Door Caty Kroon - In de Dordtse Vriesestraat zag ik een lang vergeten oud-klasgenoot van de Marnixschool op de Krispijnseweg. Nadat we ons eindrapport kregen met op het mijne 'Caty doet wel vaak haar eigen zin', heb ik hem niet meer gezien. Toch herkende ik hem direct toen hij de bakkerswinkel verliet. Hij had nog steeds die enorme focus want uit het zakje van bakker Van der Sterre haalde hij een gevulde koek tevoorschijn die hij langdurig bekeek alvorens er zijn tanden in te zetten.
Ik groette hem. Achteloos, alsof er geen gat van bijna vijftig jaar bestond, zei hij: 'Hoi, ik sta mijn medicijnen in te nemen.'
Hij nam weer een hap en vertrok geen spier toen ik in de lach schoot. Nu focuste hij ernstig op mijn gezicht. 'Dit moet ik iedere dag nemen van de dokter.'
'Van je huisarts?' vroeg ik ongelovig.
Daar ging hij niet op in. 'Jarenlang wist niemand wat ik mankeerde. Ik had ontstekingen, koorts, jeuk en was depressief. Een dokter heeft me genezen. Ik moet iedere dag een gevulde koek eten. Iedere dag en niet vergeten.'
'Neemt die dokter nog nieuwe patiënten aan?' vroeg ik, maar daar ging hij niet op in.
'Er zit een stofje in dat iets doet in mijn hersenen. Dat stofje zit alleen maar in een gevulde koek. Alle klachten zijn weg.'

Toen ik genezen was heb ik eindelijk iemand ontmoet. Ik heb een relatie, zoals dat heet

Hij vroeg niet hoe het mij de afgelopen vijftig jaar is vergaan, maar vervolgde: 'Toen ik genezen was heb ik eindelijk iemand ontmoet. Ik heb een relatie, zoals dat heet.'
'Ongemerkt heb je heel wat aan die koeken te danken,' zei ik, maar daar ging hij niet op in.
'Ze woont in Thailand, dus ik ga emigreren.'
Ik mompelde 'leuk' en hij mompelde 'nou, dag'.
Ik keek hem na. Hoe moet dat nou als ze daar in Thailand geen gevulde koeken hebben? Heeft hij eindelijk een relatie, kan hij niet aan medicijnen komen. Mijn moeder zou zeggen: een mens moet altijd iets missen.