In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen-Bootsman - Spanje is een van die landen die heel wisselend presteert op het songfestival. Na enigszins magere eerste jaren, kwam medio jaren zestig de kentering met twee zeges op rij: Massiel met Lalala in 1968 (met slechts één puntje verschil van het favoriet geachte Congratulations van Cliff Richard) en Salomé (die haar winst deelde met drie andere zangeressen, waaronder Lenny Kuhr) met Vivo cantando in 1969. De jaren zeventig waren topjaren voor de Spaanse delegaties, die praktisch elk jaar een solide toptiennotering wisten te behalen. Eres tu van Mocedades uit 1973, dat met slechts vier punten achterstand Luxemburg als winnaar voor zich moest dulden, is uitgegroeid tot een regelrechte Eurovisie-klassieker. Vanaf 1980 werden de resultaten wat wisselvalliger, maar Spanje bleef een belangrijke speler op het Eurovisie-speelveld. Ondanks het feit dat Spanje steevast direct in de finale staat als een van de vijf landen die het meeste geld voor de productie van het Eurovisie-circus inbrengen, is het met de komst van steeds meer landen en daardoor de introductie van de halve finales, sinds 2004 bergafwaarts gegaan. Weliswaar nog drie keer een tiende plaats, maar veel vaker nog de onverbiddelijke achterhoede. Maar daar lijkt nu zachtjes aan verandering in te komen.

De tekst gaat hieronder verder.

Spanje

Blanca Paloma – Eaea

Na jaren aanmodderen heeft Spanje eindelijk de weg naar boven hervonden. De exotische Chanel eindigde vorig jaar met haar door een Jennifer Lopez-achtige vormgegeven SloMo op een fraaie derde plaats (het beste resultaat in 27 jaar tijd), waarbij ze zowel de vakjury als het publiek voor zich wist te winnen. Zangeres Blanca Paloma – die niets van doen heeft met de zoetsappige witte duif van George Baker – brengt onvervalste theatrale Spaanse folklore en passie in een spannende bijdrage, die nu al tot de toppers van deze editie mag worden gerekend. Deze vocale krachttoer vreet zich onherroepelijk een weg in je trommelvlies en gaat het ongetwijfeld goed doen. Sowieso finale, want Spanje mag als een van de grootste geldschieters de halve finale overslaan. Een topper eerste klas!