In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Het Verenigd Koninkrijk debuteerde in 1957 op het festival. Slechts twee keer was het land er niet bij, namelijk een jaar eerder en een jaar later (uit onvrede met het teleurstellende resultaat), maar sinds 1959 zijn ze nooit meer thuisgebleven. Die permanente aanwezigheid heeft zich in het verleden dan ook dubbel en dwars uitbetaald.

42 liedjes eindigden in de top tien en dat is een tot op heden niet geëvenaard record. Maar liefst zestien keer eindigden de Britten op de tweede plaats en vijf keer eisten zij het goud op. Ook qua festivals op Britse bodem zijn ze recordhouder. Acht keer vond het daar plaats, waarvan vier edities werden gepresenteerd door Katie Boyle, die daarmee ook een record heeft neergezet.

Ook het Verenigd Koninkrijk heeft last van de veranderende tijdsgeest. De introductie van publieksstemmen naast die van de vakjury, een toenemend aantal deelnemende landen en een te lang hardnekkig vasthouden aan een gedateerde muziekstijl deden ze steeds vaker onderaan de rangschikking belanden. Ook het feit dat landen niet langer in de eigen taal hoeven te zingen, waardoor er veel meer Engels op het festival te horen is, speelt een belangrijke rol.

De bekende Engelbert Humperdinck eindigde in 2012 kansloos op een voorlaatste plaats met een ballad van degelijke Britse snit, die ze in lang vervlogen tijden een zoveelste tweede plaats zou hebben gebracht. Zoals Go van Scott Fitzgerald, de mannelijke stem op If I had words (de nummer-één-hit met Yvonne Keeley), die na een superspannende puntentelling in 1988 met slechts één puntje verschil op de tweede plaats eindigde. De winnares die avond was Celine Dion.

In 2011 dachten de Britten eindelijk eens trendsettend te zijn door de populaire boyband Blue naar het festival te sturen. Maar die formatie had de hoogtijdagen al lang achter zich liggen. Desondanks presteerde Engeland nog redelijk met een elfde plaats. Een resultaat dat na jaren rampspoed, ellende en aanmodderen vorig jaar eindelijk werd verbeterd door Sam Ryder. Zijn tweede plaats voor Spaceman brengt het festival voor het eerst sinds 25 jaar weer naar Britse bodem. Dit omdat winnaar Oekraïne het festival niet in eigen land kan organiseren vanwege de voortdurende oorlog.

De tekst gaat hieronder verder.

Verenigd Koninkrijk

Mae Muller – I wrote a song

Gastland Verenigd Koninkrijk treedt als laatste op tijdens de grote finale en dat is mogelijk een voordeel voor deze verdienstelijke bijdrage, die in niets doet denken aan de oubollige inzendingen die de Britten decennialang zoveel successen brachten, maar zich ook niet echt onderscheidt van vele soortgenoten. De zangeres was als negenjarige te zien in de videoclip van de Mika-hit Grace Kelly en heeft sindsdien al behoorlijk aan de weg getimmerd. Engeland kiest dus voor een modern geluid, dat aanstekelijk klinkt, maar toch krijg je als luisteraar het idee dat al die jonge zangeressen in dezelfde muzikale vijver vissen. Daarbij zijn er in Eurovisieverband meer soortgelijke kapers op de kust. Dat gezegd hebbende, moet ik opmerken dat ik de Britse inzending van vorig jaar niet hoger inschatte dan een plek in de middenmoot, dus kan ik zomaar gigantisch naast zitten.