onder haar menselijke gebreken dat ze iemand de hersens inslaat? Waarom doet de vakantiemoeder van het vakantiekindje een beetje broeierig tegen Leda? Gaat het nog wat worden tussen Leda en de huismeester die voor het vakantiehuis zorgt? Zouden al die demonen uit het verleden Leda zo te pakken krijgen dat ze de zee inloopt om nooit meer terug te keren?
Verwacht van mij geen antwoorden op die vragen, want zelfs toen de film was afgelopen wist ik het nog niet. Maar kennelijk hoeft niet altijd overal een antwoord op te komen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De film is gebaseerd op het boek La figlia oscura van de auteur Elena Ferrante. Het boek verscheen in 2006 en de auteursnaam is een pseudoniem. Daar begint het al! De regisseur is Maggie Gyllenhaal die toestemming kreeg om het boek te verfilmen op voorwaarde dat ze het ook zelf zou regisseren omdat de anonieme schrijfster het belangrijk vond dat een vrouw het verhaal vertelt. Daar kan ik me wél wat bij voorstellen. De psyche van Leda is dan ook heel goed neergezet. Maar ja, wat doen we er verder mee?

The Lost Daughter is te zien in verschillende filmhuizen (ook in The Movies in Dordrecht) en op Netflix.


13 januari 2022

Kan de nieuwe Dalgliesh tippen aan de serie van toen?

Door Jeroen Bootsman - Veel filmliefhebbers klagen al jaren over wat filmmakers ons tegenwoordig voorschotelen. Denk aan bloedeloze remakes van oude successen en de ontelbare prequels en sequels die nauwelijks iets toevoegen.

Je ziet het helaas ook op televisie: All creatures great and small, Wallander, Inspector Morse, Prime Suspect, Van der Valk en Dynasty zijn er voorbeelden van. De kwaliteit is wisselend. Natuurlijk zijn de hedendaagse producties technisch beter, maar kwalitatief valt er het nodige op af te dingen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Phyllis Dorothy James (1920-2014) schreef met Cover Her Face in 1962 de eerste Adam Dalgliesh roman.

Dalgliesh van degelijke Engelse snit

Met niet al te hooggespannen verwachtingen, maar toch met het vooruitzicht op anderhalf uur vermaak van degelijke Engelse snit bekeek ik de eerste aflevering van Dagliesh. Een nieuwe (2021) driedelige reeks rondom het personage dat in veertien detectiveromans van de Britse schrijfster P.D. James de hoofdrol speelt.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Roy Marsden als Adam Dalgliesh zoals hij bij velen op het netvlies staat.

Toen met Roy Marsden

Adam Dalgliesh is hoofdinspecteur bij New Scotland Yard. Veel detectiveliefhebbers zullen warme herinneringen koesteren aan de televisieserie die de KRO begin jaren tachtig uitzond. De omroep zette met Dalgliesh de toon voor de vele detectivereeksen die sindsdien op de buis te zien zijn geweest. Voor de oudere generatie is acteur Roy Marsden de verpersoonlijking van Adam Dalgliesh, een atypische politieman. Marsden is een icoon, net als de stemmige vioolmuziek waarmee elke aflevering begon en eindigde.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Acteur Bertie Carvel geeft Adam Dalgliesh een nieuw gezicht.

Nu met Bertie Carvel

Bertie Carvel, de acteur die Dalgliesh in deze nieuwe bewerking gestalte geeft, zet een totaal ander personage neer. Dat is te prijzen, maar de vergelijking valt toch in het nadeel van Carvel uit. Marsden is voor mij dermate met de rol vergroeid dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat een andere acteur in de huid van Dalgliesh kruipt. Dat Martin Shaw begin deze eeuw de rol overnam vond ik al een behoorlijke schok. Maar het verschil tussen hem en zijn voorganger is in mijn verbeelding minder groot dan die tussen Marsden en Carvel, die eerder wél indruk maakte in Doctor Foster. Eerlijkheidshalve moet ik opmerken dat P.D. James zelf ooit heeft gezegd dat Marsdens interpretatie van haar geesteskind niet overeen kwam met het beeld dat zij zelf van Dalgliesh had. Maar hoe dan ook, Marsden blijft voor mij dé Adam Dalgliesh.

Zoals vaak het probleem is met nieuwe bewerkingen, zijn de mooie herinneringen aan die originele versies. Ik herinner me dat ik ooit bij Blokker met een dvd van The Forsyte Sage in mijn handen stond. Ik raakte in gesprek met een vrouw die zei dat deze serie wat haar betreft niet kon wedijveren met de iconische serie van eind jaren zestig. Omdat ik die nooit heb gezien, kon ik onbevooroordeeld van de hedendaagse versie genieten. Maar met deze nieuwe Dalgliesh ligt dat toch even anders. Toegegeven, Britse televisieproducties behoren tot het beste ter wereld. Qua acteren, enscenering, tijdsbeeld en dergelijke valt er niets op aan te merken. Maar het zijn nou juist die moderne filmische trucjes die blijkbaar het publiek van nu moeten bekoren en mij snel de keel uithangen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Roy Marsden (r) in zijn iconische rol als Adam Dalgliesh. @ WikiCommons

Lang en kort

Wat deze versie voor mij door het ijs doet zakken zijn het scenario, de speelduur en het aantal afleveringen. De oorspronkelijke reeks uit 1983 telt vijf afleveringen van vijftig minuten. Bij elkaar een speelduur van ruim vier uur. Het eerste seizoen van Dalgliesh anno 2021 telt drie televisiefilms van elk zo’n anderhalf uur. En het is die beperkte lengte en weinige afleveringen die de nieuwe Dalgliesh de das om doen. Bijna veertig jaar geleden namen de makers uitgebreider de tijd om het verhaal te vertellen en zo een getrouwe adaptatie van het boek te maken.

Nu wordt in negentig minuten een mooi verhaal gekortwiekt en afgeraffeld, wat ten koste gaat van de plotontwikkeling. Complete verhaallijnen sneuvelen en scénes worden gecomprimeerd. Grootste miskleun: de assistent van Dalgliesh ontpopt zich als dekhengst eerste klas die er niet mee zit om een snelle wip met een verdachte in de dienstauto te maken. Blijkbaar denken makers dat dit is wat de huidige generatie televisiekijkers wil zien.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De nieuwe serie Dalgliesh begint deze vrijdag op het Vlaamse VRT Eén.

Terug naar toen

Deze teleurstelling kon ik op maar één manier verwerken: de reeks van toen nog eens bekijken. Ik heb de hele serie gebinged en werd niet teleurgesteld. Deze bewerking is beslist superieur. Een getrouwe weergave van het boek, gefilmd op prachtige locaties, naturel geacteerd en - niet te vergeten – een mooie plot, die dankzij de speelduur optimaal tot zijn recht komt. Het was op en top genieten.

Op het Vlaamse Eén zijn deze en volgende vrijdag nog twee afleveringen van 'de nieuwe' Dalgliesh te zien met Bertie Carvel. De Dalgliesh-series met Roy Marsden zijn in Nederland meermalen op dvd verschenen en nog volop verkrijgbaar.


04 januari 2022

After Life is het succes van het gewone

Door Caty Kroon - Er komt een nieuw seizoen van After Life. De vele fans verheugen zich nu al op de eerste aflevering van de derde reeks die vanaf 14 januari op Neflix te zien is.

Niet kijken op het puntje van je stoel, geen moord en doodslag, spannende achtervolgingen of adembenemende beelden uit andere werelddelen. After Life gaat over een man die in een diepe depressie is beland na het overlijden van zijn vrouw. Nu denk je misschien: laat maar aan mij voorbij gaan, maar dan mis je toch heel veel. Want After Life staat bol van herkenbare situaties, Britse humor en heerlijke absurditeit.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Ricky Gervais in After Life met links Penelope Wilton (Downton Abbey) en rechts David Bradley (Doctor Who)

De hoofdrol voor Ricky Gervais

De serie is geschreven en geregisseerd door Ricky Gervais, de komiek en acteur die je misschien ook wel kent van de televisieseries The Office en Derek. In After Life speelt Gervais de hoofdrol en hij heeft een vriendencast om zich heen met enkele spelers die ook in Derek speelden, ook al zo'n geweldige serie.

Nu we het toch over geweldig hebben: ik vind het een beetje lastig om te vertellen wat er geweldig is aan After Life. Het is waarschijnlijk de mix van huilen en lachen die zo enorm dicht bij elkaar liggen. En gevoelszaken zijn nu eenmaal altijd lastig uit te leggen. Gervais is in ieder geval een meester in het uitspelen van aandoenlijkheid. Die aandoenlijkheid tilt het verhaal op en legt het in je schoot waar je het wel voor altijd zou willen koesteren.

De tekst gaat onder de foto verder.

De collega's van The Tambury Gazette.

The Tambury Gazette

De reeks speelt zich af in Tambury, een fictief Engels stadje. Tony Johnson werkt als verslaggever bij The Tambury Gazette, een plaatselijk krantje waar zijn zwager eindredacteur van is. Hilarisch zijn de scènes waarin Tony, samen met een collega die met een klein cameraatje de foto's maakt, naar mensen thuis gaat voor een interview. Eenmaal terug op de redactie volgen we ook de andere collega's die allemaal heerlijk zwaar aangezette rollen hebben.

De tekst gaat onder de foto verder.

Joe Wilkinson als Postman Pat.

After Life life goes on

Eenmaal thuis geeft Tony zich nog meer dan op zijn werk over aan zijn diepe verdriet vanwege het overlijden van zijn vrouw. Meerdere keren wil hij een einde aan zijn leven te maken, maar onder andere zijn hond redt hem daar onbewust steeds van. Van lieverlee wordt het voor Tony steeds duidelijker dat hij verder moet met zijn leven. Dat drukt zijn vrouw hem in achtergelaten video's ook meerdere malen op het hart.

Na twee seizoenen After Life ga je houden van Tony, zijn overleden vrouw, zijn familie, vrienden en collega's en voel je zelfs grote sympathie voor Postman Pat, de hilarische postbode. Het derde en echt allerlaatste seizoen is te zien vanaf vrijdag 14 januari 2022 op Netflix.


06 december 2021

Humor op tv is net niet om te huilen

Door Jeroen Bootsman - Komedie maken is moeilijker dan drama, zeggen vaklui uit de film- en toneelwereld wel eens. Als het gaat om humor op de Nederlandse televisie lijkt dit een waarheid als een koe. Wie eens lekker wil lachen, komt maar mondjesmaat aan zijn trekken. Het huidige aanbod lijkt vooral te bestaan uit programma’s die weliswaar grappig bedoeld zijn, maar voornamelijk dramatisch slecht.

Neem nou Dit was het nieuws

Neem nou Dit was het nieuws. Al 25 jaar te zien op de buis en daarmee het langstlopende satirische programma op de Nederlandse tv. Van meet af aan is er – vooral bij de humoristisch bedoelde commentaren door presentator Harm Edens - sprake van grappen die niet altijd even goed lijken te landen. Toch was de show als geheel een lange periode heel leuk, ook al vormt het nieuws meer een kapstok voor gesprekken die alle kanten opgaan en bij vlagen geestig zijn.
Dat het programma lange tijd een dikke voldoende scoorde, was met name te danken aan Thomas Acda en Raoul Heertje, die als teamcaptains de show stalen. Later kwamen Marc Marie Huijbregts en Jan Jaap van der Wal er bij en bleef het een leuke show. Maar toen werd het een komen en gaan van gezichten die niet in de schaduw van hun voorgangers kunnen staan en daarmee verloor Dit was het nieuws veel aan elan. Dat het nog niet helemaal kopje onder gaat, is vooral de verdienste van Van der Wal, die er sinds een paar jaar weer bij is. Peter Pannekoek kan er ook mee door, maar vanwege andere verplichtingen laat hij zich nu vervangen door twee Comedytrain-adepten die vooralsnog onvoldoende charisma hebben om zo’n show te dragen. En dat is bitter hard nodig, want de twee wekelijks wisselende gasten komen zelden met een wezenlijke bijdrage, dus daar moeten we het ook al niet van hebben.

De tekst gaat onder de foto verder.

Barre tijden voor humor en satire

Het zijn barre tijden voor de liefhebbers van humoristische en satirische programma’s. Koefnoen is alweer vijf jaar van het scherm en op een nieuw seizoen van De TV Kantine is het vooralsnog wachten geblazen. In die tussentijd haalt BNNVARA een oud succes als Kopspijkers van stal. Met minimale veranderingen in het format en een nieuwe presentator recyclen ze het tot Spaanders. Patrick Lodiers doet zijn best er een gezellig uurtje van te maken. Iets waar hij bij vlagen in slaagt. Kon de eerste uitzending nog op een fatsoenlijke 800.000 toeschouwers rekenen, een week later waren dat er al 100.000 minder. Inmiddels is dit getal flink onder de 600.000 gezakt. Spaanders is een programma dat het moet hebben van charismatische gasten. Lodiers eindigde de voorlopig (?) laatste aflevering met de woorden: Vergeet ons vooral. Of die uitspraak profetisch zal uitpakken, moet nog blijken.

De tekst gaat onder de foto verder.

Moeten we daar blij mee zijn?

Hoe noem je een SP-partijleider in zee? Lilian Dolfijnissen. Liefhebbers van dit soort humor komen aan hun trekken bij het programma Plakshot. De VPRO moest blijkbaar met iets nieuws komen na het eindigen van Zondag met Lubach en dus kreeg Roel Maalderink, vooral bekend van zijn online satire Voxpop, de kans om het tijdslot op NPO3 te vullen. Maar of we daar nou blij mee moeten zijn? Presenteren is een vak, presenteren van humor al helemaal en Maalderink, ooit genomineerd voor een prestigieuze prijs voor jonge presentatoren, slaagt daar voorlopig totaal niet in. Met een effen gezicht en een stem zonder hoogte- en laagteaccenten (mogelijk een maximaal droogkloterig effect beogend) presenteert hij – vanuit zijn woonkamer – een potpourri aan grappig bedoelde content, zoals verkleed als clown op politici afstappen en zouteloze grapjes op hen afvuren. Zo af en toe is er een korte verbale bijdrage van zijn broer, die plotseling voorbij komt wandelen als Maalderink op de bank zijn lolligheden aan elkaar praat.

Wat is er leuk aan een bezoekje aan Angela de Jong

Na de eerste afleveringen waren de reacties niet mals, maar na de derde editie groeide het enthousiasme gestaag. Misschien ligt het aan mij. VPRO-humor heeft mij nooit zo goed gelegen. Plakshot heeft qua insteek iets weg van Promenade, ook zo'n show waar ik totaal niet om kan lachen. En wat is er eigenlijk leuk aan een bezoekje aan Angela de Jong, die inmiddels zelf zo’n deel is geworden van het medium waar zij kritisch over pleegt te schrijven dat haar objectiviteit serieus in twijfel getrokken moet worden. Na afloop van dit gewichtige item weten we dat Angela koffie prefereert boven thee en dat zij haar vaste plekje op de bank heeft, recht voor het televisiescherm.

De tekst gaat onder de foto verder.

De gemiddelde lollige content op YouTube

Plakshot is nou typisch zo’n programma dat zich nauwelijks tot niet onderscheidt van de gemiddelde lollige content op YouTube. Daarom juist kan het online enorm scoren bij een jonge doelgroep. Maar zodra het op de échte, lineaire televisie te zien is, valt het nu nog genadeloos door de mand. Het is zo’n typisch programma in de stijl van deze tijd. Experimentele televisie waar NPO3 in grossiert, sinds de NPO na decennialange armetierige programmering voor jongeren heeft besloten dat ook de jeugd er toe doet en linksom danwel rechtsom aan de NPO gebonden moet worden.
Om met goed nieuws te eindigen: Even tot hier is terug op de buis. De TV Kantine blijft voorlopig gesloten, maar in 2022 begint De Avondshow, het nieuwe programma van Arjen Lubach.


25 november 2021

Alles van waarde: pijnlijk eerlijke EO-telefilm over homoseksualiteit

Door Jeroen Bootsman - De EO is in het verleden vaak verguisd vanwege de polariserende manier waarop zij met het thema 'homofilie' (in die jaren werd het nog als aandoening beschouwd) in haar programma's omging. Praktiserende homo's leefden in zonde, was het adagium. Mede dankzij die opstelling bleef de omroep lang een vreemde bijt in het omroepbestel. Omroepster van weleer Henriëtte Laan heeft wel eens verteld dat ze zich tijdens omroepbeurten regelmatig vervelende opmerkingen van technici moest laten welgevallen. IKOR (voorloper van IKON) liet zelfs ooit een waarschuwing uitgaan tegen een EO-radiouitzending waarin twee dominees kwamen vertellen dat homoseksualiteit een zonde was.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Alles van Waarde juist bij de EO

Dat juist de EO de film Alles van waarde in 2021 kan uitzenden is een volgende stap in een even moedige als bemoedigende ontwikkeling die de van oorsprong orthodox-christelijke omroep doormaakt. Markante EO-gezichten van het eerste uur zoals Bert Dorenbos, Feike ter Velde en Henk Binnendijk zijn inmiddels krasse knarren en met de verjongingsslag lijkt ook een meer eigentijdse benadering van het onderwerp mogelijk. Gewezen EO-presentator Jan van den Bosch verklaarde bij het vijftigjarig bestaan van de omroep in 2019 spijt te hebben van de manier waarop de omroep in het verleden met homoseksuelen is omgegaan. Dat de IKON als liberale exponent van christelijk Nederland in de EO is opgegaan, zal ook zeker hebben geholpen.

Een onmogelijke liefde die in de beste momenten doet denken aan genreklassieker Brokeback Mountain

In Alles van waarde wordt het fysieke aspect van homoseksualiteit bij vlagen behoorlijk expliciet, maar uiterst smaakvol in beeld gebracht. In een aangrijpend drama volgen we anderhalf uur lang Marc (getrouwd, kind, lid van het kerkkoor), die verliefd wordt op Rick, verzorger in het verpleeghuis waar zijn dementerende vader woont. Van uitkomen voor hun gevoelens is echter geen sprake. Het verhaal speelt zich af in een streng gelovige dorpsgemeenschap en daarbij is Marc getrouwd, vader van een zoon en lid van het kerkkoor. Een onmogelijke liefde die in de beste momenten doet denken aan genreklassieker Brokeback Mountain. Marc en en Rick moeten hun verliefdheid uiten in een sfeer die dermate verstikkend is, dat aangifte doen van potenrammen, hetgeen hen overkomt, onmogelijk lijkt. Maar dan duikt er een politierechercheur op die niet op haar achterhoofd is gevallen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Geloofwaardig scenario, strakke shots en montage

De structuur van de film - met imponerend acteerwerk, met name van de twee hoofdrolspelers - is ingenieus van opzet. Ook de zus van Marc heeft door dat er meer aan de hand is en gaat er toe over een documentaire te maken over hetgeen zich heeft afgespeeld. Het eindresultaat is een optelsom van speelfilm, documentaire en 'making of'. Een geloofwaardig scenario, strakke shots en montage voorkomen dat de kijker in de war raakt. Het resultaat gaat van een pertinente en starre afwijzing naar een schuchtere acceptatie van homoseksualiteit binnen de orthodox-christelijke kerk. En zo krijgen we dus ook een beeld van hoe die discussie binnen de EO is gevoerd. Zonder al te veel over de afloop van de film weg te geven, kunnen we stellen dat er hoop is voor de toekomst. Het is echter een open deur intrappen dat het thema nog steeds uiterst gevoelig ligt en de EO verdient dan ook respect voor het uitzenden van deze - ook voor de omroep zelf - pijnlijk eerlijke film.

Ineens moet ik denken aan eind jaren tachtig toen ik op de Rotterdamse Lijnbaan leden voor de VARA wierf. Ik sprak een bejaard echtpaar aan in de hoop hen te kunnen winnen voor de socialisten, want ieder lid was goed voor een tientje. De man keek me met vorsende blik aan en zei streng: 'Beste jongeman, wij zijn al járen lid van de EO.' Tegen hém had ik zeker niet over homoseksualiteit hoeven te beginnen.

Alles van waarde is gratis te zien op NPO Start.


04 november 2021

Endless Night van Agatha Christie is nieuw (nou ja, nieuw) op Netflix

Door Jeroen Bootsman - De laatste tijd duiken er veel oudere producties op bij Netflix. Dat komt wellicht doordat deze streamingsdienst te maken heeft met regels die voorschrijven dat een percentage van het totale aanbod van Europese makelij dient te zijn. Je kunt dus bijvoorbeeld kijken naar Dead of Night, een Britse zwartwit horrorfilm uit 1945. Of de filmhuishit Les Roseaux Sauvages uit 1994. Voor sommigen misschien ouwe meuk, maar voor menig filmliefhebber zijn dit soort juweeltjes een echte cinematografische traktatie.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Endless Night op Netflix

Liefhebbers van het verfilmde werk van Agatha Christie kwamen tot voor kort bedrogen uit op Netflix, maar daar is nu verandering in gekomen. De streamingsdienst koos niet voor klassiekers als The Murder on the Orient Express of Death on the Nile, maar voor de vergeten psychologische thriller Endless Night. Dat is een verrassende keuze want het boek waarop deze film uit 1972 is gebaseerd laat een totaal andere kant van Christies schrijftalent zien. Endless Night is een van de laatste boeken die The Queen of Crime schreef en behoort tot de persoonlijke favorieten van de schrijfster. Naar verluidt had ze er slechts een week of zes voor nodig om het verhaal neer te pennen, terwijl het schrijfwerk van een boek meestal zo’n drie tot vier maanden in beslag nam.

De tekst gaat onder de foto verder.

Scene uit Endless Night met Hywel Bennett, Per Oscarsson en Britt Ekland. @ WikiCommons

Het verhaal in een notendop: arme jongen ontmoet schatrijk meisje, ze trouwen en laten op de plek waar zij elkaar voor het eerst zagen een droomhuis bouwen, maar dorpsbewoners zeggen dat er op die grond een vloek rust. Het is moeilijk om meer te vertellen zonder iets van de plot weg te geven, maar er ontvouwt zich gaandeweg een noodlotsdrama, dat menig lezer zal onthutsen. De laatste zin van het boek deed mij althans bijna naar adem happen.

Mijn advies is dan ook om eerst het boek te lezen en dan de film te kijken

Ik waarschuw maar vast: zo pakkend als het boek is, is de film zeker niet. Mijn advies is dan ook om eerst het boek te lezen en dan de film te kijken. Positief is dat de filmmakers het basismateriaal met respect behandelen. Zij blijven weg van veranderingen in het oorspronkelijke verhaal. Christie zelf zou in de productiefase ingenomen zijn geweest met regisseur Sidney Gilliat, een veteraan in de Britse filmwereld. Aan het begin van zijn carrière verdiende hij zijn sporen als scriptschrijver voor Alfred Hitchcock. Ook de casting kon op haar goedkeuring rekenen.

De tekst gaat onder de foto verder.

@ Netflix

De film is niet het boek

De film slaagt er echter niet in de melodramatische sfeer van het boek naar het witte doek te vertalen. De spookachtige begintitels, ondersteund door beelden van een kolkende zee bij nacht en dreigende muziek van Hitchcocks huiscomponist Bernard Herrmann zetten een sfeer neer, die met de eerste scène eigenlijk direct weer teniet wordt gedaan. Aan de acteurs zou het niet moeten liggen, want zij zijn routiniers. Misschien wel iets te routineus, want ze hebben een wat kleurloos spel en net niet de bezieling die recht doet aan de complexiteit van het verhaal.

Het sombere verhaal is op papier namelijk zo verschrikkelijk goed door de manier waarop het een inkijkje biedt in de krochten van de menselijke geest. Het verhaal is een droevig stemmend psychologisch zelfonderzoek, doorspekt met bijna filosofische gedachten over goed en kwaad. Misschien had het een doordachter filmscenario en meer doorleefde vertolkingen nodig om tot een geslaagde productie te komen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Agatha Christie arriveert in 1964 op Schiphol. @ Joop van Bilsen

Dit vond Agatha Christie er zelf van

En wat vond Christie zelf van het eindresultaat? Ze was enorm teleurgesteld en noemde de film denigrerend ‘lacklustre’ (glansloos). En een korte naaktscène van actrice Britt Ekland kon haar goedkeuring ook niet bepaald wegdragen. Een begrijpelijke reactie, want met haar boek wist zij zichzelf als auteur te vernieuwen en zonder meer een meer literair pad in te slaan. Een geslaagde verfilming zou een ideale promotie betekenen. Endless Night maakt nieuwsgierig naar wat zij nog allemaal zou hebben geschreven als haar daartoe meer tijd gegund zou zijn.

Vergeet de VS

De meningen over de film waren destijds verdeeld. Een succes in de Britse bioscopen werd het bepaald niet en een roulatie in de Verenigde Staten zat er niet in. Endless Night hoort naar mijn mening zeker niet tot de meest geslaagde verfilmingen van het werk van Agatha Christie. Toch zou ik hem niet totaal mislukt willen noemen en voor de fans valt er genoeg te genieten. Gelukkig kun je zo hier en daar toch nog glimp opvangen van de genialiteit van het boek. Dus overslaan van deze film kan wel, maar hoeft niet.


31 oktober 2021

Friday the 13th is niet zo slecht als we in 1980 dachten

Nederlanders zijn (nog) geen fervente vierders van Halloween. Sterker, zo'n driekwart weet niet wat het betekent. Maar een goeie griezelfilm kunnen veel mensen wel waarderen. Ook onze recensent Jeroen Bootsman kan genieten tijdens het griezelen, maar dan moet het wel een goéie film zijn.

Jeroen Bootsman - Netflix heeft er de laatste tijd een handje van om de ene na de andere horrorfilm de wereld in te slingeren. Ik vind het meestal teleurstellende en zouteloze producties. Vaak zijn het afgeleiden van wat veel eerder veel beter is gedaan.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

There's someone inside your house

Het lijkt wel of Netflix zich bij het ontwikkelen en aankopen vooral laat leiden door wat jongere gebruikers graag willen zien. Zo kan het gebeuren dat in het op papier veelbelovende There's someone inside your house de horror wordt gelardeerd met humor, misschien zelfs nog eerder andersom. Matig spannende en vooral bloederige scènes (hoe bloederiger, hoe saaier, kent u dat spreekwoord?) worden te vaak en te lang afgewisseld met beelden die ons een inkijkje in de tienerwereld geven. Denk aan melige humor als giechelend geslachtsdelen tekenen op kleffe pizzadozen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

It

Voor liefhebbers van de betere horrorfilms is het afzien geblazen. De aanvoer van de laatste jaren biedt maar weinig serieuze spanning. Bloed te over, maar toch bloedeloos van aard. Niet zelden worden oude ideeën van een slecht passend nieuw jasje voorzien. Maar zo af en toe komt er toch een pareltje boven drijven. Zo was de nieuwe versie van It er eentje die meer dan prima naast de ook al zo uitstekende miniserie van begin jaren negentig kan bestaan.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Ken je deze nog?

De oudere garde onder ons kan eigenlijk niet veel anders dan hun toevlucht nemen tot bewezen successen als Halloween, The Shining en Evil Dead. Bij lange na niet zo geweldig als deze monumentale films, maar ik vind het toch hoog tijd voor een rehabilitatie van Friday the 13th. Destijds werd de film omschreven als een bordkartonnen thriller, maar dankzij een overwegend jong publiek was de slasherfilm een onverwacht kassucces.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Friday the 13th

Ter illustratie: Friday the 13th had een budget van 550.000 dollar en bracht bijna veertig miljoen dollar op, ondanks de negatieve kritieken. Dankzij dit succes ontstond er een mediafranchise die goed was voor alleen al elf vervolgfilms. Het draait om een spannend verhaal: jongeren gaan op zomerkamp diep in de bossen en worden een voor een op gruwelijke wijze vermoord. Toen ik de film begin jaren tachtig voor het eerst zag, ik zal een jaar of twaalf zijn geweest en gehuurd bij de videotheek (het woord alleen al vervult mij met warme gevoelens van nostalgische aard!), was ik behoorlijk teleurgesteld. Te meer omdat de voor mijn gevoel spannendste scènes zich in het begin van de film én bij daglicht afspeelden (zoals de optredens van de griezelige dorpsgek en de truckchauffeur die we niet te zien krijgen). Daardoor dacht ik dat bij het vallen van de duisternis de spanning alleen maar zou toenemen.

Dat was niet zo. Ik vond het een stijlloze en bloederige horrorfilm, met de ene na de andere sadistisch in beeld gebrachte moord, zonder dat er sprake was van opbouw van sfeer. Met één heel grote uitzondering, namelijk een knallende finale, die al het voorgaande ruimschoots leek te compenseren. Hoe dan ook, voor mij leek Friday the 13th een filmervaring te worden die ik best kon vergeten.

Het werd een feestelijk (nou ja) weerzien

Tot het moment dat hij op VHS te koop bleek en ik gehoor gaf aan mijn verzameldrang. Vol scepsis stopte ik de band in de videorecorder en wat bleek? Het werd zowaar een feestelijk weerzien. Mijn aanvankelijke aversie bleek verdampt en - mogelijk geholpen door het jarenlang consumeren van heel wat onmiskenbare draken van (horror)films - kon ik genieten van deze horrorthriller. Met een nieuwe blik bekeken scoort hij op een aantal punten nog steeds middelmatig, maar ik zag toen pas dat de makers het beperkte budget effectief hebben ingezet.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Sinister op een afgelegen locatie

Goed, het blijft een aaneenschakeling van bizarre moorden op jonge mensen, maar ondanks het ontbreken van opbouw ademt de film een sinistere sfeer die dankzij de soundtrack en de afgelegen locatie een enorme impuls krijgt. In kwalitatief opzicht zal het geen genreklassieker worden, maar er valt voor horrorliefhebbers genoeg te genieten in anderhalf uur tijd. De vele vervolgdelen wisselen sterk van kwaliteit, maar ook twee en drie staan garant voor een paar genoeglijke horroruren. Overigens werd het verhaal van de eerste vier originele films samengevat en opnieuw verteld in een lang niet onaardige reboot uit 2009, die te zien is op Netflix.

Bovenste foto @ collage stock


28 oktober 2021

Herfst is ook: trui aan, kaarsjes aan en kijken naar Kastanjemanden

De Deense thrillerserie Kastanjemanden verscheen eind vorige maand op Netflix en kwam direct in de Top 10. Is dat een terecht of niet?

Het is herfst en een passender serie als Kastanjemanden (The Chesnut Man) is eigenlijk niet denkbaar. Althans, voor wie van Scandinavische misdaadseries houdt, want daar hebben we het hier over. In zes afleveringen van vijftig minuten kun je genieten van de herfst in Denemarken en ook griezelen van die herfst. Want er gebeuren rare dingen en kastanjepoppetjes spelen daar een grote rol bij.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Sofie Gråbøl en Søren Dyrberg Malling (l) in The Killing en Sofia Helin in The Bridge. @ Netflix/WikiCommons

The Killing en The Bridge

Fans van The Killing en The Bridge kunnen dus hun hart ophalen, want Søren Sveistrup (1968) is de scenarioschrijver van Kastanjemanden en hij bedacht immers ook The Killing. Kastanjemanden gaat over een moordenaar die moeders vermoordt van wie hij vindt dat zij niet goed voor hun kinderen zorgen. Iedere keer laat hij bij zijn gruwelijke daad een kastanjepoppetje achter.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Het boek Kastanjemannen van Søren Sveistrup is in Nederland te koop onder de titel Oktober (cover rechts)

Vingerafdrukken op kastanjepoppetjes

We krijgen een kijkje in het leven van een vader, moeder en zoon. Hun dochter en zusje is vermist. De moeder is minister. Hoewel er iemand is opgepakt, is het dochtertje nooit gevonden. Het rare is dat op de kastanjepoppetjes van de recente moorden vingerafdrukken zijn gevonden van het verdwenen meisje.

Spannend was het zeker, maar hier en daar zakte het ook wel wat in

Nou, als dat geen bloedspannende start is die garant moet staan voor zes afleveringen nagelbijten, dan weet ik het ook niet meer. Spannend was het zeker, maar hier en daar zakte het ook wel wat in. En dat niet alleen, soms vond ik het ook wel een beetje huiswerk maken omdat sommige verhaalstructuren wat ingewikkeld in elkaar zaten. Dat kan uiteraard aan mij liggen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Danica Curcic in Kastanjemanden. @ Netflix/WikiCommons

Kastanjemanden kan zeker de strijd aan

Kastanjemanden kan het zeker opnemen tegen The Bridge en The Killing, maar toch ontbreekt er iets. De plot vind ik wat dunner en de spelers wat oppervlakkiger. Saga Norèn (Sofia Helin) uit The Bridge kan ik me vermoedelijk over tien jaar nog wel voor de geest halen, terwijl Naia Thulin (Danica Curcic) nu al niets meer bij me achterlaat.

Echte fans zullen het niet met me eens zijn en ik wil dan ook zeker niet aanraden om de serie links te laten liggen. Daar is hij toch te spannend voor. En ook: voor wie houdt van die typisch Scandinavische manier van filmen, acteren en sfeer oproepen wordt prima op zijn wenken bediend.


25 oktober 2021

Even gehad met Netflix? Geen nood, YouTube heeft ook veel moois!

Door Jeroen Bootsman - De laatste tijd klagen er nogal wat Netflix-abonnees. Er zou weinig nieuwe content zijn en veel ouwe meuk. En wát wordt toegevoegd is vaak van matige kwaliteit. Ik laat in het midden of ik het hier mee eens ben, maar feit is wel dat de coronapandemie ook de filmindustrie heeft lamgelegd. Veel producties zijn vertraagd, uitgesteld of zelfs geannuleerd. Zo wordt bijvoorbeeld het geduld van de fans van de hitserie Stranger Things danig op de proef gesteld.

De tekst gaat onder de foto verder.

Uit de schatkamers van de omroepen

Goed om te weten dat op YouTube allerlei bijna vergeten pareltjes uit de schatkamers van omroepen en filmmaatschappijen te zien zijn. Voor wie het ontbreken van ondertiteling geen probleem is en ook genoegen wil nemen met een wat lagere beeldkwaliteit, valt er veel moois te vinden. Browsen door het enorme aanbod roept de nostalgie op van rondstruinen in de lokale videotheek. Als liefhebber van thriller- en horrorfilms ervaar ik dat veel titels waar ik vroeger volop van heb genoten nog altijd wachten op een uitgave op dvd en/of blu-ray. Maar nu het streamen de overhand krijgt, wordt het steeds onwaarschijnlijker dat al dat moois ooit nog op een schijfje verkrijgbaar zal zijn. Laat staan de zogeheten cultfilms, waar slechts een beperkt groepje liefhebbers interesse in zal hebben. In de kringloopwinkels zal nog her en der een vergeten videofilm circuleren en ook op veilingsites kun je succes boeken.

De tekst gaat onder de foto verder.

Weet je nog: de videotheek

Zo is er de spannende televisiethriller No place to hide, begin jaren tachtig in Nederland uitgezonden. Jaren later trof ik 'm tot mijn grote vreugde aan in de videotheek. Toen dit 'filmhuis' ter ziele ging, leek het er lang op dat ik deze geweldige film nooit meer zou kunnen zien. Maar toen was daar eBay en kon ik een Amerikaanse VHS-kopie aanschaffen. Ineens was het gedaan met video en deed dvd zijn intrede. Snel schafte ik nog een paar laatste videorecorders aan, waaronder een waarop VHS op dvd te kopiëren viel. Maar dan moet de videoband niet beschermd zijn tegen kopiëren, iets wat met voorbespeelde banden wel vaak het geval is. Het leek dus zaak om deze, en vele andere films, spaarzaam en gedoseerd af te spelen, zodat zowel band als videorecorder zo lang mogelijk in goede staat zouden blijven.

De tekst gaat onder de foto verder.

YouTube als platform voor films

Toen bleek dat YouTube, waarop gebruikers aanvankelijk vooral eigen filmpjes postten, zich ontwikkelde tot óók een platform voor clips, muziek en speel- en televisiefilms. En zo kwam tot mijn grote vreugde No place to hide beschikbaar. Een nagelbijtend verhaal over een aantrekkelijke jonge vrouw, die bij nacht en ontij door een gemaskerde man wordt achtervolgd. Dat hij daarbij op huiveringwekkende wijze constant de woorden 'Soon, Amy, soon...!' fluistert, jaagt Amy angst aan. Het was een verrukkelijk weerzien met deze nagelbijter, waarvan het slot menig kijker in verwarring zal achterlaten.

De tekst gaat onder de foto verder.

Ook met Agatha Christie

Liefhebbers van Agatha Christie komen op YouTube ook volop aan hun trekken. Niet alleen in documentaires over 'The Queen of Crime', maar ook een paar van de allerbeste bewerkingen van haar boeken voor film en televisie. Een speciale vermelding voor Desyat Negrityat, een Russische (!) verfilming van Christies beroemdste en bestverkochte boek And then there were none/Ten little niggers. Deze versie is prachtig, ook omdat het boek trouw wordt gevolgd. Tel daarbij op een perfect getroffen onheilspellende sfeer en een dreigende soundtrack. Dat de typisch Engelse sfeer aanvankelijk wat gemist wordt, is een gevoel dat snel verdwijnt. Russisch gesproken, met Engelse ondertiteling.

De tekst gaat onder de foto verder.

Allemaal leuks om te kijken

Ook leuk om te kijken is Witness for the prosecution, een Amerikaanse tv-bewerking waarin drama en humor hand in hand gaan. Klinkende namen als Diana Rigg, Ralph Richardson, Wendy Hiller, Donald Pleasance, Deborah Kerr en Beau Bridges staan garant voor een plezierige anderhalf uur. Dat geldt ook voor Murder is easy, een getrouwe tv-bewerking van Amerikaanse makelij met Bill Bixby, Lesley Anne Down, Olivia de Havilland en Helen Hayes. Ook zeer aanbevelenswaardig is Murder by the book, waarin Hercule Poirot verhaal komt halen bij zijn schepper, want Agatha is de zelfingenomen detective spuugzat en heeft besloten hem in een nieuw boek te laten vermoorden. Deze confrontatie wordt door topacteurs Ian Holm en Peggy Ashcroft geweldig uitgespeeld.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Doorgewinterde thriller- en horrorfans opgelet

Nog een paar tips voor de doorgewinterde thriller- en horrorfans. In het spannende The Unseen laat hoofdrolspeelster Barbara Bach zien meer in haar mars te hebben dan enkel Bondgirl en echtgenote van Ringo Starr te zijn. Reflections of murder is een geweldige remake van de klassieke Franse thriller Les Diaboliques (met Simone Signoret). Gemaakt voor televisie, is deze versie superieur aan het latere Diabolique, dat vooral lijkt te bewijzen dat bekende namen in de cast (Sharon Stone, Kathy Bates en Isabelle Adjani) niet per se een garantie voor succes zijn.

Het is allemaal niet te versmaden

Revenge of the Stepford wives is een voor televisie geproduceerd vervolg op The Stepford wives waarin Sharon Gless (bekend van Cagney & Lacey) als journaliste probeert te doorgronden hoe het toch komt dat er zo weinig echtscheidingen en misdaad in het lieflijke dorpje plaatsvinden. Overigens is deze opname afkomstig van een Nederlandse videoband, dus beschikbaar met Nederlandstalige ondertitels. Echt niet te versmaden is The night walker, een werkelijk superspannende psychologische thriller waarin Barbara Stanwyck gekweld wordt door nachtmerries over haar bij een brand omgekomen echtgenoot.

De tekst gaat onder de foto verder.

Wacht niet te lang met kijken

Dit was slechts een kleine greep uit het totale aanbod. Wie even niets van zijn of haar gading op Netflix kan vinden, kan dus voor een alternatief uitwijken naar YouTube. Let wel: er zijn gebruikers die materiaal waarop (nog) auteursrechten rusten op het platform plaatsen waardoor er titels kunnen verdwijnen. Mocht je dus iets van je gading tegenkomen, wacht dan niet te lang met kijken. Geniet er van!


14 oktober 2021

The Father emotioneert je (en straks The Son hopelijk ook)

Hij won er een Oscar voor en dat is eigenlijk heel vanzelfsprekend. Anthony Hopkins speelt namelijk de sterren van de hemel in The Father, een film die niemand onberoerd laat. Draait hij nog in de bios in je buurt? Ga hem zien!

De reden dat veel mensen The Father zo prachtig vinden is misschien wel omdat iedereen in zijn omgeving iemand kent met dementie. Wat deze film zo goed maakt is dat je de ziekte van Alzheimer ziet vanuit het gezichtspunt van Anthony. Overigens schittert Olivia Colman naast Anthony Hopkins als zijn dochter Anne.

De tekst gaat onder de foto verder.

Olivia Colman en Anthony Hopkins als vader en dochter in The Father. @ Cinema The Movies

Gesprekken vol misverstanden

Het begint heel eenvoudig en dat is precies het slimme van deze film. Je ziet Anthony een beetje rondscharrelen in zijn grote appartement. Hij heeft een gesprek gehad met zijn dochter Anne die hem vertelde dat ze in Parijs gaat wonen omdat ze een Fransman heeft ontmoet. Anne gaat boodschappen doen en Anthony zet in de keuken een kopje thee als hij ineens de voordeur in het slot hoort vallen. Roepend naar de gang vraagt hij of Anne dat is. Als er geen antwoord komt krijgt hij argwaan en gaat, gewapend met een vork uit de besteklade, naar de woonkamer. Daar zit een vreemde man op zijn gemak de post door te kijken. Als Anthony vraagt wat de man in zijn huis doet, krijgt hij te horen dat hij al jaren zijn schoonzoon is. Er volgt een gesprek vol misverstanden, want Anne gaat toch in Parijs wonen omdat ze een andere man heeft ontmoet?

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Steeds meer gedesoriënteerd

Je ziet in al die gesprekken hoe mensen Anthony bevreemd aankijken en de misverstanden stapelen zich op. Als Anne thuiskomt met de boodschappen is het niet Anne (gespeeld door Olivia Colman), maar een heel andere vrouw. Die verwarring is enorm goed uitgewerkt en trekt je als kijker mee in de toenemende onzekerheid van Anthony, want niets is immers hetzelfde? Vanuit zíjn standpunt praat hij heel logisch, maar de mensen die naar hem luisteren snappen er niets van. Van lieverlee raakt Anthony steeds meer gedesoriënteerd. Dat Anne dit van dichtbij meemaakt is al net zo aangrijpend.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Florian Zeller (Parijs, 1979) heeft onlangs de opnamen afgerond van de film The Son waar Anthony Hopkins opnieuw een rol in krijgt. @ WikiCommons

Na The Father komt The Son

Sir Anthony Hopkins is inmiddels 83 jaar en prachtig oud geworden. Hij kan onvermoeibaar een minutenlange scène volpraten en als de camera inzoomt op zijn gezicht spat zijn vitale blik van het doek af. Inmiddels is bekend dat Anthony Hopkins ook een rol heeft in The Son. Regisseur Florian Zeller schreef een serie toneelstukken met de namen The Father, The Mother, The Son. De opnamen van de film The Son zijn onlangs afgerond. Hopkins heeft Zeller advies gegeven bij het maken van The Son, maar wat zijn rol in die film precies is, weten we nog niet. The Father is in ieder geval een film die je niet snel vergeet.


10 oktober 2021

Hot Fuzz is heerlijk in zijn soort

De film Hot Fuzz is in het begin misschien even wennen, maar als je gaat kijken met in het achterhoofd dat het één grote parodie is, dan is het genieten van begin tot eind.

Edgar Wright en Simon Pegg is een geweldig schrijversduo dat films heeft gemaakt met humor zoals alleen Britten dat kunnen. De film Hot Fuzz (2007) maakt deel uit van de Blood & Ice Cream-trilogie. Je kunt ze alle drie afzonderlijk bekijken, want het is niet echt een trilogie. De enige overeenkomst is dus die bijzondere humor.

Simon Pegg is schrijver én hoofdrolspeler in Hot Fuzz. @ WikiCommons

Blood & Ice Cream

In de trilogieserie verscheen eerst Shaun of the Dead (2004), toen Hot Fuzz (2007) en daarna The World's End (2013). Hot Fuzz is een parodie op de actiefilm. In het begin gaat het er rustig aan toe zodat je kunt wennen aan de komedie en de stijl van humor. Naar het einde toe barst de film bijna uit zijn voegen met overdreven actiescènes. Heerlijk. Ook draaft er een keur op aan beroemde acteurs en hebben veel beroemde spelers kleine rolletjes. Namen? Natuurlijk, hier zijn er een paar.

Veel bekende acteurs hebben een grotere of kleinere rol in Hot Fuzz. @ WikiCommons

Een stoet bekende acteurs

Schrijver Simon Pegg neemt de hoofdrol voor zijn rekening en dat doet hij briljant. Hij speelt een politieagent en Nick Frost (Doctor Who) is zijn naaste collega en zoon van de inspecteur van politie, gespeeld door Jim Broadbent (Game of Thrones). Daarnaast zie je een geweldige Timothy Dalton (James Bond) als supermarktmanager en hoofd van de plaatselijke buurtwacht. Olivia Colman (The Crown) is een lacherige politieagent en je ziet onder anderen ook Paddy Considine (The Bourne Ultimatum) als een domme detective. Flitsrolletjes zijn er voor comedian Bill Bailey, Steve Coogan (Stan & Ollie), Martin Freeman (Sherlock), Anne Reid (Coronation Street, Cate Blanchett (Ocean's 8) en nog veel meer mensen die je misschien wel herkent.

Collega's en leidinggevenden zien de ijverige agent liever gaan dan komen

Het verhaal gaat over de agent Nicholas die wordt overgeplaatst van Londen naar het dorpje Sandford. Nicholas is zó goed in zijn werk dat zijn collega's én zijn leidinggevenden de ijverige agent liever zien gaan dan zien komen. Met die ijver hebben ze in Sandford ook wel wat moeite en Nicholas ontdekt dat er zich achter het kneuterige dagelijkse leven op het platteland heel andere dingen afspelen.

Het slot van Hot Fuzz is heerlijk over the top. @ WikiCommons

Een hilarisch slotspektakel

We bewegen kijkend mee naar een hilarisch slotspektakel, maar voor het zover is doen zich tal van verwikkelingen voor. Het schrijversduo Simon Pegg en Edgar Wright zorgen voor een origineel script waarin de actiefilm op de hak wordt genomen. In sommige scènes herken je misschien iets wat je weleens in een andere film hebt gezien of in een boek hebt gelezen. Er zit zoveel vaart in het verhaal dat je wellicht bij een tweede keer kijken weer heel andere dingen ontdekt.


30 september 2021

Too Close: spannende thrillerreeks met twee topactrices

Door Jeroen Bootsman - Een psychologische thriller met doorleefde vertolkingen en een kronkelig scenario dat je doet smachten naar de volgende aflevering. Daar draaien de Britten hun hand niet voor om. Als er weer een nieuwe reeks van overzeese makelij klaarstaat op NPO Start Plus, levert mij dat altijd weer een geluksmomentje op. Zeker als Emily Watson een van de hoofdrollen voor haar rekening neemt. Zij wordt door de VPRO-gids omschreven als: nimmer op een slechte rol te betrappen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Emma Watson levert weer vakwerk af met Too Close. @ ITV/YouTube

Too Close met vakwerk van Emma Watson

Ook in de driedelige serie Too Close doet Watson weer wat van haar verwacht wordt, namelijk vakwerk afleveren. De rol van forensisch psychiater Emma is haar op het lijf geschreven. Emma moet achterhalen of Connie Mortensen geheugenverlies voorwendt om zo haar verantwoordelijkheid voor haar daad te ontlopen. Connie is namelijk moedwillig met de auto het water in gereden. Op de achterbank zaten haar eigen dochter en een buurmeisje.

De tekst gaat onder de foto verder.

Denise Gough in Too Close. @ VPRO-gids

Fraai tegenspel van Denise Gough

Denise Gough levert fraai tegenspel in haar rol van de complexe Connie. Menig kijker zal smullen van de verbale schermutselingen tussen beide vrouwen, die in het begin doen denken aan de manier waarop Hannibal Lecter Clarice Starling in The Silence of the Lambs de maat neemt. Want ook Connie slaagt erin het kleinburgerlijke bestaan van Emma genadeloos te ontleden.

Dat de door Connie voorspelde verplichte vrijpartij van Emma en haar echtgenoot staande tegen het aanrecht ook daadwerkelijk plaatsvindt, is een zwaktebod, maar een kniesoor die daar op let. Wel lijkt het alsof het kat- en muisspel tussen beide vrouwen net iets te lang wordt opgerekt. Gelukkig slaat het scenario ergens in deel twee een andere weg in.

De tekst gaat onder de foto verder.

Het Yummy Mummy Monster

Voor Connie staat er nogal wat op het spel. Publiek en media gaan er zonder meer van uit dat zij donders goed wist wat zij deed en hebben haar omgedoopt tot Yummy Mummy Monster. Ze kan een lange gevangenisstraf tegemoet zien, maar blijft erbij dat ze zich niets van de gebeurtenis herinnert. In Too Close gaat het er niet om wíe het gedaan heeft, maar waarom.

Het antwoord op de vraag of Connie een gewetenloze, manipulatieve en harteloze vrouw is, krankzinnig is of juist slachtoffer openbaart zich langzaam gedurende bijna tweeënhalf uur kijkplezier. En voor de zoveelste keer kunnen we niet anders dan concluderen dat die Engelse televisiemakers dit kunstje verdomd goed beheersen.

Aflevering 1 van Too Close is vrijdag 24 september uitgezonden en is nog een week gratis terug te kijken via NPO Start. De afleveringen 2 en 3 zijn op vrijdag 1 en 8 oktober rond 23.00 uur te zien via NPO2. Kijkers die een abonnement hebben op NPO Start Plus kunnen nu al van de complete reeks genieten.


23 september 2021

Tja, wat vinden we van de serie Sorjonen aka Bordertown?

De Finse misdaadserie Sorjonen is ook bekend onder de naam Bordertown. Je kunt de drie seizoenen vinden op Netflix. Is het wat?

De meningen over de misdaadserie Sorjonen lopen uiteen. In thuisland Finland oogstte het lovende kritieken en ontving het belangrijke prijzen. Hier in Nederland wisselen de meningen. Niet zozeer over het filmwerk, want dat is prachtig, maar wel over de karakters en verhaallijnen die veel beter uitgewerkt hadden kunnen worden.

De tekst gaat onder de foto verder.

 De familie Sorjonen verhuist van Helsinki (l) naar Lappeenranta (r). @ stock

Sorjonen in Lappeenranta

De Finnen kennen de tv-familie Sorjonen al sinds 2016. De tweede serie verscheen daar in 2018 en een jaar later het derde seizoen. Je maakt kennis met de tikje aparte Kari Sorjonen die met zijn vrouw en 17-jarige dochter verhuist van Helsinki naar het veel kleinere en rustiger Lappeenranta. Die plaats bestaat overigens echt. Kari hoopt hier een stuk fijner te wonen zodat zijn vrouw in alle rust kan herstellen van een hersentumor en ze meer met elkaar kunnen zijn. Daar komt niets van terecht, want Kari is verslaafd aan zijn werk en is al snel meer op het politiebureau te vinden dan thuis.

Lappeenranta grenst aan Rusland en ook in deze serie wordt dat land afgetekend als een onheilsgebied vol criminelen met een corrupte overheid en waar met (bijna) niemand te praten valt. Naarmate de serie vordert en we de personages beter leren kennen, ontrolt de stigmatisering zich steeds breder. In het begin heb je nog het prettige idee dat jouw eventuele voordoordelen worden bevestigd. Maar als we een eind op dreef zijn, gaat dit wel wat tegenstaan want er is immers niet zo veel verrassends te verwachten.

De tekst gaat onder de foto verder.

Acteur Ville Virtanen als Kari Sorjonen

Kari Sorjonen is van alles een beetje

Kari Sorjonen is een beetje van alles: onhandig, communicatief niet altijd sterk, slim, toch wel lief, beetje autistisch en soms bot. Dat acteur Ville Virtanen geen filmsterrenhoofd heeft, maakt hem juist tot een fascinerende persoonlijkheid en ik had dan ook gehoopt dat de rol van die merkwaardige autistische kant van Kari meer uitgebouwd zou worden. Dat is helaas niet zo en dus blijft personage Kari een beetje van alles wat en net niet.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

De werkplek van de rechercheurs in de serie loopt nou niet bepaald over van gezelligheid. @ WikiCommons

Een donker politiebureau

Het filmwerk is echter prachtig - op obligate locaties na als geheimzinnige, en dus altijd donkere, afspraakplekken en de eveneens donkere werkafdeling van de rechercheurs – met de mooie Finse natuur en leuke woonwijken en huizen. Gaandeweg worden ook het leven van de rest van de familie Sorjonen en de collega's van Kari ongeloofwaardiger. Niet zelden staan er idioten op de stoep bij de familie Sorjonen thuis, wordt de hele familie gegijzeld op een slaapkamer en zie je van een kilometer afstand al aankomen dat het nieuwe vriendje van dochterlief echt niet deugt. De privélevens van de rechercheurs raken betrokken bij bijna iedere moordzaak die de politie moet oplossen. Dat is raar en onwaarschijnlijk. Je zou als echtgenote zijnde, hersentumor of niet, heus opstappen als je zoveel extra leed moet ondergaan bij je man en je steeds maar opgescheept zit met zijn boeven.

Wat mij betreft waren twee series Sorjonen dan ook voldoende geweest, die derde had niet gehoeven. Ik blijf het wel jammer vinden dat het karakter Kari Sorjonen zo slecht is uitgewerkt. Er is veel meer uit dit personage te halen en daardoor komt acteur Ville Virtanen (1961) niet helemaal tot zijn recht. Want ook in hem zit volgens mij meer dan hij kan laten zien. Maar oordeel vooral zelf!


16 september 2021

NPO, ik smeek u: laat Het Gesprek terugkeren op televisie!

Door Jeroen Bootsman - Khalid & Sophie is geen kijkcijferhit. De kijkers van HLF8 zijn laag. Jinek scoort dramatisch. Humberto verslaat Op1. Jinek verpulvert Op1. Zomaar wat ronkende oneliners die de opluchting over het aflopen van de komkommertijd lijken te ademen. Want het nieuwe televisieseizoen is begonnen en daarmee ook de traditionele talkshowoorlog. Overigens kun je kanttekeningen zetten bij de term talkshowoorlog. Want die lijkt vooral bedacht door mediajournalisten die over elkaar heen buitelen om de gunsten van de televisiekijkers veelal oppervlakkig te ontleden.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Kiloknaller hamburger met pittige saus

De leegheid van menig analyse wordt angstvallig opgeleukt door sensationele formuleringen. Ze zijn als een smakeloze kiloknaller hamburger die door een flinke scheut pittige saus van een smaakboost wordt voorzien. Misschien zou het op televisie wat meer over gewichtige kwesties moeten gaan. Belangrijke levensvragen die ons bestaan raken. En dan graag goed uitgediept en geanalyseerd, niet in een momentopname aangestipt met het zoveelste filmpje uit de oude doos.

Sowieso is het discutabel of je na anderhalve week al harde conclusies kan trekken. De omroepbazen zullen niet vrolijk zijn over de huidige kijkcijfers, maar de fraaie nazomer houdt nu eenmaal geen rekening met Gooische uitzendschema’s. Wel duidelijk is dat het handjevol kijkers dat terras en balkon opoffert in de hoop te kijken naar een goed gesprek ontiegelijk teleurgesteld moeten zijn.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Khalid & Sophie onder slecht gesternte

Khalid & Sophie beginnen hun show onder slecht gesternte, want het saneren van voorganger De Vooravond – en in het kielzog daarvan de presentatoren Renze Klamer en Fidan Ekiz – deed de wenkbrauwen al fronsen. En dat Khalid Kasem de nieuwe Matthijs van Nieuwkerk zou zijn, lijkt een gevalletje Hilversumse propaganda. Het indrukwekkende decor is tot nu toe het meest urgente van deze show.

Niet dat HLF8 met Johnny de Mol op SBS6 partij is, want bij dit gedrocht is het of je naar een livestream van een zouteloos familiefeestje bij de buren zit te kijken. Dan is Op1 toch nog van iets meer importantie, ook al functioneert daar eigenlijk niets en missen we Jeroen Pauw. Te veel presentatoren, te veel onderwerpen, te veel gasten, te veel beeldwisselingen, te veel close-ups, te veel kekke fragmentjes. Er is simpelweg te weinig tijd is voor zoveel gespreksstof in een uurtje. Doktersrecept: stop onmiddellijk met die van Barend & Van Dorp afgekeken keuzes uit het nieuws. Zet per aflevering nog maar één presentator in en schrap een stuk of twee onderwerpen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Eva Jinek met de beste kaarten

Eva Jinek lijkt qua kwaliteit op dit moment de beste kaarten te hebben, al heeft zij de pech dat er ook (te) lichte onderwerpen aan bod moeten komen. Als types als rapper Donny en René Froger hun nieuwste kraker komen toelichten, staat menig kijker al zijn gebit te flossen.

De term talkshow associeer ik tegenwoordig al snel met lege kletspraat en door elkaar heen kleppende gasten van het C-garnituur. Praatprogramma klinkt dan al wat deftiger en roept bij mij herinneringen op aan hoogtijdagen met Sonja Barend die destijds niet altijd serieus werd genomen, maar tegenwoordig in ere is hersteld. Dat een huidige talkshowpresentator in aanmerking komt voor de naar haar genoemde award lijkt hoogst onwaarschijnlijk. Desondanks staan Humberto Tan en Margriet van der linden op de longlist, maar wel in gezelschap van enkele collega's met langere interviews.

Het begint met een bevlogen presentator

De beste interviews ontstaan eigenlijk altijd op dezelfde manier. Het begint natuurlijk met een bevlogen presentator/journalist, die weet te timen, een gesprek kan opbouwen, kritisch durft door te vragen, maar op het juiste moment ook weer de teugels kan laten vieren. En, ook heel belangrijk, iemand die niet bang is om ook iets van zichzelf te laten zien, die zich grondig voorbereidt en respect heeft voor de gesprekspartner. De ideale setting: een sobere studio. De ideale formule: een een-op-eengesprek. En dan maar hopen op zoiets als chemie, een uiterst onvoorspelbare factor.

Conclusie: ik verlang terug naar La Barend, maar ook naar Ischa Meijer, Theo van Gogh en de soms als pinnig ervaren Remi van der Elzen. En niet te vergeten Wim Brands, die van die bevlogen literaire interviews wist af te leveren (sorry Brommer op zee). Helaas lijkt alleen een terugkeer van Jeroen Pauw een optie, hoewel hij zelf andere prioriteiten schijnt te hebben. Zoals het coachen van Johnny de Mol.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Terug naar het gesprek. HET GESPREK!

Het is al vaker gezegd. Hét gesprek moet terug op de Nederlandse televisie. HET GESPREK! Diepgaand, diepgravend, tot denken of zelfs filosoferen aanzettend. Kijkers het gevoel geven dat ze hun tijd aan iets van wezenlijk belang hebben gegeven.

Laat ik tot besluit een lans breken voor De Nachtzoen. Een ultrakort gesprekje van slechts enkele minuten, al jaren de dagsluiter op NPO2. Menigmaal heb ik een aanzet tot een interessant gesprek gezien, met lang niet altijd een bekende Nederlander, maar het format staat een mooi vervolg na een veelbelovend begin niet toe. Dit miniatuur heeft de potentie uit te groeien. Dat De Nachtzoen in de uitzendschema’s niet zo prominent naar voren komt, is hoopgevend. Soms blijkt de marge een comfortabele positie. Een netmanager met lef gunt het de EO dit programma uit te bouwen. Wie maalt er om als de herhalingscarrousel van een paar flauwe talkshows een uurtje later begint?
Tip voor liefhebbers van het langere luisterinterview: klik hier voor het VPRO Marathoninterview.


09 september 2021

De ouwetjes gaan als een speer bij Matthijs van Nieuwkerk

Het paradepaard van middelbare leeftijd bij BNNVARA heet Matthijs van Nieuwkerk. Vorige week ging de nieuwe serie Matthijs gaat door van start. Hoewel je de meeste gasten inclusief de presentator qua leeftijd inmiddels eerder bij Omroep MAX verwacht, zou dat in de praktijk ondenkbaar zijn. Matthijs ademt namelijk Amsterdam, Parool en Vara. Zelfs als je tv op zwart staat en je alleen nog het geluid kunt ontvangen, voel je die speciale sfeer die alleen maar dáár kan plaatsvinden; met hem, met die gasten en bij die omroep. De aftrap van de nieuwe reeks Matthijs gaat door was in dat opzicht niet anders dan de vorige serie.

Niet alleen maar halleluja

Is het dan alleen maar halleluja wat ik heb gezien? Nee, zeker niet. Ik blijf moeite houden met het hangar-achtige decor. De enorme corona-afmeting gaat wat mij betreft wat ten koste van de intimiteit van het gesprek. Een orkest op verschillende steigeretages is een prachtige vinding, maar oogt wat onsamenhangend. Goddank is dat in de muziek totaal niet terug te horen want die is meer dan, in de overtreffende trap, veel meer dan goed. Wat ook raar is: als de Sven Hammond Big Band na een daverend en opzwepend intermezzo zwijgt, is er geen applaus. De musici nemen je mee tot op grote hoogten, maar na het slotakkoord donder je van de bovenste steigerplank hup de stilte in. Dat zijn een paar vervelende en ongemakkelijke seconden.

De tekst gaat onder de foto verder.

De Britse komiek Tommy Cooper (1921-1984)

De oudere kijker alias Metusalem

En dan de gasten. Het format is dusdanig dat de oudere gast van Matthijs er het beste tot zijn recht komt. Dat bleek toen Marieke Elsinga (1986) en Pepijn Crone (1981) aan tafel schoven en Matthijs moest uitleggen wie komiek en goochelaar Tommy Cooper was. Een moment waarop je als oudere kijker (ik ben er ook zo eentje) ontdekt dat je dus inmiddels een leeftijd hebt van Metusalem-proporties.

Maar goed, toen Olga Zuiderhoek (1946) in beeld verscheen voelde ik me weer helemaal senang. De leuke inleidingen bij de rubriek Forever Young zijn er gelukkig nog steeds. Zo gingen we, voorafgaand aan het gesprek, kijken bij Olga thuis in Amsterdam. Prachtig appartement en hé, is dat Connie Palmen die aan tafel schuift voor een gezellig etentje? Heerlijk dat Olga alles uit pak en zak gewoon op de borden kiept. Ik voelde me helemaal thuis.

De tekst gaat onder de foto verder.

Olga Zuiderhoek speelde Eefje Brand in de Omroep Max-serie Het geheime dagboek van Hendrik Groen. @ Omroep Max

Daar is Olga Zuiderhoek

Het interview erna was mooi, zoals alleen Matthijs dat kan. Hij moet zich alleen iets minder vaak verontschuldigen voordat hij een vraag stelt. Dat zorgt voor een rare en misplaatste nederigheid die nergens voor nodig is. Natuurlijk kwam het gesprek ook op Willem Breuker, de componist met wie Olga bijna dertig jaar samenwoonde. Misschien ging het er een fractie te lang over. Het leek nu alsof hij vorige week is overleden, terwijl dat dus elf jaar geleden is. Niets mis met praten over Willem, maar Olga heeft ongetwijfeld ook veel moois over zichzelf te vertellen.

De tekst gaat onder de tweet verder.

In het rijtje krasse knarren ontbrak een gesprek met Youp van 't Hek niet. Dat ging zoals gesprekken met Youp meestal gaan: altijd een beetje dat verongelijkte gezicht op stand: hoe-bestaat-het-dat-je-me-deze-vraag-stelt, maar Matthijs kreeg Youp gelukkig net op tijd ontdooid. De rol van slotknar is een fenomenale. Die werd vertolkt Joost Prinsen in de nieuwe rubriek Hotel Prinsen. Hij draagt de mooiste liefdesgedichten voor uit de Nederlandse literatuur en trapte af met het gedicht Je hebt me alleen gelaten van Hans Lodeizen (1924-1950). Alleen al voor die rubriek zal ik iedere week voor de tv paraat zitten.

Matthijs gaat door. Elke zaterdag om 21.35 uur bij BNNVARA op NPO 1


03 september 2021

Welkom bij Op1 oftewel De Interruptieshow

Welke talkshow ging destijds ook alweer winnen? Werd het Op1 bij de NPO of Eva Jinek op RTL4? Op1 zette in op wisselende duopresentaties, voor Nederlandse begrippen een nieuwbakken format bij een dagelijkse talkshow. Ze trekken zo ongeveer evenveel kijkers, maar in mijn morren wint Op1.

Eva Jinek is terug van een lange zomerse afwezigheid. Beau van Erven Dorens en daarna Humerto Tan vulden het enorme gat op dat zij achterliet. Van alle drie kun je iets vinden, maar als we het hebben over dom interrumperen van tafelgasten, dan wint team Op1 glansrijk.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

@ stock

Wisselende presentatiegezichten bij Op1

Via #op1 wordt vaak zwartgallig getwitterd tijdens de uitzending van de dagelijkse talkshow. Overigens krijgen ook andere praattafels als #jinek billenkoek, maar daar lijkt het ongenoegen vaker te gaan over (het niveau van) de gasten dan over de presentatie. Toch geeft de Op1-redactie vorig jaar aan blij te zijn. Het programma scoorde beter dan ze dachten en ze vonden onder meer het bewijs geleverd dat de kijker niet per se naar een en hetzelfde vertrouwde presentatiegezicht wil kijken. Volgens mij gaan ze met die conclusie voorbij aan een belangrijk aspect. Want meevallende kijkcijfers maken Op1 niet per defenitie tot een geweldig programma. Nu vraag je je misschien af waarom ik nog kijk. Nou, er is bijna altijd wel een gast die iets te vertellen heeft over een onderwerp waar ik wat over wil weten. Dus probeer ik het steeds weer.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Kampioen in onnodige interrupties

Als je er op gaat letten is het aantal onnodige interrupties enorm. Gasten moeten direct ter zake komen. Dralen is er niet bij, behalve als het presentatieteam weinig van het onderwerp weet. Dan kan de gast helemaal los gaan, maar moet wel binnen vijf minuten een ei gelegd hebben. Het is journalistiek gezien not done om gesloten vragen te stellen, maar toch lijkt een antwoord dat louter uit 'ja' of 'nee' bestaat het meest gewenst. Het is voor de presentator opletten dat het formuleren van de vraag niet langer duurt dan het antwoord. Een gast vaak onderbreken is onbeleefd, irritant en levert een onrustig gesprek op.

Er zijn verschillende soorten interrupties. Zo heb je het vragenbombardement. Dat zou ongeveer zo kunnen gaan:

'Hoe heeft het zo kunnen lopen met het faillissement? Is daar nooit eerder onderzoek naar gedaan? Wie kan daarvoor verantwoordelijk worden gehouden? Was de politie er ook van op de hoogte?'

De gast gaat moedig aan de slag met de antwoorden. Maar de co-presentator wil ook graag laten weten dat hij zich heeft ingelezen. Die is dus van de ik-weet-er-ook-wat-van interruptie.

'Nou, het bleek dat het moederbedrijf nooit belasting...'
'Het moederbedrijf op Bonaire?'
'Ja, precies. Onderzoek wees uit dat er...'
'Bonaire is natuurlijk een belastingparadijs.'
'Bij de overname kwam pas aan het licht...'
'Van de boekhouding klopte helemaal niets. Toch?'

Je kunt ook een tranenhengelaar aantreffen als presentator. Dat kan zo gaan:

'U bent door een diep dal gegaan.'
'Ja, dat ben ik zeker. Mijn familie...'
'Want u heeft nog een zoon en een dochter.'
'Ja, dat klopt. Ook voor hen...'
'En voor uw partner moet het ook vreselijk zijn geweest.'
'Ja, voor iedereen was het een hele moeilijke periode. We...'
'Het lijkt me zo verschrikkelijk, ik zie dat u het er nog steeds moeilijk mee heeft.'

Het meest hinderlijk vind ik de vragen waar eigenlijk geen antwoord op wordt verwacht. Dat kan dan ongeveer zo gaan:

'Over hoeveel bosbranden hebben we het dan eigenlijk?'
'Dit jaar zijn er op de Griekse eilanden en in de buurt van Athene zeker...'
'Want ja, bij grote droogte staat de boel daar al snel in lichterlaaie.'
'Zeker, het bestrijden van dergelijke branden is soms...'
'Denkt u dat er een negatief reisadvies zal komen voor Griekenland?'
'Op dit moment...'
'Dries Roelvink, jij nog plannen om op vakantie naar Griekenland te gaan?'

Inmiddels zoek ik dagelijks even wie de gasten zijn bij Op1 en welk duo het presenteert. Die twee bij elkaar opgeteld bepalen of ik ga helpen het kijkcijfer te laten stijgen, maar stiekem blijf ik hopen op één capabele talkshowpresentator die wat meer de diepte in kan.

Op1 iedere werkdag rond 22.20 uur op NPO1


23 augustus 2021

NOS Journaal vanuit de hoogte

Ze lopen al negen jaar iedere avond door mijn televisiebeeld en daar heb ik nooit aan kunnen wennen. Het achtuurjournaal hoort wat mij betreft vanachter een tafel gepresenteerd worden. Zittend welteverstaan, state-of-the-artdecor of niet. Stel dat ik in het ziekenhuis de uitslag krijg van een onderzoek, dan loopt de arts ook niet al pratend door de spreekkamer? En dan die stiletto's... Ga toch zitten!

De tekst gaat onder de foto verder.

Annechien Steenhuizen tijdens de eerste uitzending in de NOS-studio nieuwe stijl. @ Televizier

Naar de kringloop

Het is mei 2012 als het eerste NOS Journaal nieuwe stijl van start gaat. De vertrouwde tafel en bureaustoel is naar de kringloop gebracht en ervoor in de plaats komt... ja, wat eigenlijk? Bitter weinig. Je ziet in sommige shots een soort statafeltje in een enorme ruimte, als een achtergelaten decorstuk na een voorstelling. We krijgen een ruime blik in een flinke studioruimte en de presentator die je er van top tot teen in ziet rondlopen. En dat is vanaf dag één een ongemakkelijke aanblik geweest.

De tekst gaat onder de tweet verder.

De kledingkeuze van de presentatoren houdt veel mensen vaak bezig op de sociale media.

Vreselijke stappen door de studio

Ga mij niet vertellen dat Annechien Steenhuizen, Simone Weimans, Astrid Kersseboom en andere presentatrices op hun gemakkie bewegen als ze al voorlezend een stukje moeten lopen in de studio tijdens het achtuurjournaal. Ze dragen vaak kleding waarin ze een ongemakkelijke indruk maken, maar hun schoenen spannen de kroon. Kaarten in de hand, lezen van de autocue, draaien naar een scherm voor een rechtstreeks gesprek met een verslaggever ter plaatse en dan op een gegeven moment die paar vreselijke stappen door de studio maken op van die onmogelijke schoenen.

De schermen van het NOS Journaal

Eerlijk is eerlijk, die schermen bij het NOS Journaal zijn prachtig. Ze dateren uit 2016 en hebben zelfs een prijs gewonnen. Er zou een modus gevonden moeten worden waarbij de presentator achter een desk kan zitten en je toch die mooie schermen in volle glorie kunt zien. Overigens heeft de NOS laat ingezet met wandelende presentaties. Al vele jaren eerder zag je het opkomen bij buitenlandse nieuwszenders als het Britse Channel Five. Daar liepen de nieuwslezers al in 1997 rondjes door de studio. In 2007 (!) kwamen ze er echter op terug omdat inmiddels heel veel andere nieuwszenders het ook deden en zij vonden dat zittend voorlezen toch rustiger is en consequenter in lijn met hun andere programma's. Toen het NOS achtuurjournaal besloot door de studio te gaan lopen, was Channel Five dus al vijf jaar eerder weer gaan zitten. En wij staan nog steeds. Waarom toch?

De tekst gaat onder de foto verder.

Eugenie Herlaar en Frits Thors presenteren het NTS journaal dat in 1956 voor het eerst verschijnt. @ Omroep MAX

Het lijkt iets lager

Toevallig zag ik onlangs dat de hakken onder de schoenen van Astrid Kersseboom iets minder hoog leken. Gelukkig, hoewel ze dan wel weer ongemakkelijk stond omdat ze in een pak was gehesen met één knoop die kennelijk per se dicht moest waardoor ze in het kledingstuk leek te hangen. Kun je makkelijker je benen bewegen, zitten je armen weer vast.

Overigens lijken tv-stylistes vaker moeite te hebben met het aankleden van een beetje voluptueuzer vrouwen, vinden ook de kenners. Niet ieder vrouwenbeen wordt sierlijker van schoenen met hele hoge hakken. En als Willemijn Hoebert de slotact vormt met de weersverwachting, niet gekleed maar verkleed, dan kun je alleen maar hopen: morgen beter. En dat geldt niet alleen voor het weer.


20 augustus 2021

Media Inside zou gebaat zijn bij iets meer schuring

Ergens diep verstopt in de catacomben van het Mediapark in Hilversum bevindt zich, stel ik me zo voor, een geheim laboratorium waar nieuwe programma’s en formats worden bedacht, ontwikkeld en getest.

Door Jeroen Bootsman - Televisiewetenschappers gaan met ideeën aan de slag in de hoop het bestaansrecht van de NPO doorlopend te blijven bewijzen én nieuwe kijkcijferkanonnen op de buis te brengen. In de fase waarin het kaf van het koren wordt gescheiden, blijkt de meeste inspiratie een doodgeboren kindje. En dan is het nog maar afwachten of een programma een (kijkcijfer)succes is. De lijst ‘mislukte’ programma’s is inmiddels langer dan het aantal incidenten waaraan Mark Rutte geen actieve herinneringen bewaart.

De tekst gaat onder de foto verder.

Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman. @ BNNVARA

NPO en programma's over mediazaken

Het lukt de NPO maar niet om een succesvol en langdurig programma over mediazaken op te zetten, net zoals dat met boeken ook maar niet van de grond wil komen. En toen was daar ineens Media Inside. De opzet is simpel, maar het werkt wel. Gijs Groenteman met een geaffecteerd en lijzig stemgeluid versus ironische mopperaar Marcel van Roosmalen, een doorontwikkeling van het concept Maarten van Rossem, maar dan met een snufje meer humor.

Een inkijkje bij wel of niet opkomende mediafenomenen

De heren hebben een chemie van het droogkloterige soort. Of de keuze voor twee, elke week andere gasten een gelukkige is, valt te betwijfelen. Ze zitten naast elkaar, tussen de presentatoren in en lijken met hun vaak wat zouteloos aandoende bijdragen haast letterlijk een barrière te vormen. Waardoor net dat ietsje meer, dat je als kijker op het puntje van je stoel doet zitten, te weinig van de grond komt. Evengoed was het inkijkje dat Talitha Muusse bood op de redactieperikelen bij OP1 wel een openbaring. De ‘analyse’ van BBB-politica Caroline van der Plas als opkomend mediafenomeen was dan weer wat al te voor de hand liggend. Wel leuk was dat een programma dat het vooral lijkt te moeten hebben van een persiflage op ongemakkelijkheid, een gênante situatie uit een ander programma te berde bracht.

Een glimlach op het gezicht, dat wel

Media Inside weet de onderwerpen op een genoeglijke, knusse manier te presenteren. Gezellig gebabbel, een concept dat we inmiddels van talloze programma’s kennen, maar Groenteman en Van Roosmalen maken het uiterst genietbaar en toveren veertig minuten lang een glimlach op het gezicht. Maar de schaterlach? Die blijft vooralsnog uit.

Media Inside elke vrijdag rond 21.25 uur op NPO3


18 augustus 2021

Dicte bingewatchen is kauwgom voor de ogen

Veel mensen zijn dol op misdaadseries uit Scandinavië. Als ik moet kiezen tussen series uit het Scandinavië of het Verenigd Koninkrijk, zou ik altijd voor de laatste zijn gegaan. Scadinavische series vallen me dikwijls tegen. Het acteerwerk is vaak bedachtzaam (lees: langzaam) en serieus, er wordt veel ingezoomd op zorgelijke gezichten en er schijnt ook altijd veel te moeten worden gespeeld in het aardedonker, of het nu buiten is zonder maanlicht of binnen bij een 15 Watt-peertje. Maar toen was Dicte daar!

De tekst gaat onder de foto verder.

In de serie Dicte zie je vaak tussenshots van Aarhus en dan met name dit bijzondere gebouw. Het is het AaRos kunstmuseum met bovenop het dak een regenboogkleurige wandelring. @ WikiCommons

Dicte speelt zich af in Jutland

Dicte gooit veel van mijn vooroordelen overhoop. De serie is nog steeds niet heel erg snel, maar wel relaxed om naar te kijken. De verhaallijn speelt zich voornamelijk af in Jutland, de prachtige streek die bij Denemarken hoort. In twee afleveringen is het verhaaltje klaar en zo zijn er drie seizoenen gemaakt, waarbij gezegd moet worden dat ik het na die allerlaatste aflevering welletjes vond. In Denemarken ging niet bij iedereen een gejuich op toen de serie verscheen (2013), maar hij was toch altijd goed voor zo'n 1,2 miljoen kijkers en dat lijkt me op een bevolking van ruim 8,6 miljoen niet verkeerd. De casting van Iben Hjejle voor de rol van Dicte had niet beter kunnen zijn. Nu dan, het verhaal.

De tekst gaat onder de foto verder.

Lars Brygmann speelt een prachtige rol als rechercheur John Wagner. @ WikiCommons

Een mooie rol voor Lars Brygmann

Dicte Svendsen is misdaadjournalist bij een Deense krant. Ze verhuist met haar tienerdochter naar Aarhus (dat echt bestaat) en raakt op vaak wonderbaarlijke wijze betrokken bij misdaden. Ze loopt bij het oplossen ervan vaak voor de voeten van rechercheur John Wagner, schitterend gespeeld door Lars Brygmann.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Het huis dat in de serie de woning is van Dicte Svendsen. @ WikiCommons

Iedereen welkom bij Dicte

Geen donkere buitenopnamen deze keer, maar we zien vaak het schattige Scandinavische huisje van Dicte aan de rand van Aarhus, waar iedereen welkom is in de gezellige woonkamer vol lichte Ikea-meubels, waar wordt geslapen onder zachte dekbedden en waar in de winter niemand naar buiten gaat zonder een gebreide muts op.

De serie is gebaseerd op de boeken van Elsebeth Egholm. In Nederland zijn haar boeken geen bestsellers, maar in Denemarken is Egholm heel bekend. Behalve misdaadromans schreef ze ook de televisieserie Those Who Kill, enorm goed bekeken in Denemarken. De tweede serie werd in Nederland uitgezonden in 2019 op NPO3.

Soms tikje irritant impulsief

De verfrissende Dicte is lekker chaotisch en soms een tikje irritant impulsief, ingrediënten die werken als kauwgom voor de ogen. De verhalen zijn simpel: in de directe omgeving van Dicte wordt een misdaad gepleegd, de politie gaat ermee aan de slag en Dicte kan het niet laten zich ermee te bemoeien, waardoor ze vaak primeurs heeft voor haar krant en zichzelf meestal in de nesten werkt. En schrik niet: er is heel soms zelfs wat Scandinavische humor in verwerkt. Een nadeel is wel dat ik er geen woord van versta. Ik moet het van de ondertiteling hebben. Bij Engelse series kan ik gemakkelijk ondertussen naar de keuken lopen om iets uit de koelkast te snaaien. Bij Dicte weet ik dus niet of ik dan misschien een van die zeldzame grappen misloop.