Ze had het kaartje snel in haar tas gestopt en deed er een halve dag over om moed te verzamelen om op te bellen. De kaart vermeldde een vaste telefoonlijn. Dat verraste haar, want vaak zag je bij dit soort advertenties een mobiel nummer. Ze wist niet zeker of deze wetenschap haar durf vergrootte. Na nog eens een paar keer diep zuchten, belde ze op.

'Met Hrrrprmmddrrr.'
'...'
'Hallo?'
'Ja, eh... heb ik het juiste nummer voor de eh... lichaamsdelen?'
'Wat zegt u?'
'U bent toch van de advertentie op het prikbord in de supermarkt?'
'Ik weet niet wat u bedoelt, mevrouw.'
'U heeft toch een boddie joeman annatommie te koop van achtendertig centimeter?'
'O, bedoelt u dat! Ja, dat klopt.'
'Ik ben even in de war want ik dacht dat ik een vrouw aan de lijn zou krijgen, zodoende verstond ik uw naam niet, meneer.'
'U spreekt met...'
'Heeft u hem nog?'
'Jazeker, ik kijk er nu naar.'
'O, eh... juist. Eh... o ja?'
'Zeker. Hij staat al een paar jaar op mijn bureau en...'
'Op uw bureau?'
'Ja, we hebben hem best intensief gebruikt.'
'We?'
'Na verloop van een paar jaar gaat hij toch een beetje verkleuren.'
'Sorry, maar ik geloof dat ik bij nader inzien...'
'Maar onze Human Harry is voor de rest nog prima, hoor.'
'Harry?'
'Ja haha, dat is een grapje van de assistentes. We hebben een nieuwe Harry gekocht die weer net iets moderner is en waar je de anatomie duidelijker bij kunt uitleggen.'
'Anatomie?'
'Anatomie, ja. In onze gezondheidspraktijk is het ons dagelijks werk om uit te leggen hoe het menselijk lichaam in elkaar zit.'
'O, wacht even. Het is dus een..., een...'
'Het is een klein anatomiemodel van de menselijke torso. Wat dacht u dan dat het was?'
'...'

Oude reclames in de krant, vraag en aanbod in de supermarkt, ingezonden mededelingen in het huis-aan-huisblad. De mooiste advertenties verdienen een verzonnen verhaal in onze rubriek Geblaat.