Door Jeroen Bootsman - Na een bleek, ronduit ondermaats optreden is Nederland gisteravond volkomen zoals verwacht terecht gediskwalificeerd voor de finale van het Eurovisie Songfestival. Een harde conclusie, maar de afgelopen weken waren we getuige van een debacle in wording. Het nummer was simpelweg niet goed genoeg om op een groot internationaal podium stand te houden.

De tekst gaat hieronder verder.

Te flets

De artiesten waren te onervaren, zowel zangtechnisch als qua podiumervaring, laat staan voor een miljoenenpubliek. Daarbij was de aankleding van de act op het podium te flets. En misschien wel de voornaamste reden voor deze misser: de begeleiding schoot zwaar te kort. Duncan Laurence is tot vervelens toe verweten zijn rol als mentor van het tweetal te hebben verwaarloosd, maar dat is iets wat AVROTROS evenzeer valt aan te wrijven.

Dat de selectiecommissie voor een liedje koos dat menig luisteraar niet direct bij de lurven pakt (eerste voorwaarde voor succes op het songfestival) is nog tot daar aan toe. Maar het lijkt of de organiserende omroep niet alleen Mia Nicolai en Dion Cooper aan hun lot heeft overgelaten, maar met name Duncan Laurence in te diep water heeft laten spartelen. De twee artiesten hebben simpelweg te weinig vlieguren gemaakt om te imponeren op zo ongeveer het grootste muzikale evenement ter wereld.

De tekst gaat hieronder verder.

Ilse Delange

Maar ook de rol van mentor, die Ilse Delange zo proactief oppakte om Duncan Laurence in 2019 naar de eindzege te loodsen, vereist ervaring van iemand die het klappen van de zweep kent. Duncan timmert nu zo’n vier jaar aan de weg en is nu nog te zeer in beslag genomen door het vormgeven van zijn eigen carrière. Dan ben je nog te pril om zo’n verantwoordelijke rol op je te nemen, iets wat AVROTROS blijkbaar over het hoofd heeft gezien.

Sinds Anouk tien jaar geleden na acht uitschakelingen op rij Nederland eindelijk weer eens naar de finale wist te loodsen, tellen we weer mee op het songfestival. De finale was sindsdien bijna elk jaar binnen handbereik. Dat Trijntje Oosterhuis in 2015 de boot miste, was deels te wijten aan de keuze van het liedje en vooral ook gebrek aan voorbereiding.

De tekst gaat hieronder verder.

Maar dan Zweden

Een dergelijke mislukking zal Zweden - zo’n beetje het succesvolste songfestivalland – niet snel overkomen. Een plek buiten de top tien is voor hen een hoge uitzondering. Sowieso wordt er geen finale gemist. Ilse Delange is een artiest die precies weet wat ze wil. Zij paste in 2014 de Zweedse aanpak toe door met een uitgekiende, tot in de puntjes voorbereide act het podium te betreden. En zo wist zij met The Common Linnets vanuit het niets de tweede plaats op te eisen. En dat terwijl de bookmakers er in aanloop naar het festival nog geen stuiver voor gaven. In 2019 herhaalde Delange dit huzarenstukje, dat Nederland na 44 jaar eindelijk weer eens de overwinning opleverde.

Het komt dus aan op het kiezen van het juiste liedje (een nummer dat op het eerste gehoor direct een groot publiek weet te pakken), de beste artiest en een uitgekiende podiumpresentatie. Dit alles vormgegeven onder strakke begeleiding van autoriteiten op hun vakgebied. Zweden voldoet ruimschoots aan die voorwaarden waardoor het land dit jaar topfavoriet is. Als Loreen erin slaagt de torenhoge verwachtingen in te lossen, wint Zweden voor de derde keer in elf jaar tijd. En Loreen zou daarmee, na Johnny Logan, de tweede artiest worden die het songfestival twee keer wint.

Overigens verdienen Mia en Dion respect dat ze er ondanks alle tegenspoed toch maar mooi stonden

Zweden is dus het schoolvoorbeeld van hoe het moet. De Zweedse aanpak wordt in Eurovisiekringen geroemd en geldt onderhand als blauwdruk voor succes. Dat in Nederland het roer om moet om rampen zoals dit jaar in de toekomst te voorkomen, lijkt onvermijdelijk. Vooral ook omdat de vakjury's (waarvan de punten in het geval van Nederland vaak de doorslag gaven) geen inspraak meer hebben in de halve finales en de deelnemers zijn overgeleverd aan de gunsten van de televoters. Nederland is op het songfestival gebaat bij een gezonde dosis ‘control freakness’, zoals die twee keer succesvol door Ilse Delange is geëtaleerd. Aan dat element heeft het dit jaar duidelijk ontbroken. Overigens verdienen Mia en Dion respect dat ze er ondanks alle tegenspoed toch maar mooi stonden. Daarmee geven ze blijk van doorzettingsvermogen, ook al zo’n onontbeerlijke eigenschap, die bijdraagt aan songfestivalsucces. Dus met deze twee zal het in de toekomst wel goed komen.

De tekst gaat hieronder verder.

Schimmig genootschap

Er wordt nu veel gesproken over een terugkeer van het nationaal songfestival, waarin meerdere artiesten en liedjes strijden om afvaardiging naar het Eurovisiepodium. Of en in hoeverre het publiek daar een stem in moet hebben is een punt van aandacht, want in het verleden bracht dit lang niet altijd uiteindelijk het gehoopte succes. En dat was destijds juist de reden om een schimmig genootschap van uitverkorenen intern een artiest en liedje te laten selecteren. Als de uitschakeling van Nederland iets duidelijk heeft gemaakt, is het wel dat elk systeem een beperkte houdbaarheid heeft. Nederland zal zich qua songfestival opnieuw moeten uitvinden. Anders dreigt er zomaar weer een eindeloze reeks gemiste finales.