In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Nederland is een van die landen die sterk wisselende prestaties op het songfestival laat zien, om het vriendelijk uit te drukken. Veelal een middenmoter, soms uitschieters naar boven, maar veel vaker naar de onderste regionen van de eindklassering. Daar staat tegenover dat Nederland met vijf overwinningen een fraaie (met Frankrijk, Luxemburg en Verenigd Koninkrijk gedeelde) derde positie bekleedt in het klassement van landen die het vaakst wonnen.

Nederland is er van af het allereerste begin bij. In 1956 zong Jetty Paerl het allereerste songfestivalliedje ooit: De vogels van Holland, geschreven door Annie M.G. Schmidt en Cor Lemaire. De tweede editie bracht een eerste overwinning. Corry Brokken bezorgde Nederland de zege met de evergreen Net als toen, maar dat succes is mede toe te schrijven aan de indrukwekkende vioolsolo van Sem Nijveen. Brokken wist haar prestatie een jaar later niet te herhalen. In 1958 strandde Heel de wereld op een vernederende laatste plaats met slechts één schamel puntje. Daarentegen zegevierde Teddy Scholten met Een beetje voor Nederland in 1959. Daarna was het kwakkelen voor Nederland. Ondanks dat bekende artiesten als Therese Steinmetz, Conny Vandenbos, Greetje Kauffeld, Rudi Carrell en Anneke Grönloh de nationale driekleur verdedigden, bleek twee keer een tiende plaats het hoogst haalbare. Daarbij moet in aanmerking worden genomen dat er destijds veel minder landen meededen dan nu het geval is.

In 1969 kwam de ommekeer. Lenny Kuhr eindigde met het ijzersterke De troubadour als eerste, maar zij moest haar overwinning wel met drie andere zangeressen delen. Het bleek de opmaat naar de gouden jaren van Nederland op het festival. Sandra en Andres behaalden in 1973 een vierde plaats met Als het om de liefde gaat en Mouth & MacNeal werden een jaar later derde met I see a star. Een nieuwe zege kon niet lang meer op zich laten wachten en een jaar later was het dan ook zo ver. Teach-In versloeg The Shadows met Ding-a-dong. Getty Kaspers kon toen nog niet voorzien dat zij gedurende 44 jaar symbool zou blijven staan voor het succes van Nederland op het songfestival.

Want na 1975 trad het verval in. Sandra Reemer kwam een jaar later niet verder dan een negende plaats met The party’s over, een nogal opzichtig van Mary Hopkins Those were the days afgekeken compositie. De onlangs overleden Heddy Lester bracht het in 1977 met De mallemolen tot een twaalfde plaats. Dit patroon zette zich jaren voort, afgewisseld met hier en daar een toptiennotering. Veel songfestivalfans kunnen zich tot op de dag van vandaag opwinden over het feit dat Nederland begin jaren tachtig twee ijzersterke liedjes uit de nationale finales níet afvaardigde: Marionette van Maribelle en Fantasy island (later in Engeland een dikke topvijfhit in de uitvoering van Tight Fit) van The Millionaires delfden het onderspit ten gunste van twee kwalitatief inferieure liedjes, die dan ook navenant scoorden.

Ronduit traumatisch was de ondergang van Willeke Alberti in 1994. De nationale publiekslieveling ontving welgeteld vier puntjes (van Oostenrijk) voor Waar is de zon? Maar dat was dan ook een draak van een nummer… Nederland bleef de jaren erna gestaag door klungelen. Vanaf 2000 groeide Nederland uit tot de risée van Europa. Met de invoering van de halve finales werd het van kwaad tot erger. Acht keer op rij wist Nederland niet naar de finale door te stoten, ondanks Trebles onzintaaltje, de coupe vers mokka-ijs van Sieneke en de indianentooi van Joan Franka.

Anouk was al jaren in de ogen van velen de droomkandidate om Nederland op het festival te vertegenwoordigen. Niemand rekende erop dat zij daartoe bereid zou zijn. Want waarom zou Nederlands succesvolste zangeres zichzelf voor zo’n tweehonderd miljoen kijkers te kakken zetten? Verbazing en blijdschap alom toen de rockchick aankondigde een ‘killer song’ voor het festival te hebben gecomponeerd. Met het ingetogen Birds wist zij Nederland eindelijk weer eens richting finale te loodsen en daar ook nog in de toptien te eindigen. Een jaar later moest Nederland enkel Oostenrijk (The Common Linnets versus Conchita Wurst, de vrouw met de baard) voor zich dulden. Die opgaande lijn werd verstoord toen Trijntje Oosterhuis bleef steken in de halve finale, maar sindsdien heeft Nederland elk jaar de finale gehaald en is daarmee uitgegroeid tot een van de best presterende landen van het songfestival. En in 2019 was daar dan eindelijk de langverwachte zege, toen Duncan Laurence triomfeerde met Arcade.

De tekst gaat hieronder verder.

Nederland

Mia Nicolai & Dion Cooper – Burning daylight

Diezelfde Duncan is nu de grote motor achter de inzending van dit jaar. Hij bracht dit duo bij elkaar en schreef samen met zijn partner het lied dat het moet gaan maken in Liverpool. Om maar gelijk door de zure appel heen te bijten: Burning daylight wordt vakkundig gezongen, maar komt niet zo onherroepelijk binnen zoals Arcade deed. Of Nederland met deze inzending mee zal doen om de punten valt ernstig te bezien. Nummers die zich direct bij de eerste keer horen onverbiddelijk in het collectief bewustzijn vasthechten, zijn de liedjes die songfestivals weten te winnen. Dit is zo’n nummer dat moet groeien, maar bij mij kwam dat gevoel pas na een keer of tien luisteren. Niet dat dat maatgevend is, want ook Calm after the storm, De diepte en BIrds waren verre van doorsnee songfestivalliedjes, dus die hadden tijd nodig om in te dalen en wisten toch succes te boeken.

Maar dat is wel met name te danken aan de stemmen van de vakjury’s, die net wat meer muzikaal oor hebben voor de wat meer artistiek verantwoorde bijdragen. En laten nou uitgerekend die vakjury’s vanaf dit jaar niet meer mee stemmen tijdens de halve finales. Daar staat tegenover dat voortaan niet alleen Europese, maar kijkers over de hele wereld mee mogen bepalen welke landen naar de finale gaan en wie er uiteindelijk wint. Veel zal afhangen van hoe de act op het podium wordt vormgegeven en of Mia (die er in de videoclip enigszins bij staat als een Kruidvat-verkoopster die nog een pallet met Pringles moet prijzen) en Dion met hun boodschap van vallen en opstaan en fouten durven en mogen maken de harten van de kijkers zullen raken. De afgelopen jaren laten echter zien dat de landen die hoog scoren bij de bookmakers hun favorietenrol meestal wel waar weten te maken. En Nederland zit daar niet bij. Nog niet…

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen-Bootsman - Spanje is een van die landen die heel wisselend presteert op het songfestival. Na enigszins magere eerste jaren, kwam medio jaren zestig de kentering met twee zeges op rij: Massiel met Lalala in 1968 (met slechts één puntje verschil van het favoriet geachte Congratulations van Cliff Richard) en Salomé (die haar winst deelde met drie andere zangeressen, waaronder Lenny Kuhr) met Vivo cantando in 1969. De jaren zeventig waren topjaren voor de Spaanse delegaties, die praktisch elk jaar een solide toptiennotering wisten te behalen. Eres tu van Mocedades uit 1973, dat met slechts vier punten achterstand Luxemburg als winnaar voor zich moest dulden, is uitgegroeid tot een regelrechte Eurovisie-klassieker. Vanaf 1980 werden de resultaten wat wisselvalliger, maar Spanje bleef een belangrijke speler op het Eurovisie-speelveld. Ondanks het feit dat Spanje steevast direct in de finale staat als een van de vijf landen die het meeste geld voor de productie van het Eurovisie-circus inbrengen, is het met de komst van steeds meer landen en daardoor de introductie van de halve finales, sinds 2004 bergafwaarts gegaan. Weliswaar nog drie keer een tiende plaats, maar veel vaker nog de onverbiddelijke achterhoede. Maar daar lijkt nu zachtjes aan verandering in te komen.

De tekst gaat hieronder verder.

Spanje

Blanca Paloma – Eaea

Na jaren aanmodderen heeft Spanje eindelijk de weg naar boven hervonden. De exotische Chanel eindigde vorig jaar met haar door een Jennifer Lopez-achtige vormgegeven SloMo op een fraaie derde plaats (het beste resultaat in 27 jaar tijd), waarbij ze zowel de vakjury als het publiek voor zich wist te winnen. Zangeres Blanca Paloma – die niets van doen heeft met de zoetsappige witte duif van George Baker – brengt onvervalste theatrale Spaanse folklore en passie in een spannende bijdrage, die nu al tot de toppers van deze editie mag worden gerekend. Deze vocale krachttoer vreet zich onherroepelijk een weg in je trommelvlies en gaat het ongetwijfeld goed doen. Sowieso finale, want Spanje mag als een van de grootste geldschieters de halve finale overslaan. Een topper eerste klas!

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Noorwegen is na Zweden het best presterende Scandinavische land op het songfestival. Aanvankelijk behoorde het land tot de middenmoters en scoorde het ook tot drie keer toe de zo gehate ‘zero points’, maar sinds de winst van Bobbysocks met La det swinge in 1985 presteren de Noren aanmerkelijk beter op het festival. Sinds 2007 ging drie keer de finale aan de neus van Noorwegen voorbij en ging het land voor de vierde keer in successie met nul punten naar huis, maar ook waren er regelmatig fraaie toptiennoteringen en zelfs ook nog twee keer winst: Secret Garden met het Keltisch aandoende Nocturne (waarvan de tekst slechts 24 woorden bevat) in 1995 en Alexander Rybak met Fairytale in 2009.

De tekst gaat hieronder verder.

Noorwegen

Alessandra – Queen of kings

Hier worden we nou ontzettend blij van! Hoewel de titel associaties oproept met derderangs nichtenkitsch blijkt niets minder waar. Niks geen Noorse folklore, maar stevige electropop, die dankzij een flinke scheut Bosporus-sound staat als een huis. Tekstueel gezien is het dan weer geen hoogstandje – ‘She, queen of the kings, she will be the warrior of North and Southern seas’ – maar een kniesoor die daar op let. Alle ogen zijn gericht op de ravissante Alessandra en haar prachtige outfit. De boodschap is vertrouwde Eurovisie-propaganda: over de kracht van vrouwen, van alle mensen en hoe belangrijk het is om jezelf te zijn. Finalewerk!

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Met zeven eindzeges (waarvan maar liefst drie op rij in de jaren negentig) is Ierland zonder meer het best presterende land qua eerste plaatsen. Het ligt echter iets genuanceerder. Weliswaar presteerde het land over het geheel genomen uiterst succesvol, sinds 2001 zijn de kaarten toch wat anders geschud. Dat komt niet alleen doordat er steeds meer landen zijn gaan meedoen, waardoor ook Ierland tot deelname aan de halve finale is veroordeeld, maar vooral ook omdat de liedjes vaak gewoon ondermaats waren. Veelal slappe aftreksels van het betere Johnny Logan-werk, de stijl waarmee Ierland ooit successen boekte.
Niet dat de Ierse omroep er zo op gebrand was om weer eens te winnen, maar keer op keer stranden in de halve finale is weer het andere uiterste. Het organiseren van vier songfestivals in de jaren 90 bracht de omroep zowat aan de rand van een faillissement. Uit frustratie vaardige Ierland in 2008 Dustin the Turkey af, een kalkoenpop die figureert in een Ierse kinderserie. Dustin leverde met een ironische tekst vilein commentaar op de staat van het songfestival, maar het statement werd niet gesmaakt. Hoewel vooraf beschouwd als kanshebber voor de eindoverwinning, serveerde de uitslag de Ierse kalkoen genadeloos af. Voor de laatste toptiennotering moeten we terug naar 2011, toen de expressieve tweeling Jedward achtste werd met het pakkende Lipstick.

De tekst gaat onder de foto verder

Ierland

Wild Youth – We are one

Het songfestival is nooit een podium geweest waar veel muziekgeschiedenis werd geschreven en daar zal deze van-dik-hout-zaagt-men-plankenrocksong geen verandering in brengen. De titel klinkt als een doorsnee motto waaraan het festival elk jaar opgehangen wordt. En de tekst is ook helemaal dertien in een dozijn Eurovisie: ‘We might be different, we might be unique, but…tonight, we are one’. Een beetje Son Mieux’ Multicolor, maar bij lange na niet zo sprankelend. De zanger ziet er goed uit en geeft het geheel met zijn krachtige stem nog enig cachet, maar of dat voldoende is voor een finaleplaats? Voor Johnny Rotten, de gewezen zanger van The Sex Pistols, betekent de verkiezing van deze band dat hij níet naar Liverpool afreist met het liedje Hawaii, waarmee hij aandacht hoopte te vragen voor Alzheimer, een ziekte waar zijn echtgenote aan lijdt.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - België is een van de oudgedienden op het songfestival. Onze zuiderburen doen net als wij al sinds de eerste editie in 1956 mee. Desalniettemin leverde dit tot nu toe slechts één zege op. Maar dat was dan ook wel gelijk een Eurovisie-klassieker van jewelste: J’aime la vie van Sandra Kim, die - tegen de reglementen in - nog maar dertien jaar oud was, hoewel ze in het liedje zong reeds vijftien te zijn.
België kent een bijzondere situatie qua Eurovisie: de Vlaamse omroep VRT en de Waalse omroep RTBF vaardigen om en om een deelnemer af. Dit leidde tot de tamelijk bizarre omstandigheid dat de RTBF in 1987 het festival mocht organiseren, maar dat de VRT (toen nog BRT) verantwoordelijk was voor de inzending.
Tegenwoordig maakt het niet zoveel meer uit, want sinds de keuze van de te zingen taal is vrijgegeven, zingt België altijd in het Engels. De laatste Franstalige bijdrage dateert uit 2005. Wel moet gezegd worden dat de keuzes van de RTBF door de jaren heen het meeste succes boekten, met na Sandra Kim als uitschieter de formatie Urban Trad, die in een onzintaaltje een tweede plaats behaalde in 2003, op slechts twee punten achterstand van winnaar Turkije.
Twaalf jaar geleden scoorde Tom Dice een fraaie zesde plaats voor de Vlamingen. Destijds een enorme opsteker, want België was daarvoor vijf keer op rij in de halve finale gestrand. Vooralsnog het beste resultaat voor de VRT in 67 jaar songfestival.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

België

Gustaph – Because of you

De Vlaamse omroep VRT organiseerde voor het eerst sinds 2016 een nationale finale. Zeven artiesten (zes solisten, één duo) bonden de strijd aan voor een ticket naar Liverpool. De uitslag is redelijk dramatisch te noemen en leidde tot de nodige controverse op Twitter, want na het optellen van de punten van de vakjury en het publiek eindigden vier van de zeven deelnemers met slechts luttele punten verschil van elkaar.
De uiteindelijke winnaar Gustaph won met slechts één puntje verschil van het duo The Starlings. Daarmee zag Tom Dice (die een duo vormt met zijn partner Kato Callebaut) een tweede kans om te scoren op het songfestival aan zijn neus voorbij gaan. En dat is bijzonder spijtig, want België had zich kunnen onderscheiden met het mooie, intieme, persoonlijke, kortom onderscheidende Rollercoaster, waarin Tom en Kato het verlies van hun baby bezingen.
Niets ten nadele van Gustaph, een zanger die al jaren in Vlaanderen aan de weg timmert. Zijn nummer Because of you is ook zeker niet slecht, maar grijpt wel erg terug op de ‘roze jaren’ van het songfestival. Destijds werd Eurovisie door veel criticasters beschouwd als een oppervlakkig rariteitenkabinet. Een imago dat het zangfestijn met inhoudelijk en compositorisch gewaagdere en gelaagdere liedjes met succes heeft weten te doorbreken.
Dit up tempo nummer voert je onverbiddelijk terug naar de discotheek van eind jaren zeventig. Gustaph lijkt met zijn uitbundige outfit - zwarte cowboyhoed en een roze met ruches afgezet overhemd – opzichtig een gooi te doen naar het predicaat ‘lekker fout’. In vocaal opzicht kwijten Gustaph en zijn achtergrondzangeressen zich overtuigend van hun taak, maar het blijft toch een dertien in een dozijn dansknijter, die het op menig nichtenfeest uitstekend zal doen. Maar of België hiermee zal doorstoten naar de finale?

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Albanië maakte in 2004 een overtuigende entree op het Eurovisiepodium. Zangeres Anjeza Shahini deed het in zowel de halve finale als de finale meer dan uitstekend, met respectievelijk een vierde en zevende plaats. Sindsdien heeft het land – een van de armste landen in Europa - zich een trouw deelnemer betoond. Nog nooit liet Albanië verstek gaan. Na het succesvolle debuut was het af en aan voor de Albanezen. Acht liedjes strandden in de halve finale en het succes van 2004 werd slechts één keer overtroffen toen Rona Nishliu met Suus in 2012 een vijfde plaats verwierf. Sindsdien is de finale nogal eens buiten bereik geweest of bungelt Albanië in de achterhoede, met een elfde plaats in 2018 als grote uitzondering.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Albanië

Albina & Familja Kelmendi – Duje

Albanië maakt er dit jaar een familiefeestje van. Zangeres Albina kan op de vocale ondersteuning van vijf familieleden rekenen. Deze track begint de eerste dertig seconden veelbelovend met een vocaal mantra waar je u tegen zegt. Maar dan ontrolt er zich een vrij middelmatig, weinig origineel popdeuntje van onvervalste Balkan-snit. Qua zang is dit dik in orde en het geheel is best opzwepend, maar toch niet opvallend genoeg om fier boven het maaiveld uit te steken.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

De tekst gaat onder de foto verder.

Oekraïne

Tvorchi – Heart of steel

Door Jeroen Bootsman - Oekraïne – dit jaar qua punten overtuigend winnaar met een middelmatig liedje – lijkt ook via het Eurovisie Songfestival te willen bewijzen dat het zich niet laat kisten. Als allereerste land presenteert Oekraïne de inzending die het in Liverpool moet gaan maken. En ze leveren geen half werk. Heart of steel van het duo Tvorchi is een verpletterende popsong, die in niets lijkt op het vocale melodrama in de jaren vijftig en zestig, toen het songfestival tot bloei kwam. Electropop van het hoogste niveau, die je ondersteboven blaast, met gepassioneerde zang en een act om je vingers bij af te likken. Bekijk de beelden van de nationale finale en bedenk dat dit is uitgezonden vanuit een als schuilkelder fungerend metrostation in Kiev. Of Europa opnieuw uit sympathie voor Oekraïne gaat stemmen valt te betwijfelen. Maar dat deze inzending puur op kwaliteit heel veel punten zal vergaren, lijkt wel vast te staan. Een topvijfnotering lijkt onvermijdelijk. Een tweede overwinning op rij? Zou zomaar kunnen. En hopelijk in 2024 dan wel in Kiev.

De balans

Oekraïne kan gerust een bovengemiddeld succesvol songfestivalland genoemd worden. Het land debuteerde in 2003 en zegevierde sindsdien al drie keer. Na een veertiende plaats in 2003 was het In 2004 al raak toen de sexy Ruslana met haar opzwepende Wild Dances het festival naar Kiev haalde. Van de zeventien inzendingen haalden er tot dusver elf de top tien, waarvan acht bij de eerste drie eindigden. En dan te bedenken dat Oekraïne ook nog eens tot twee keer toe niet mee deed. Jamala won in 2016 met het dramatische 1944, dat in de aanloop nog voor een relletje zorgde omdat de tekst van het lied te politiek zou zijn. En politieke uitingen zijn op het songfestival niet toegestaan. De derde overwinning was vorig jaar voor Stefania van Kalush Orchestra. Alom verwacht vanwege de oorlog boekte de groep inderdaad een monsterzege. Na twee uiterst folkloristisch aandoende inzendingen in de eigen taal tapt Oekraïne dit jaar met Engelstalige electropop uit een wat ander vaatje.