In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Litouwen maakte een dramatisch debuut op het songfestival. In 1994 eindigde het land met nul punten roemloos onderaan. Uit pure schrik bleven ze prompt vier keer weg van het festival, maar in 1999 keerde het terug. Met dertien punten en een twintigste plaats verging het ze ietsje beter. In 2006 eindigde het ironisch bedoelde We are the winners (of the Eurovision) op een mooie zesde plaats, tot dusver het beste resultaat.

Na enkele middelmatige resultaten en uitschakelingen haalde zanger Donny Montell in 2016 een negende plaats. En in 2021 eindigde The Roop met het aanstekelijke Discoteque op een achtste plaats. Vorig jaar bracht zangeres Monika Liu met Sentimental een lied dat levendige herinneringen opriep aan de gouden jaren van het songfestival en daarmee eindigde op een niet onverdienstelijke veertiende plaats.

De tekst gaat hieronder verder.

Litouwen

Monika Linkyté – Stay

Litouwen stuurt een oude bekende naar Liverpool. Linkyté waagde vijf keer op rij een poging om in de nationale voorronde een Eurovisie-ticket te scoren. Dat lukte uiteindelijk in 2015, toen zij een duo vormde met zanger Vaidas Baulima. Hun liedje This time eindigde op de achttiende plaats. Stay is van het kaliber streekroman van protestants-christelijke signatuur: degelijk maar saai. Een topvijfhit in Linkytés thuisland, maar het ligt niet in de lijn der verwachting dat deze doorsnee ballad op het festival hoge ogen zal gooien.