In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Polen maakte een spectaculair debuut op het songfestival. In 1994 waren ze er voor het eerst bij en ondanks wat opschudding in aanloop naar de finale (zangeres Edyta Górniak zong haar liedje tijdens repetities deels in het Engels, wat volgens de toen geldende regels niet toegestaan was) was er in Europa alom waardering voor het liedje To nie ja!, dat vijf keer de maximale score van twaalf punten kreeg toegekend. Uiteindelijk wist alleen Ierland (dat voor de derde achtereenvolgende keer won) Polen van de eerste plaats af te houden. Dit succes smaakte naar meer, maar Polen zou tot dusver nog maar twee keer de top tien halen, namelijk negen jaar later een zevende plaats en in 2016 een achtste plaats. Nu de taalkeuze vrij is, zingt Polen overwegend in het Engels, hoewel dat vooralsnog niet de weg lijkt naar nieuwe successen. Negen keer miste Polen de finale. Vorig jaar eindigde het land met een prachtig nummer en een geweldige zanger op een twaalfde plaats. Laten we voor Polen hopen dat dit resultaat betere tijden inluidt.

De tekst gaat hieronder verder.

Polen

Blanka – Solo

Na het ernstige, zeg maar gerust ronduit zwaarmoedige River van de klassiek geschoolde zanger Ochman vorig jaar, gooit Polen het dit jaar over een andere boeg met een inzending die klinkt als een samensmelting van Dua Lipa en Shakira, met hier en daar een vleugje SloMo van zangeres Chanel, die vorig jaar derde werd voor Spanje. Verwacht muzikaal niets bijzonders. Er is weinig Pools aan deze Blanka, die het minstens zoveel van haar fysieke als vocale capaciteiten moet hebben. Dit goed geproduceerde niemendalletjex is wel een oorwurm eerste klas. Zodra ‘So-lo, so-lo’ als een repeterende breuk in je hoofd is neergedaald, laat ie zich niet meer verjagen. Dat soort liedjes haalt de finale.