Door Jeroen Bootsman – Er zijn filmsterren die eerder in het nieuws komen vanwege hun privéleven dan door hun prestaties op het witte doek. Zelf realiseer ik me daardoor soms onvoldoende dat er ook acteurs zijn die de idioterie van Hollywood aan zich voorbij laten gaan en gewoon doen waar ze goed in zijn. Alfre Woodard is zo’n actrice. Een naam die mogelijk niet meteen op ieders lippen ligt, maar zij is wel een dame die ik nog niet op een slechte rol heb kunnen betrappen.

De tekst gaat hieronder verder.

Alfre Woodard in 2013 @Jeff Vespa

Alfre Woodard

Alfre Woodard debuteerde in 1978 op het witte doek en vijf jaar later was er al een Oscarnominatie voor beste vrouwelijke bijrol. Dan kan je dus wel wat, hoewel het tot op heden bij die ene nominatie voor een Academy Award is gebleven. Ik maakte kennis met het acteertalent van Woodard toen ik de op echte gebeurtenissen gebaseerde televisiefilm Unnatural Causes uit 1986 zag. Daarin speelt zij maatschappelijk werkster Maude DeVIctor, een vrouw die zich met hart en ziel inzet voor Vietnamveteranen die letterlijk doodziek waren geworden van het ontbladeringsmiddel Agent Orange. Ik kan me voorstellen dat de slotscene van dit aangrijpende drama – te zien op YouTube - regelmatig voorbij zal komen in een acteeropleiding. De Speelfilmencyclopedie omschrijft Woodards vertolking als ‘fascinerend’. En dat is niets te veel gezegd.

Hoewel zij geen Hollywoodster is, worden Woodards prestaties algemeen erkend. Voor alle belangrijke filmprijzen is ze minstens één keer genomineerd. Ze heeft een indrukwekkende rij van 125 nominaties, waarvan er 36 zijn verzilverd. Haar 128 titels tellende filmografie bevat bekende titels als 12 years a slave, Star Trek: First Contact en Desperate Housewives en verder doet ze veel korte gastoptredens. Zij voelt zich duidelijk niet te goed voor bijdragen van bescheidener aard.

De tekst gaat hieronder verder.

Clemency

De speelfilm Clemency is bepaald geen kort gastoptreden. Woodard trekt in dit bedachtzame drama een kleine twee uur alle aandacht naar zich toe in een fenomenale rol als gevangenisdirecteur Bernadine Williams. Deze gevangenisdirecteur is actief, op het routinematige af, betrokken is bij het uitvoeren van executies van terdoodveroordeelden en ziet zich daarbij steeds vaker geconfronteerd met psychische en emotionele uitdagingen van deze taak. Het is een sterk uitgangspunt dat de hoofdrolspeelster in het spelen van uiteenlopende stemmingen maximaal uitbuit. Wat deze film ook de moeite waard maakt, is dat afgerekend wordt met het beeld van de stereotiepe gevangenisdirecteur zoals we die in andere films wel voorbij zien komen. Dit is een gekleurde vrouw met gevoel in plaats van de kille witte man die vindt dat iedereen die gevangen zit hoe dan ook schuldig is.

De tekst gaat hieronder verder.

Bernadine en Anthony Woods

Clemency focust op de relatie tussen Bernadine en Anthony Woods, voor wie de doodstraf na het uitputten van alle juridische mogelijkheden onherroepelijk lijkt. Dat Anthony net als Bernadine ook zwart is, lijkt in eerste instantie wat geforceerd, maar het pakt juist goed uit. Regisseur Chinonye Chukwu liet zich dan ook inspireren door de geruchtmakende terechtstelling van Troy Davis in 2011. Davis zou in 1989 een politieman hebben vermoord, maar hield tot zijn dood vol onschuldig te zijn.

Kortom: een even sobere als indrukwekkende film, die het nauwelijks moet hebben van allerlei cinematografische poeha, praktisch geheel leunt op de acteurs en in intensiteit niet onder doet voor het thematisch verwante Dead Man Walking.

Clemency is te streamen op Netflix.

* foto Alfre Woodard links in filmstrip @United States House of Representatives - Office of Terri Sewell 2019