Door Jeroen Bootsman - Een zonovergoten familievakantie aan de Turkse kust verandert voor een doorsnee Engels gezin in een nachtmerrie als de zoon beschuldigd wordt van een ernstige misdaad. Vader, moeder en zus moeten hun weg zien te vinden in een hen onbekend rechtssysteem. Dit is het intrigerende uitgangspunt van de nieuwe Britse thrillerserie No Return, die momenteel wordt uitgezonden door de NPO en ook te streamen is.

De tekst gaat onder de foto verder.

Ronduit absurd

Altijd fijn, zo’n compacte reeks (vier afleveringen) die je er in één avond doorheen kan jassen. En vanaf het moment dat de Turkse politie midden in de nacht meedogenloos de hotelkamer van de familie Powell binnen valt, gebeurt er genoeg om de aandacht van de kijker vast te houden. Eigenlijk zelfs te veel, want de aanvankelijk zo veelbelovend beginnende reeks ontaardt gaandeweg in een soapopera waarin de steeds rigoureuzer wordende ontwikkelingen over elkaar heen buitelen. Dat komt de geloofwaardigheid niet ten goede, sommige scènes doen ronduit absurd aan.

De tekst gaat onder de foto verder.

Noah in de nor

Noah, de zestienjarige zoon van Kathy en Martin Powell en broer van Jess, wordt ervan verdacht op een strandfeest een jongen seksueel te hebben belaagd. In een land als Turkije, waar homoseksualiteit nog altijd gevoelig ligt, staat dat nagenoeg gelijk aan verkrachting. Dus wordt Noah zonder pardon in een Turkse gevangenis opgesloten. Dat hij het daar zwaar zal krijgen, ligt voor de hand. Een gegeven dat ook aan bod komt in de speelfilm Midnight Express van regisseur Alan Parker, over een Amerikaanse drugssmokkelaar die moest zien te overleven op het gevangeniseiland İmralı. Later bleek dat scenarioschrijver Oliver Stone zich schuldig had gemaakt aan een overdreven dramatisering van de werkelijke gebeurtenissen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Laat ik eens kijken

En dat lijkt nou precies te zijn wat bedenker Daniel Brocklehurst ook heeft gedaan. Laat ik eens kijken hoe ver ik kan gaan, heeft hij blijkbaar gedacht tijdens het neerpennen van dit script. Stel je voor dat je je in een soortgelijke situatie als de familie Powell bevindt en de advocaat, wiens hulp je ten einde raadt inroept, stelt je plompverloren de vraag of je zeker weet dat je kind onschuldig is. ‘Want toen ik zijn leeftijd had, stak ik ‘m overal in’, merkt hij doodleuk op. En dat is nog maar het begin. Tegen het einde heeft de kijker zoveel kolderieke plotwendingen moeten slikken dat het grensgebied tussen drama en komedie flinterdun aandoet.

De tekst gaat onder de foto verder.

Onberispelijk acteerwerk

Een serieus thema wordt op deze manier weinig subtiel behandeld. Het verhaal over de Powells is sterk genoeg, maar van de wijsheid less is more lijkt Brocklehurst zich weinig aangetrokken te hebben, want hij vond het noodzakelijk om ook de gezinsperikelen van Kathy’s zus erbij te slepen.
Het is pijnlijk te zien dat zelfs het zoals altijd in Britse producties onberispelijke acteerwerk – met name Sheridan Smith als de radeloze moeder en Louis Ashbourne Serkis als de getergde Noah springen er uit - het verloop van het verhaal niet wat acceptabeler maken. Sterker, de ernst waarmee de acteurs zich van hun taak kwijten kan niet in groter contrast zijn met het dwaze verhaal. Toch blijf je doorkijken. Het besef dat het allemaal wel heel erg op het randje balanceert, komt pas na afloop.