Door Jeroen Bootsman - Als het slot van een spannende Scandinavische misdaadserie kwam zaterdagavond het Eurovisie Songfestival tot een apotheose. Zoals verwacht zegevierde Loreen – voor de tweede keer na de victorie van Euphoria in 2012 – overtuigend namens Zweden met het pakkende Tattoo, maar de voorspelde monsterzege bleef uit. Kenners gingen uit van een tweestrijd tussen Zweden en Finland, maar uiteindelijk bleef Finland lang achter want de vakjury’s waren niet zo gecharmeerd van het circusspektakel van ‘groene hulk’ Käärijä en zijn zuurstokroze dansers.

De tekst gaat hieronder verder.

Loreen

Loreen ontving 340 vakjurypunten, bijna tweehonderd meer dan haar Finse concurrent, die als publiekslieveling wel de meeste televotepunten naar zich toe wist te trekken. Derhalve wist Finland dan ook de eerste halve finale, waarin de vakjury’s met ingang van deze editie geen stem meer hebben, te winnen. Zweden werd daarin tweede. Mijn conclusie: het eindklassement is een momentopname, geheel en al afhankelijk van het gehanteerde puntensysteem. Er zijn enkele edities geweest waarin de ranglijst van zowel de halve finales als de finale uitsluitend door het publiek werd bepaald.

Zo waren er in 1969 na afloop van de puntentelling maar liefst vier landen met achttien punten, waaronder Lenny Kuhr met De Troubadour namens Nederland. En dat op een totaal aantal deelnemers van zestien landen. Blijkbaar had niemand ooit gedacht dat meerdere landen gelijk zouden kunnen eindigen, dus kondigde de notaris van dienst die avond aan dat er vier winnaars waren.

De tekst gaat hieronder verder.

Aangepast systeem

Dat nooit meer, zal de EBU gedacht hebben. Dus werd het systeem aangepast. En dat moest tot dusver één keer worden toegepast toen in 1991 Zweden en Frankrijk beiden 146 punten boekten. Beide landen hadden evenveel keer twaalf punten ontvangen, maar Zweden net wat meer tien punten, en dat gaf de doorslag in het voordeel van Zweden. Op basis van deze regels had Lenny Kuhr in 1969 gewonnen, want Nederland ontving als enige land één keer zes punten.

Ook de uitslag van dit jaar laat maar weer eens zien dat het oordeel van de publiek- en vakjury’s behoorlijk uiteen kan lopen. In een poging tot het laatst toe spannend te houden welk land er gaat winnen, worden eerst de punten van de vakjury’s verdeeld. Daarna maken de presentatoren per land bekend hoeveel punten zij in totaal (dus van alle stemmende landen bij elkaar opgeteld) van de televoters ontvangen. Een gouden greep, want het komt inderdaad de spanning ten goede.

De tekst gaat hieronder verder.

Zwaar teleurstellend

Ook dit jaar blijkt maar weer eens dat geen peil valt te trekken op wat bij de jury’s in de smaak valt. De bookmakers hadden het wat de top betreft ook dit jaar weer bij het juiste eind. Maar de kwaliteitsbijdrage uit Spanje, vooraf hoog ingeschat, die het in elk geval van de vakjury’s had moeten hebben, stelde met een zeventiende plaats zwaar teleur. Zangeres Blanca Paloma bracht een lied met onmiskenbaar Spaanse invloeden. En laat het bij de start van het songfestival nou juist de bedoeling zijn geweest dat landen iets van hun eigen taal en cultuur in de liedjes tot uiting zouden brengen. Een aspect dat vandaag de dag niet automatisch op een hoge waardering kan rekenen. Italië – dat eigenlijk op elke editie een fantastische score boekt met vrijwel altijd een authentiek geluid, kwam daar met een vierde plaats nog het dichtste bij. Andere landen waarvan de liedjes nog enig folklorisme verraadden, weliswaar vaak dik aangezet met elektronische piepjes en bliepjes, eindigden met uitzondering van het Tsjechië, in het rechterrijtje op het scorebord. Zo viel ook het behoorlijk kansrijk geachte Frankrijk ver buiten de top tien. Noch de publieksjury, noch vakjury viel voor zangeres La Zarra, die toch een wat statische vertolking van een middelmatig nummer weggaf.
Daarentegen deed België het weer behoorlijk goed met een zevende plaats voor wat waarschijnlijk de meest ‘roze’ bijdrage van de avond was. Zanger Gustaph begon zijn songfestivalavontuur vanuit een underdogpositie bij de bookmakers, maar werd in aanloop naar het festival steeds populairder. Toch betaalde zich dat niet echt uit in publiekspunten. De vakjury’s hadden meer over voor een dansbaar nummer om de zaal mee te krijgen. Die verwachtingen waren vooraf ook wel gewekt, maar de act kwam uiteindelijk toch wat lauw over, mogelijk omdat Gustaph bang was dat zijn cowboyhoed van zijn hoofd zou vallen als hij te uitbundig zou gaan dansen. Hetgeen als aardige gimmick het geheel naar een wat hoger plan had kunnen tillen. Evengoed is het een resultaat waar Vlaanderen blij mee kan zijn, want zo hoog komen ze niet vaak. Wallonië – dat volgend jaar weer aan de beurt is – doet het bijna altijd beter.

Ook van Oostenrijk werd het nodige verwacht, maar het damesduo stelde vocaal teleur en dan is de tekstuele inzet van horrorschrijver Edgar Allan Poe niet toereikend. Het repeterende ‘Poe Poe Poe’ had moeten bijdragen aan een hoge notering, maar meer dan een vijftiende plaats zat er niet in. Estland, dat samen met Spanje en Italië de meeste vocale kwaliteit in bracht, deed het met een compositie van Wouter Hardy, medeverantwoordelijk voor Arcade, aanmerkelijk beter. Mede dankzij de uit zichzelf spelende piano bereikte zangeres Alika de achtste plaats met Bridges.

Oekraïne bracht ook een nummer dat onmiskenbaar door de oorlog in eigen land was beïnvloed

Teleurstellend was de twintigste plek voor het pacifistische Watergun van de sympathieke zanger Remo Forrer, de bijdrage van Zwitserland. Oekraïne bracht ook een nummer dat onmiskenbaar door de oorlog in eigen land was beïnvloed. Een goed nummer dat gek genoeg de vakjury’s niet echt kon bekoren, maar dankzij de stemmen van het publiek toch nog een zesde plaats wist in te nemen. De nauwelijks zingende, maar vooral prevelende Luke Black wist met zijn met klinisch synthesizergeluid vormgegeven verhaal over hoe hij zich tijdens de coronapandemie van de rest van de wereld geïsoleerd voelde, de vakjury’s en televoters niet voor zich te winnen. Hij werd twee na laatste.

De zanger van de Duitse band Lords of the Lost verklaarde als kind al fan van het songfestival te zijn omdat het niet alleen om de muziek, maar ook om de show er om heen draait. Wat mij betreft legt hij daar de vinger op een gevoelige plek, want de gouden jaren van het festival waarin bombarie, poeha en spektakel ver uit het zicht waren zijn voorgoed voorbij. Het orkest is rond de eeuwwisseling in de ban gedaan. In de plaats daarvan werd het songfestival een clipfestival. Duitsland kwam er overigens bekaaid van af. Ondanks het showelement eindigden onze oosterburen voor het vierde achtereenvolgende jaar helemaal onderaan.

De tekst gaat hieronder verder.

Norton als presentator

Ook treurig om is dat het gastland dat vorig jaar een tweede plaats haalde, nu weer terug bij af lijkt. Maar Mae Mullers liedje was dan ook ondermaats en eindigde als voorlaatste. Ook niet erg geslaagd vond ik de inzet van Graham Norton als presentator. Zijn reputatie als eersteklas grappenmaker werd in het strakke Eurovisie-format niet uitgebuit. Daarbij was het ook geen gelukkige keuze om hem én commentaar te laten leveren én een rol als gastheer te geven. Een gemiste kans. De fans kijken nu al reikhalzend uit naar volgend jaar, in de hoop dat de Zweedse omroep voor de derde keer de razend populaire comédienne Petra Mede als presentator zal inzetten.

Door Jeroen Bootsman - Na twee halve finales songfestivallief en -leed kun je een voorzichtige conclusie trekken. Het besluit van de EBU om de vakjury’s alleen in de finale een stem te laten hebben, leidde ertoe dat de televoters dit jaar vooral voor bombarie en spektakel kozen. Op zich muzikale variatie genoeg, maar liefhebbers van het wat meer ingetogen lied komen vanavond op de finale-avond minder aan hun trekken. Dat was vorig jaar wel anders. Toen hadden juist de rustiger nummers de overhand. Sommige kenners van het songfestival beweren dat het ene jaar een uitbundige bijdrage wint en het jaar daarop een tegenovergestelde song. Als dat waar is dan zouden de twee topfavorieten Zweden en Finland naast de winst grijpen. Maar als we uitgaan van de stand bij de bookmakers wordt de strijd om het goud vanavond een Scandinavisch onderonsje.

De tekst gaat hieronder verder.

Jaap Kwakman, Jan Schilder en Jan Dulles in 2017. @Hans-Peter van Velthoven

Toen met de 3JS

Er is vaak gezegd dat Nederland in de tweede halve finale meer kans op een finaleticket zou hebben gehad. Dat denk ik eerlijk gezegd niet. Sterker: het zou het me niet verbazen als zou blijken dat Mia & Dion op de allerlaatste plaats zijn geëindigd, een lot dat Nederland één keer eerder trof. In 2011 eindigden de 3JS helemaal onderin het klassement. In een interview op NPO Radio 1 eerder deze week gaven de heren toe het songfestival ‘heel erg onderschat’ te hebben. De groep ging het avontuur aan zonder duidelijk plan. Veel feestjes, drank en optredens in de aanloop naar hun optreden bleken funest. Zanger Jan Dulles: “Toen het Songfestival daadwerkelijk was, was ik m’n stem kwijt…" Gitarist Jan Kwakman: "Als je ergens niet honderd procent voor gaat, en je staat op zo’n toneel, dan gaat het mis.”

Er is al veel gezegd en geschreven en vooral getwitterd over de rampzalig verlopen deelname van Nederland aan de editie van 2023. Uit de meningen- en opiniepotpourri kun je concluderen dat Nederland niet alleen een ondermaats optreden van een op zichzelf al vrij opvallend liedje liet zien, maar dat er ook geen duidelijk plan was. Mia & Dion waren niet de enigen die vocaal niet uit de verf kwamen, maar het bewust sober gehouden optreden sprankelde ook nergens en was gewoon saai. Andere deelnemers die soms ook uit de bocht vlogen, kwamen met betere songs en gelikte acts, die met minder moeite het publiek voor zich wisten te winnen.

De tekst gaat hieronder verder.

Een liedjeswedstrijd

Overigens legde Sven Kockelmann in OP1 met zijn opmerking weinig bezieling in het festival waar te nemen, de vinger op de zere plek. Het Eurovisie Songfestival heet zo omdat een liedjeswedstrijd ooit de intentie was. Nu heeft het festival nooit bekend gestaan om grote muzikale innovaties en het schrijven van muziekgeschiedenis (Waterloo is in deze de uitzondering die de regel bevestigt), maar het was lang geleden wel zo dat artiesten op het podium gingen staan en zonder allerlei poespas hun liedjes zongen, waarbij het orkest muzikaal echt iets wist toe te voegen. Het geheel werd door een charmante gastvrouw in een stijlvolle jurk vakkundig in goede banen geleid.

Sinds de eeuwwisseling lijkt het festival met het jaar luidruchtiger te worden (ook qua presentatoren) en steeds meer gekaapt door jonge deelnemers van allerlei talentenjachten, die veelal muziek brengen die door computers lijkt te zijn geschreven. Dat wat daarvan afwijkt, origineel, oprecht en authentiek is valt op. Zoals Calm after the storm van The Common Linnets, Arcade van Duncan Laurence en vorig jaar nog De diepte van S10. Liedjes die het vaak meer moeten hebben van mensen die echt verstand van muziek hebben en niet zozeer van het grote publiek. Het zou een goede zaak zijn als deelnemende landen wat meer op echte muziek gaan inzetten. En misschien kan de EBU overwegen om de maximaal toegestane lengte van de bijdragen uit te breiden. Drie minuten is de perfecte lengte voor een meezinger, een oorwurm, een radiohit van jewelste. Maar voor wat meer durf en gelaagde muzikaliteit is het ontzettend kort. Het songfestival mag best wel wat meer Pinkpop worden, maar mag zeker ook een vleugje nostalgie à la Omroep Max. Maar hoed je voor André van Duin en Janny van der Heijden als commentatoren.

Voor de editie van 2024 is er nu al een spectaculaire vernieuwing want Luxemburg heeft namelijk aangekondigd dat het volgend jaar z’n rentree maakt

De EBU lijkt open te staan voor vernieuwingen, maar dan precies de verkeerde. Het elimineren van de vakjury’s in de halve finales is een ongelukkige ingreep die zo snel mogelijk moet worden teruggedraaid. Het argument dat deze maatregel er is omdat een aantal landen vorig jaar onderling afspraken zouden hebben gemaakt om op elkaar te stemmen, houdt maar deels stand. In de finale tellen de punten van de vakjury’s nog steeds voor vijftig procent mee en kunnen er dus nog steeds onregelmatigheden optreden.

Voor de editie van 2024 is er nu al een spectaculaire vernieuwing want Luxemburg heeft namelijk aangekondigd dat het volgend jaar z’n rentree maakt. En dat na dertig jaar afwezigheid. Met vijf overwinningen uit 37 deelnames is het nog altijd een van de succesvolste songfestivallanden. Luxemburg verliet het Eurovisiepodium in de nadagen van de gouden jaren van het festival en keert nu terug op een hypermodern multimedia evenement, dat allang niet meer plaatsvindt in televisiestudio’s, schouwburgen en congresgebouwen, maar enorme evenementenaccommodaties. Een cultuurschok die het ministaatje toch wel even op de grondvesten zal doen schudden.

Door Jeroen Bootsman - Na een bleek, ronduit ondermaats optreden is Nederland gisteravond volkomen zoals verwacht terecht gediskwalificeerd voor de finale van het Eurovisie Songfestival. Een harde conclusie, maar de afgelopen weken waren we getuige van een debacle in wording. Het nummer was simpelweg niet goed genoeg om op een groot internationaal podium stand te houden.

De tekst gaat hieronder verder.

Te flets

De artiesten waren te onervaren, zowel zangtechnisch als qua podiumervaring, laat staan voor een miljoenenpubliek. Daarbij was de aankleding van de act op het podium te flets. En misschien wel de voornaamste reden voor deze misser: de begeleiding schoot zwaar te kort. Duncan Laurence is tot vervelens toe verweten zijn rol als mentor van het tweetal te hebben verwaarloosd, maar dat is iets wat AVROTROS evenzeer valt aan te wrijven.

Dat de selectiecommissie voor een liedje koos dat menig luisteraar niet direct bij de lurven pakt (eerste voorwaarde voor succes op het songfestival) is nog tot daar aan toe. Maar het lijkt of de organiserende omroep niet alleen Mia Nicolai en Dion Cooper aan hun lot heeft overgelaten, maar met name Duncan Laurence in te diep water heeft laten spartelen. De twee artiesten hebben simpelweg te weinig vlieguren gemaakt om te imponeren op zo ongeveer het grootste muzikale evenement ter wereld.

De tekst gaat hieronder verder.

Ilse Delange

Maar ook de rol van mentor, die Ilse Delange zo proactief oppakte om Duncan Laurence in 2019 naar de eindzege te loodsen, vereist ervaring van iemand die het klappen van de zweep kent. Duncan timmert nu zo’n vier jaar aan de weg en is nu nog te zeer in beslag genomen door het vormgeven van zijn eigen carrière. Dan ben je nog te pril om zo’n verantwoordelijke rol op je te nemen, iets wat AVROTROS blijkbaar over het hoofd heeft gezien.

Sinds Anouk tien jaar geleden na acht uitschakelingen op rij Nederland eindelijk weer eens naar de finale wist te loodsen, tellen we weer mee op het songfestival. De finale was sindsdien bijna elk jaar binnen handbereik. Dat Trijntje Oosterhuis in 2015 de boot miste, was deels te wijten aan de keuze van het liedje en vooral ook gebrek aan voorbereiding.

De tekst gaat hieronder verder.

Maar dan Zweden

Een dergelijke mislukking zal Zweden - zo’n beetje het succesvolste songfestivalland – niet snel overkomen. Een plek buiten de top tien is voor hen een hoge uitzondering. Sowieso wordt er geen finale gemist. Ilse Delange is een artiest die precies weet wat ze wil. Zij paste in 2014 de Zweedse aanpak toe door met een uitgekiende, tot in de puntjes voorbereide act het podium te betreden. En zo wist zij met The Common Linnets vanuit het niets de tweede plaats op te eisen. En dat terwijl de bookmakers er in aanloop naar het festival nog geen stuiver voor gaven. In 2019 herhaalde Delange dit huzarenstukje, dat Nederland na 44 jaar eindelijk weer eens de overwinning opleverde.

Het komt dus aan op het kiezen van het juiste liedje (een nummer dat op het eerste gehoor direct een groot publiek weet te pakken), de beste artiest en een uitgekiende podiumpresentatie. Dit alles vormgegeven onder strakke begeleiding van autoriteiten op hun vakgebied. Zweden voldoet ruimschoots aan die voorwaarden waardoor het land dit jaar topfavoriet is. Als Loreen erin slaagt de torenhoge verwachtingen in te lossen, wint Zweden voor de derde keer in elf jaar tijd. En Loreen zou daarmee, na Johnny Logan, de tweede artiest worden die het songfestival twee keer wint.

Overigens verdienen Mia en Dion respect dat ze er ondanks alle tegenspoed toch maar mooi stonden

Zweden is dus het schoolvoorbeeld van hoe het moet. De Zweedse aanpak wordt in Eurovisiekringen geroemd en geldt onderhand als blauwdruk voor succes. Dat in Nederland het roer om moet om rampen zoals dit jaar in de toekomst te voorkomen, lijkt onvermijdelijk. Vooral ook omdat de vakjury's (waarvan de punten in het geval van Nederland vaak de doorslag gaven) geen inspraak meer hebben in de halve finales en de deelnemers zijn overgeleverd aan de gunsten van de televoters. Nederland is op het songfestival gebaat bij een gezonde dosis ‘control freakness’, zoals die twee keer succesvol door Ilse Delange is geëtaleerd. Aan dat element heeft het dit jaar duidelijk ontbroken. Overigens verdienen Mia en Dion respect dat ze er ondanks alle tegenspoed toch maar mooi stonden. Daarmee geven ze blijk van doorzettingsvermogen, ook al zo’n onontbeerlijke eigenschap, die bijdraagt aan songfestivalsucces. Dus met deze twee zal het in de toekomst wel goed komen.

De tekst gaat hieronder verder.

Schimmig genootschap

Er wordt nu veel gesproken over een terugkeer van het nationaal songfestival, waarin meerdere artiesten en liedjes strijden om afvaardiging naar het Eurovisiepodium. Of en in hoeverre het publiek daar een stem in moet hebben is een punt van aandacht, want in het verleden bracht dit lang niet altijd uiteindelijk het gehoopte succes. En dat was destijds juist de reden om een schimmig genootschap van uitverkorenen intern een artiest en liedje te laten selecteren. Als de uitschakeling van Nederland iets duidelijk heeft gemaakt, is het wel dat elk systeem een beperkte houdbaarheid heeft. Nederland zal zich qua songfestival opnieuw moeten uitvinden. Anders dreigt er zomaar weer een eindeloze reeks gemiste finales.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Slovenië hoort bepaald niet tot de pottenbrekende deelnemers van het songfestival. Na 27 deelnames als onderdeel van de republiek Joegoslavië deed het land sinds 1993 eveneens 27 keer een gooi naar de zege. Maar afgezien van twee keer een zevende plaats bleef de winst tot nog toe ver buiten bereik en zijn de prestaties pover. Alle andere inzendingen eindigden in de middenmoot of de achterhoede en twaalf keer werd de finale nog niet eens gehaald. Hoewel een van de minst succesvolle landen zingt Slovenië vaak in de eigen taal. Wellicht is dat het begin van betere resultaten, want de laatste jaren doen liedjes in de moedertaal het bovengemiddeld goed.

De tekst gaat onder de foto verder.

Slovenië

Joker Out – Carpe Diem

Sloveense indierock van een band die al zes jaar aan de weg timmert en tot dusver twee albums heeft uitgebracht. In hoeverre dit songfestivallied representatief is voor de rest van het repertoire is, weet ik niet, maar deze song doet – ondanks de mooie en universele boodschap - niets met me. Een beetje rock, een beetje disco en dat maakt bovenal vooral niks. Behalve dat er weer drie minuten van je leven verstreken zijn. Mogelijk blijft het daar ook bij, want ik zie een finaleplaats voor Slovenië ook dit jaar weer somber in.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Het Verenigd Koninkrijk debuteerde in 1957 op het festival. Slechts twee keer was het land er niet bij, namelijk een jaar eerder en een jaar later (uit onvrede met het teleurstellende resultaat), maar sinds 1959 zijn ze nooit meer thuisgebleven. Die permanente aanwezigheid heeft zich in het verleden dan ook dubbel en dwars uitbetaald.

42 liedjes eindigden in de top tien en dat is een tot op heden niet geëvenaard record. Maar liefst zestien keer eindigden de Britten op de tweede plaats en vijf keer eisten zij het goud op. Ook qua festivals op Britse bodem zijn ze recordhouder. Acht keer vond het daar plaats, waarvan vier edities werden gepresenteerd door Katie Boyle, die daarmee ook een record heeft neergezet.

Ook het Verenigd Koninkrijk heeft last van de veranderende tijdsgeest. De introductie van publieksstemmen naast die van de vakjury, een toenemend aantal deelnemende landen en een te lang hardnekkig vasthouden aan een gedateerde muziekstijl deden ze steeds vaker onderaan de rangschikking belanden. Ook het feit dat landen niet langer in de eigen taal hoeven te zingen, waardoor er veel meer Engels op het festival te horen is, speelt een belangrijke rol.

De bekende Engelbert Humperdinck eindigde in 2012 kansloos op een voorlaatste plaats met een ballad van degelijke Britse snit, die ze in lang vervlogen tijden een zoveelste tweede plaats zou hebben gebracht. Zoals Go van Scott Fitzgerald, de mannelijke stem op If I had words (de nummer-één-hit met Yvonne Keeley), die na een superspannende puntentelling in 1988 met slechts één puntje verschil op de tweede plaats eindigde. De winnares die avond was Celine Dion.

In 2011 dachten de Britten eindelijk eens trendsettend te zijn door de populaire boyband Blue naar het festival te sturen. Maar die formatie had de hoogtijdagen al lang achter zich liggen. Desondanks presteerde Engeland nog redelijk met een elfde plaats. Een resultaat dat na jaren rampspoed, ellende en aanmodderen vorig jaar eindelijk werd verbeterd door Sam Ryder. Zijn tweede plaats voor Spaceman brengt het festival voor het eerst sinds 25 jaar weer naar Britse bodem. Dit omdat winnaar Oekraïne het festival niet in eigen land kan organiseren vanwege de voortdurende oorlog.

De tekst gaat hieronder verder.

Verenigd Koninkrijk

Mae Muller – I wrote a song

Gastland Verenigd Koninkrijk treedt als laatste op tijdens de grote finale en dat is mogelijk een voordeel voor deze verdienstelijke bijdrage, die in niets doet denken aan de oubollige inzendingen die de Britten decennialang zoveel successen brachten, maar zich ook niet echt onderscheidt van vele soortgenoten. De zangeres was als negenjarige te zien in de videoclip van de Mika-hit Grace Kelly en heeft sindsdien al behoorlijk aan de weg getimmerd. Engeland kiest dus voor een modern geluid, dat aanstekelijk klinkt, maar toch krijg je als luisteraar het idee dat al die jonge zangeressen in dezelfde muzikale vijver vissen. Daarbij zijn er in Eurovisieverband meer soortgelijke kapers op de kust. Dat gezegd hebbende, moet ik opmerken dat ik de Britse inzending van vorig jaar niet hoger inschatte dan een plek in de middenmoot, dus kan ik zomaar gigantisch naast zitten.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Frankrijk kent een lange en succesvolle geschiedenis qua deelname aan het songfestival. Een plek buiten de top tien was eerder uitzondering dan regel en het land wist ook vijf keer met goud te zegevieren. Daarmee is het na Ierland en Zweden samen met Luxemburg, Verenigd Koninkrijk en Nederland het succesvolste land in aantal overwinningen.

Het scheelde niet veel of Frankrijk had zes keer gewonnen. In 1991 eindigde zangeres Amina met het geweldige C’est le dernier qui a parlé (qui a raison) ex aequo met Carola, die namens Zweden uitkwam met Fangad av en stormvind. Na de spectaculaire uitslag in 1969, waarbij vier landen (waaronder Lenny Kuhr namens Nederland met De troubadour) het meeste aantal punten hadden vergaard, kwamen er nieuwe regels om dit in de toekomst uit te sluiten. Daarom is er destijds bepaald dat bij een gelijke stand het land wint dat het meeste aantal keren twaalf punten is toegekend. Dit bleek nota bene voor zowel Zweden en Frankrijk gelijk te zijn. In dat geval telt dan de meeste aantal keren dat er tien punten zijn gegeven. Met vijf tegen twee viel de uitslag uiteindelijk uit in het voordeel van Zweden. Zoals ik vorig jaar in een artikel op deze site betoogde, vind ik dat Frankrijk met terugwerkende kracht alsnog tot medewinnaar van het songfestival van 1991 zou moeten worden uitgeroepen.

Na decennia van doorslaande successen, een nauwelijks onderbroken rij van hoogstandjes, kwam eind jaren negentig de ommekeer. Zangeres Marie Line kreeg in 1998 voor een sterk van de concurrentie afwijkend liedje welgeteld drie puntjes. Een totale afgang en het slechtste resultaat ooit voor Frankrijk. Aan het begin van het nieuwe millennium waren er toch weer twee topvijfnoteringen op rij, maar de gouden jaren zijn met de invoering van televoting definitief voorbij. Dat ze zo af en toe op de proppen komen met humoristisch bedoelde bijdragen, helpt ook al niet. De gerenommeerde zangeres Patricia Kaas boekte in 2009 met een dramatische ballade een achtste plaats en zanger Amir kwam in 2016 tot een zesde plaats, na veelvuldig te zijn getipt voor de eindzege.

De resultaten waren misschien zelfs nog slechter als Frankrijk niet een van de grootste geldschieters automatisch recht heeft op een finaleplaats. 44 jaar nadat het voor het laatst won met ook nog eens een typisch Frans chanson (Marie Myriam met L’oiseau et l’enfant in 1977) kwam de overwinning in 2021 met vergelijkbaar theatraal Frans drama eindelijk ineens weer eens dichtbij. Zangeres Barbara Pravi kon met Voilà de eerste plaats al ruiken, als was het een goede Franse kaas, maar zij moest uiteindelijk de hardrock van Italië voor laten gaan. Vorig jaar probeerde Frankrijk weer eens trendsettend te zijn, maar de hopeloze gothic fantasy act werd genadeloos afgestraft.

De tekst gaat hieronder verder.

Frankrijk

La Zarra – Évidemment

Afgaande op de videoclip heeft Frankrijk één prijs sowieso al te pakken: die van beste styling. Évidemment begint veelbelovend als een chanson in de beste Franse traditie. Maar na de eerste regels steekt er plotseling een dancebriesje op en jammer genoeg slaat de balans net iets te nadrukkelijk door naar dit popgeluid, waarmee de kans om dat typisch Franse element maximaal uit te buiten, is verkeken. Daarom zit het er niet in dat La Zarra de tweede plaats van Barbara Pravi naar de kroon zal steken. Frankrijk heeft het vaker op deze manier geprobeerd en die pogingen werden dramatisch afgestraft. Maar La Zarra ziet er fantastisch uit en heeft de uitstraling van een door de wol geverfde artieste, dus wellicht zit er dit keer toch wat meer in het vat.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Georgië is sinds 2007 van de partij en heeft tot dusver niet veel potten kunnen breken op het songfestival. Meer dan twee keer een negende plaats in 2010 en 2011 zat er vooralsnog niet in. In 2009, toen het festival in Moskou werd gehouden, zag het af van deelname. Het lied We don’t wanna put in, met een duidelijke verwijzing naar Vladimir Poetin werd vanwege de politiek getinte tekst niet op prijs gesteld door de EBU. Georgië kreeg de kans de tekst aan te passen, maar koos ervoor zich terug te trekken. Het land heeft bij de laatste vijf edities van het festival de finale keer op keer niet weten te halen.

De tekst gaat hieronder verder.

Georgië

Iru – Echo

Georgië pakt uit met bombastische folklore in een explosie van dance-invloeden, iets wat deze bijdrage een hoog ADHD-gehalte geeft. Zangeres Iru houdt zich goed staande binnen dit geweld. Dit kan er best eens heel erg spectaculair gaan uitzien op het podium en Georgië voor het eerst in jaren weer eens uitzicht bieden op een ticket naar de finale, maar het zou ook zomaar kunnen dat het voor menig televoter te veel van het goede is. Want op het songfestival kan ‘more’ zomaar ‘less’ blijken.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Litouwen maakte een dramatisch debuut op het songfestival. In 1994 eindigde het land met nul punten roemloos onderaan. Uit pure schrik bleven ze prompt vier keer weg van het festival, maar in 1999 keerde het terug. Met dertien punten en een twintigste plaats verging het ze ietsje beter. In 2006 eindigde het ironisch bedoelde We are the winners (of the Eurovision) op een mooie zesde plaats, tot dusver het beste resultaat.

Na enkele middelmatige resultaten en uitschakelingen haalde zanger Donny Montell in 2016 een negende plaats. En in 2021 eindigde The Roop met het aanstekelijke Discoteque op een achtste plaats. Vorig jaar bracht zangeres Monika Liu met Sentimental een lied dat levendige herinneringen opriep aan de gouden jaren van het songfestival en daarmee eindigde op een niet onverdienstelijke veertiende plaats.

De tekst gaat hieronder verder.

Litouwen

Monika Linkyté – Stay

Litouwen stuurt een oude bekende naar Liverpool. Linkyté waagde vijf keer op rij een poging om in de nationale voorronde een Eurovisie-ticket te scoren. Dat lukte uiteindelijk in 2015, toen zij een duo vormde met zanger Vaidas Baulima. Hun liedje This time eindigde op de achttiende plaats. Stay is van het kaliber streekroman van protestants-christelijke signatuur: degelijk maar saai. Een topvijfhit in Linkytés thuisland, maar het ligt niet in de lijn der verwachting dat deze doorsnee ballad op het festival hoge ogen zal gooien.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Griekenland stapte relatief laat in bij het songfestival. Pas in 1974 waren ze er voor de eerste keer bij. De resultaten vielen de eerste drie decennia ietwat tegen: veelal middenmoot, maar evengoed toch ook acht toptiennoteringen. Gezegd moet worden dat ze er in die jaren zes keer al dan niet bij waren.

Vanaf 2001 werd alles anders. Sindsdien zijn ze nooit meer afwezig geweest en reeg het land de ene na de ander toptiennotering aan elkaar, waaronder onafgebroken van 2004 tot en met 2011. Daarna was er opnieuw een dipje, maar de laatste twee jaar lijken ze de weg omhoog weer te hebben gevonden met achtereenvolgens een tiende en achtste plaats. Tot dusver was er één keer goud voor de Grieken: het liedje My number one van zangeres Elena Paparizou maakte in 2005 de titel dubbel en dwars waar!

De tekst gaat hieronder verder.

Griekenland

Victor Vernicos – What they say

De zangeres die vorig jaar voor Griekenland uitkwam, heeft een Noorse moeder. Twee jaar geleden deed de in Nederland wonende Stefania mee voor de Grieken. En de zanger van dit jaar heeft een Deense vader. Dat de Griekse inzendingen van de laatste jaren muzikaal nog maar nauwelijks tot het land ter herleiden zijn, zal wel toeval zijn. Evengoed is het een route die tot de finale en zelfs de top tien leidt. Dat succes zie ik vooralsnog niet weggelegd voor deze Victor, die er goed uitziet en leuk kan zingen, maar dit nummertje weet niet uit de schaduw van onopvallendheid te treden. Misschien wel finale, maar verwacht geen top tien dit jaar.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - San Marino doet sinds 2008 mee aan het songfestival en kwam tot dusver niet verder dan een negentiende plaats. Die eer was weggelegd voor de Turkse zanger Serhat, die Europa in 2019 niet bepaald wist uit te dagen met zijn derderangs deuntje Say na na na. Overigens werd er later gegrapt dat alleen Madonna – die dat jaar een veelbesproken optreden op het festival gaf – nog slechter zong.

San Marino is een in Italië gelegen mini-enclave van 30.000 inwoners, maar is als soevereine staat en EBU-lid gerechtigd om aan het songfestival mee te doen. Met zo’n lage bevolkingsgraad is de nationale artiestenstal dun bevolkt en ziet de republiek zich meestal gedwongen om artiesten van over de grens te rekruteren. Ook Luxemburg pakte het in verleden zo aan, maar het groothertogdom had een beduidend gelukkiger hand van kiezen, want het wist vijfmaal de overwinning op te eisen.

Zo'n zelfde succes lijkt ver weg, want van de dertien inzendingen werden er maar liefst tien genadeloos afgestraft in de halve finale. Doorzetten loont echter, zo leert Valentina Monetta (samen met Anita Simoncini de enige deelnemer die echt uit San Marino afkomstig is), die drie keer op rij meedeed en pas de derde keer naar de finale doorstoomde met een nummer met de veelzeggende titel Maybe. Monetta deed nog een vierde keer mee (waarmee ze samen met de Belgische zanger Fud Leclerc en de Zwitserse groep Peter, Sue Marc recordhouder qua aantal deelnames is), maar de finale bleef toen weer buiten bereik.

De tekst gaat hieronder verder.

San Marino

Piqued Jacks – Like an animal

San Marino lijkt ook dit jaar weer te opteren voor de poedelprijs. Het is weer zo’n inwisselbaar bandje van jonge knapen, waarbij niet zozeer goede muziek maar eerder enthousiasme de boventoon voert. Dit soort groepjes doet wel vaker mee aan het songfestival (ook Ierland stuurt dit jaar een vergelijkbaar gezelschap), maar die gaan vaak genadeloos kopje onder. Piqued Jacks – zoals op het filmpje te zien is niet bijster enthousiast onthaald in de nationale finale - zal het hoogstwaarschijnlijk na hun optreden op een zuipen zetten in het nachtleven van Liverpool en het is niet onwaarschijnlijk dat de heren dat stiekem een stuk interessanter vinden dan het halen van de finale. Kortom: weinig memorabel.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Oostenrijk is niet bepaald een succesvol songfestivalland. Toptiennoteringen waren er vooral in de beginjaren, toen er nog amper zo'n tien landen meededen. Negen keer eindigde het land helemaal onderaan en liet het eind jaren zestig en begin jaren zeventig een aantal keer verstek gaan. Evengoed was er succes. Toen het festival in 1966 z’n tiende verjaardag vierde, ging de winst naar de evergreen Merci cherie van Udo Jürgens.

Daarna moesten ze 38 jaar wachten op een tweede zege, maar wat voor een! In 2014 verpletterde Conchita Wurst - de vrouw met de baard – gans Europa met een verre van obligate drag queen performance, want Conchita bleek over een dijk van een stem te beschikken, waarmee zij het James Bond-achtig klinkende Rise like a phoenix naar een hoog niveau tilde.

Sindsdien is het kwakkelen. Een jaar later werd het als organiserend gastland geen enkele punt gegund. Na nog twee middelmatige resultaten was er in 2018 een verrassende derde plaats voor Cesár Sampsons gospelachtige Nobody but you. Dat was vooralsnog het laatste succes, dat de laatste drie keer de finale aan zich voorbij zag gaan.

De tekst gaat hieronder verder.

Oostenrijk

Teya & Salena – Who the hell is Edgar?

Oostenrijk is dit jaar wel in voor een lolletje. Met dit rapduo kunnen we in de tweede halve finale het nodige plezier beleven. Twee dames uit het circuit van talentenjachten, die afzonderlijk al eerder pogingen deden het land te mogen vertegenwoordigen, vonden elkaar op een songwritingskamp in Tsjechië. Het resultaat is niet alleen de meest intrigerende songtitel van dit jaar, maar ook een hilarische bijdrage (de videoclip is om te brullen!), waarvan Edgar uit de titel verwijst naar de legendarische horrorschrijver Edgar Allen Poe. Eerlijk is eerlijk: pogingen tot humor pakken op het songfestival niet altijd goed uit. Het is afwachten of deze act stand houdt op het grote podium van Liverpool, maar de originaliteitsprijs gaat dit jaar naar Oostenrijk!

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Cyprus kwam voortvarend uit de startblokken toen het in 1981 voor de eerste keer aan het songfestival mee deed met een fraaie zesde plaats. Een jaar later wist het eiland dit zelfs nog te verbeteren door de vijfde plaats op te eisen. Sindsdien grossieren ze in de middenmoot en achterhoede en zo af en toe een toptiennotering. Griekenland gunt het eiland steevast de maximale twaalf punten, anders hadden de resultaten nog magerder uitgepakt. In 1999 zou zangeres Marlain met een atypisch songfestivalliedje volgens de bookmakers grote kans op de winst maken, maar in die tijd zaten de wedkantoren er ook wel eens finaal naast want met slechts twee schamele puntjes zakten ze tot bijna onder de zeespiegel. Drie keer waren ze er niet bij: vanwege een plagiaatkwestie, budgettaire problemen en een te mager resultaat het jaar ervoor.

Zoals veel andere landen zoekt Cyprus tegenwoordig vooral aansluiting bij de heersende popcultuur, na jaren taal en cultuur trouw te zijn gebleven. Sinds 2002 zingen de Cypriotische deelnemers voornamelijk in het Engels. Na een fiks aantal magere jaren van roemloze uitschakelingen en achterhoede ging het in 2018 echt voor de winst. Het stuurde de Cypriotische Beyonce naar Eurovisie, die met het opzwepende Fuego en een sensuele act het eiland eindelijk eens de overwinning moest brengen. Zangeres Eleni Foureira gaf tijdens de repetities en halve finale een dermate spetterende show weg dat zij daags voor het festival fier bovenaan stond bij de bookmakers. Uiteindelijk was het echter toch topfavoriet Israël die er met de winst vandoor ging.

De tekst gaat hieronder verder.

Cyprus

Andrew Lambrou – Break a broken heart

De laatste Jaren breekt Cyprus maar weinig potten op het songfestival. Het eiland lijkt nog steeds te te teren op het succes van Eleni’s Fuego, inmiddels alweer vijf jaar geleden. Het ligt niet in de lijn der verwachting dat zanger Andrew dat succes gaat evenaren, maar Cyprus zou met deze begenadigde zanger - die zijn stem én zijn uiterlijk mee heeft – zomaar weer eens een mooi resultaat kunnen boeken. Vorig jaar deed Andrew al een poging om Australië te mogen vertegenwoordigen en zo wist de van geboorte Grieks-Cypriotische zanger zich in de kijker te spelen. Als Andrew het straks op het podium in Liverpool vocaal weet waar te maken, zou Cyprus dit jaar best eens kunnen verrassen.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – IJsland is een relatieve nieuwkomer op het songfestival. In 1986 deed het eiland voor het eerst mee en het maakt tot dusver elk jaar trouw zijn opwachting, op twee keer na toen slechte resultaten de jaren ervoor hen op de reservebank dwong. Overdreven goed zijn de prestaties niet te noemen: overwegend middenmoot of achterhoede, maar toch ook zeven toptiennoteringen.

In 1999 leek het te gaan gebeuren: zangeres Selma deed het met het aanstekelijke All out of luck waanzinnig goed bij de wedkantoren en maakte haar favorietenrol tijdens de puntentelling aanvankelijk helemaal waar. Uiteindelijk moest zij toch Charlotte Nilsson – de Zweedse Pamela Anderson – voor laten gaan met Take me to your heaven, een ABBA-esk klinkend nummer van typisch Zweedse makelij. Tien jaar later opnieuw een tweede plaats voor IJsland, dankzij zangeres Yohanna.

IJsland zou je wel kampioen pechvogel van het songfestival kunnen noemen, want in 2020 was Think about things van Daði & Gagnamagnið, één van de grote favorieten voor de overwinning. Dat feest ging niet door want door de coronapandemie kon het songfestival (in Ahoy Rotterdam) geen doorgang vinden. Weliswaar won IJsland nog wel een door fans online opgezet alternatief festival, maar de druiven waren zuur.

De tekst gaat hieronder verder.

Ysland

Diljá – Power

IJsland is eigenlijk het Volendam van Europa, want ondanks het feit dat het het dunstbevolkte land van Europa is, blijkt het heel wat muzikaal talent te herbergen. Dat wil niet zeggen dat de deelnemers allemaal van het gehalte Björk zijn. Vorig jaar nog een tamelijk flets singer-songwritervehikel, dat toch vrij verrassend wel de finale wist te halen. Dit jaar belooft het niet veel beter te worden. Power begint veelbelovend, maar ontaardt al snel in een doorsnee melodietje, dat je na drie minuten direct weer vergeten bent. Dit is er zo een die zich perfect leent voor een sanitaire pauze en het bijvullen van de chips, nootjes en drankjes.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Na Israël en Turkije is Australië wel de allervreemdste eend in de Eurovisiebijt. Niet alleen een land, maar zelfs een werelddeel, dat geografisch gezien helemaal niets met Europa heeft uit te staan. Maar het is nu eenmaal lid van de EBU, wat automatisch recht geeft op deelname. Bovendien is het festival ‘down under’ razend populair, hetgeen de fans daar dwingt om bruut vroeg, rond een uur zes in de ochtend, voor de televisie te zitten.

Het land debuteerde in 2015 overtuigend met een vijfde plaats. Oorspronkelijk zouden ze eenmalig meedoen omdat het Eurovisie Songfestival dat jaar de zestigste editie beleefde. Een jaar later waren ze er echter weer bij, met dien verstande dat het zich – in tegenstelling tot de vorige keer – via de halve finale moest zien te kwalificeren. Dat lukte zangeres Dani Im met gemak en het scheelde maar weinig of ze had nog gewonnen ook. Uiteindelijk eindigde ze met Sounds of silence achter de Oekraïense Jamala.

In 2019 waren de verwachtingen hooggespannen. Zangeres Kate Miller-Heidke zat met het operateske Zero gravity Duncan Laurences Arcade op de hielen bij de bookmakers, daarbij geholpen door haar spectaculaire podiumact, waarbij ze aan een stok door de lucht zweefde. Met een negende plaats viel het resultaat toch wat tegen. In 2021 werd Australië voor het eerst in de halve finale uitgeschakeld, waarbij moet worden aangetekend dat zangeres Montaigne door een coronabesmetting niet live in Rotterdam kon optreden. Vorig jaar lukte het met een door de vakjury’s hooggewaardeerd lied weer wel. Eén ding lijkt zeker: Australië is een blijvertje op het songfestival!

De tekst gaat hieronder verder.

Australië

Voyager – Promise

Na jaren van prima, maar soms ook wat belegen aandoende bijdragen aan het songfestival gooien ze het dit jaar over een andere boeg. Voor het eerst komt er geen solist, maar een band uit namens ‘down under’. En wat voor een band! Voyager, die in het thuisland al bijna 25 jaar aan de weg timmert, brengt een mix van progressieve rock en heavy metal, die dit nummer doet staan als een huis.

Australië treedt in de tweede halve finale als laatste op, na de slaapverwekkende inzending van Litouwen. Een spetterende showstopper, die veel kijkers flink wakker zal schudden zo vlak voor de puntentelling. En dat is misschien wel precies wat deze afwijkende bijdrage nodig heeft om de gunst van de televoters binnen te slepen.

Hardrock is namelijk in de regel een genre dat niet geweldig scoort op het festival. Hard rock Hallelujah was in 2006 een grote uitzondering, maar het kan bijna niet anders dan dat vooral de monsteroutfits van de vertolkende band Lordi Finland destijds de overwinning bezorgden. Hoe dan ook verdient Australië het om met dit Eurovisienormen overstijgende snoeiharde geluid de finale te halen.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Duitsland heeft van alle landen het vaakst aan het songfestival meegedaan. Van het begin af aan zijn de Duitsers erbij. Slechts één keer moest het land gedwongen thuis blijven. Dat was in 1996, toen de zanger Leon (wie kent hem nog?) de boot miste. In die jaren gold dat landen die slecht presteerden het jaar er op niet mochten meedoen. Dit om het aantal deelnemers behapbaar te houden.

Toen dit lot in 1996 echter Duitsland trof, besloot de EBU tot een soort voorronde, waarbij alle landen alle inzendingen zouden beluisteren en vervolgens zouden stemmen volgens de bij het festival gebruikelijke stemprocedure. De zeven laagst scorende landen zouden dan afvallen voor de feitelijke televisie-uitzending. Want een songfestival zonder Duitsland zou miljoenen televisiekijkers minder inhouden en ook een stuk minder inkomsten.

De frustratie was dan ook groot toen Duitsland twee puntjes tekort bleek te komen om officieel mee te kunnen doen. De EBU ging er in 1997 toe over Duitsland bij de zogeheten Big Five te voegen, vijf landen die elk jaar sowieso in de finale mogen aantreden. Aangezien het aantal deelnemende landen bleef toenemen, ging de EBU ertoe over de halve finale in te voeren. Later werden dat twee halve finales. Dit maakt het mogelijk om alle landen die willen meedoen een eerlijke kans te geven.

Tot de hereniging van Duitsland in 1990 was het feitelijk West-Duitsland, dat acte de presence op het songfestival gaf. Duitsland heeft over het algemeen meer dan behoorlijk gepresteerd. Talloze toptiennoteringen vielen de Duitsers ten deel. Elf keer eindigde het land bij de eerste drie en tot op heden zijn er twee zeges te vieren: Nicole met Ein bisschen Frieden in 1982 en Lena met Satellite in 2010.

Na drie uiterst succesvolle decennia werd de top tien vanaf eind jaren tachtig een steeds moeilijker te nemen vesting. Tien jaar later trad er een tijdelijke verbetering op met vier toptiennoteringen op rij, maar sinds 2002 is het voor Duitsland vaker er onder dan er op. Dat komt deels doordat er steeds meer landen meedoen en de invloed van televoting. Maar Duitsland heeft ook een weinig gelukkige hand in het kiezen van het juiste liedje.

Komiek Stefan Raab (de Duitse equivalent van Paul de Leeuw) droeg bij aan drie recente Eurovisie-successen voor Duitsland. Schlagerzanger Guildo Horn scoorde met veel bombarie (zelden maakte een optreden van slechts drie minuten zoveel indruk!) een zevende plaats in 1998 met een liedje van Raabs hand. Raab zelf eindigde als uitvoerend artiest in 2000 op de vijfde plaats met een liedje dat de onzintitel Wadde hadde dudda da? droeg. En Raab was de grote animator achter de deelname van Lena, die Duitsland de tweede zege zou brengen.

De laatste tien jaar is het voor Duitsland huilen met de pet op. Het land verblijft sindsdien in de achterhoede, met in 2018 een welverdiende vierde plaats voor Michael Schultes You let me walk alone als enige positieve uitzondering die de regel bevestigt.

De tekst gaat hieronder verder.

Duitsland

Lord of the Lost – Blood & glitter

Met een bandnaam waarin het Engelse woord voor verloren besloten ligt, lijken onze oosterburen al voor te sorteren op de zoveelste afgang. Ze mogen dan een van de grootste geldschieters elk jaar aan de finale van het festival meedoen, maar erg veel geluk lijkt dat niet te brengen. Net als België passeerde ook Duitsland een paar mooie, onderscheidende liedjes in de nationale finale, in beide gevallen ten gunste van een nummer dat niet geheel aansluit op de huidige popmuziek.

De stemming in Duitsland viel uit in het voordeel van een band, die een geluid brengt dat het midden houdt tussen Lordi en Rammstein. Niet perse het genre dat over het algemeen goed scoort op het songfestival. Vorig jaar ging de internationaal bekende band The Rasmus voor Finland genadeloos onderuit met een vergelijkbaar geluid.

De aankleding is dan weer helemaal jaren zeventig glamrock. Daarmee is het geheel dus toch wel relatief belegen van aard. In deze donkere tijden zal vooral de cynische boodschap ‘We’re so happy we could die’ tot de verbeelding spreken. Afgaande op het optreden in de nationale finale Unser Lied für Liverpool valt er van Duitsland dit jaar het nodige vuurwerk te verwachten. Of daarmee ook een hoge notering binnen handbereik is, is vooralsnog koffiedik kijken.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Ondanks het feit dat Denemarken maar liefst zestien keer al dan niet gedwongen verstek liet gaan, is het na Zweden het succesvolste Scandinavische land op het songfestival. Ruim de helft van de Deense inzendingen eindigde in de top tien. Vanaf de eerste deelname in 1957 eindigde het land negen jaar achter elkaar bij de beste tien, hoewel dit enigszins geflatteerd is omdat er aanmerkelijk minder landen meededen in de beginjaren van het festival.

In 1963 wonnen de Denen zelfs, hoewel dat een controversiële zege was. De Noorse jury was compleet van de leg en maakte een zooitje van de puntentelling. Besloten werd om eerst de andere landen te laten stemmen om zo Noorwegen de tijd te gunnen orde op zaken te stellen. Bij de tweede poging gaf het land echter totaal andere punten. Een enorm schandaal, want op basis van de in eerste instantie toegekende punten zou niet Denemarken, maar Zwitserland hebben gewonnen. Uiteindelijk eindigde zangeres Esther Ofarim op twee punten achterstand van het echtpaar Grethe & Jorgen Ingmann. Gezegd moet worden dat hun vertolking van hun winnende, muzikaal intrigerende nummer Dansevise op een vernieuwende, bijna hypnotische manier in beeld werd gebracht, hetgeen de jury’s wellicht stimuleerde op dit liedje te stemmen.

Drie jaar later was Denemarken voorlopig voor het laatst op het Eurovisiepodium aanwezig. De toenmalig directeur van de Noorse omroep vond het songfestival van ondermaatse kwaliteit. Onder zijn bewind bleef Noorwegen maar liefst elf keer op rij thuis. Om in 1978 terug te keren. Wat volgde is een reeks acceptabele resultaten, afwisselend top tien en de middenmoot en een incidentele uitschieter naar onderen. Vermeldenswaard is de periode 1986-1990, toen Denemarken vijf keer op rij bij de beste tien eindigde, waarvan drie keer zelfs een topvijfnotering.

Een tweede overwinning liet echter lang op zich wachten, mede omdat ze in de jaren negentig drie keer niet mee mochten doen vanwege te slechte resultaten de jaren er voor. Pas in 2000 was het weer zover, toen de Olsen Brothers met Fly on the wings of love het festival weer naar Denemarken brachten. In 2013 lukte het zangeres Emmelie de Forest nog een keer met Only teardrops. Sindsdien vallen de resultaten ietwat tegen. De afgelopen twee jaar werd Denemarken in de halve finale gediskwalificeerd.

De tekst gaat hieronder verder.

Denemarken

Reiley – Breaking my heart

Na jaren waarin deelnemers van het songfestival vaak rechtstreeks gekatapulteerd leken van talentenjachten als Idols en The Voice is het nu steeds meer jong talent dat zich via TikTok in de kijker weet te spelen. Vaak zijn het zangers met een wat androgyn c.q. transgender voorkomen, dat af en toe als een soort businessmodel lijkt te worden uitgevent.

Reiley is de eerste van de Faeröer Eilanden afkomstige deelnemer aan het songfestival namens Denemarken. Zijn liedje is een vrij onopvallend popdeuntje zoals er tegenwoordig duizenden van worden geproduceerd. Evengoed grote kans dat een jong publiek dit geweldig waardeert. Ik denk wel dat Reiley er verstandig aan doet om zijn kleurrijke videoclip op de een of andere manier op het podium te visualiseren, want stem en liedje zijn van net iets te iel gehalte.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Polen maakte een spectaculair debuut op het songfestival. In 1994 waren ze er voor het eerst bij en ondanks wat opschudding in aanloop naar de finale (zangeres Edyta Górniak zong haar liedje tijdens repetities deels in het Engels, wat volgens de toen geldende regels niet toegestaan was) was er in Europa alom waardering voor het liedje To nie ja!, dat vijf keer de maximale score van twaalf punten kreeg toegekend. Uiteindelijk wist alleen Ierland (dat voor de derde achtereenvolgende keer won) Polen van de eerste plaats af te houden. Dit succes smaakte naar meer, maar Polen zou tot dusver nog maar twee keer de top tien halen, namelijk negen jaar later een zevende plaats en in 2016 een achtste plaats. Nu de taalkeuze vrij is, zingt Polen overwegend in het Engels, hoewel dat vooralsnog niet de weg lijkt naar nieuwe successen. Negen keer miste Polen de finale. Vorig jaar eindigde het land met een prachtig nummer en een geweldige zanger op een twaalfde plaats. Laten we voor Polen hopen dat dit resultaat betere tijden inluidt.

De tekst gaat hieronder verder.

Polen

Blanka – Solo

Na het ernstige, zeg maar gerust ronduit zwaarmoedige River van de klassiek geschoolde zanger Ochman vorig jaar, gooit Polen het dit jaar over een andere boeg met een inzending die klinkt als een samensmelting van Dua Lipa en Shakira, met hier en daar een vleugje SloMo van zangeres Chanel, die vorig jaar derde werd voor Spanje. Verwacht muzikaal niets bijzonders. Er is weinig Pools aan deze Blanka, die het minstens zoveel van haar fysieke als vocale capaciteiten moet hebben. Dit goed geproduceerde niemendalletjex is wel een oorwurm eerste klas. Zodra ‘So-lo, so-lo’ als een repeterende breuk in je hoofd is neergedaald, laat ie zich niet meer verjagen. Dat soort liedjes haalt de finale.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Vijf toptiennoteringen op rij. Het debuut van Armenië op het Eurovisiepodium is zonder meer indrukwekkend te noemen. Een achtste plaats voor het opzwepende Without your love van zanger André in 2006 en dat succes hield het land nog vier festivals vast. Daarna werd het wat minder. Een eerste uitschakeling in 2011, gevolgd door een handvol middenmoters, nog twee uitschakelingen en nog twee noteringen in het linkerrijtje. Het laatste toptiensucces dateert inmiddels alweer van 2016.

Toch had Armenië het grootste songfestivalsucces van 2022. Aanvankelijk leek het daar niet op, want zangeres Rosa Linn eindigde vorig jaar roemloos op een teleurstellende twintigste plaats in de finale, ondanks het opvallende decor, namelijk een met post-its behangen slaapkamer. De teleurstelling was onmiskenbaar van haar gezicht af te lezen. Maar in de maanden daarna groeide haar liedje Snap dankzij TikTok uit tot een kneiter van een wereldhit. Het werd vele malen succesvoller dan Stefania, het winnende nummer van Oekraïene, dat in de hitlijsten al snel kopje onder ging. Het kan verkeren.

De tekst gaat hieronder verder.

Armenië

Brunette – Future lover

Totaal andere koek dan vorig jaar. Bracht Rosa Linn (prototype girl next door) in 2022 een goed in het gehoor liggend popliedje, Brunette is daarentegen een exotische verschijning met een intrigerend liedje, dat mede dankzij een oogstrelende videoclip absoluut binnenkomt. Wel waag ik me af te vragen of dit nummer live op het grote podium stand zal weten te houden. De muziek is nogal bombastisch van aard en dreigt Brunettes zang nogal eens te overstemmen. Ongetwijfeld zal haar optreden in Liverpool vormgegeven worden met de nodige visuele flair, maar dat doet de concurrentie evenzeer. Een gevalletje pompen of verzuipen.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Van de 23 Roemeense deelnames sinds het debuut in 1994, eindigden er zes in de top tien, waarvan de helft bij de eerste vijf. De beginjaren verliepen weinig succesvol. Pas in 1998 kreeg het land een tweede kans en net als vier jaar eerder in de achterhoede. Roemenië zou nog diverse keren vanwege uiteenlopende redenen verstek laten gaan, maar het nieuwe millennium bracht dan toch de eerste successen, waaronder zelfs een vierde en derde plaats. Er volgden nog een derde plaats en een zevende in de rangorde, maar voor de rest is Roemenië tot dusver vooral een middenmoter gebleken, met af en toe een uitschieter naar onderen en recent miste het ook drie keer achter elkaar de boot naar de finale.

De tekst gaat hieronder verder.

Roemenië

Theodor Andrei – D.G.T. (Off and on)

Afgaande op het optreden tijdens de nationale finale zit het venijn van deze Roemeense bijdrage ‘m in de staart. Zanger Theodor galmt met kopstem naar het einde toe, terwijl hem het shirt van het vege lijf gerukt wordt. Op zijn borstkas staan met zwarte letters de woorden ‘Make love not war’ genoteerd. O, vandaar dat deze wat nerderig overkomende zanger uiterlijk wel wat weg heeft van John Lennon!

Al met al een opvallende inzending, maar niet perse een die de moeite waard is. Het grootste effect komt van de sexy, dus halfnaakte dansers (twee dames en twee heren, waarvan het masculiene deel het shirtje scheuren voor rekening neemt, waarbij de linkerhelft het met aanmerkelijk minder lap stof moet doen dan de rechter evenknie). Theodor zingt prima, maar dat feit weet deze weirde Roemeense poging nauwelijks te verheffen. Dit is categorie rariteitenkabinet.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Wat Zweden is voor West-Europa is Azerbeidzjaan voor Oost-Europa. Sinds het debuut in 2008 is het land er elk jaar bij geweest, om tot dusver slechts eenmaal de finale te missen. Tot en met 2013 was het elk jaar raak. Armenië reeg de successen aan elkaar met zes toptiennoteringen op rij, waarvan vijf bij de eerste vijf eindigden. De vierde deelname in 2011 leverde al de eerste en tot nu toe enige overwinning op, die leidde tot een omstreden festival in hoofdstad Baku het jaar erop. De mensenrechtensituatie daar is niet zonder controverse en er waren in aanloop naar het festival geruchten over mensen die gedwongen uit huis werden gezet om plaats te maken voor een gloednieuw complex waar het festival zou worden gehouden.

En er is meer: in 2010 legde de EBU Azerbeidzjaan een boete op omdat het kijkers had verhinderd om op aartsvijand Armenië te stemmen. Dat land liet dan ook verstek gaan bij de editie van 2012. En vorig jaar nog was Azerbeidzjaan één van de zes landen, waarvan de vakjury’s zouden hebben gesjoemeld met het toekennen van de punten.

Terug naar de resultaten. Na 2013 was het even gedaan met toptiennoteringen, hoewel ze zich wel steeds voor de finale wist te plaatsen. In 2018 lukte dat voor de eerste keer niet, maar in 2019 revancheerde het zich met een mooie achtste plaats. De afgelopen twee jaar was het echter weer de achterhoede. Je gaat je toch afvragen of de teneur van negatieve geruchten daar iets mee te maken zou kunnen hebben, temeer daar het land dankzij een strategische locatie juist op veel punten zou moeten kunnen rekenen.

De tekst gaat hieronder verder.

Azerbeidzjaan

TuralTuran X – Tell me more

Azerbeidzjaan wil graag meedoen op het wereldtoneel en die ambitie is ook op het songfestival waar te nemen. Nog nooit zongen ze in een andere taal dan Engels en de liedjes haken vaak aan bij de populaire muziek van nu. Tell me more is dan ook een deuntje van deze tijd, maar het enige opvallende aan deze act is dat het om een tweeling gaat. Het is niet onaardig, maar het kabbelt voort, zonder enige spannende muzikale wending. Er gebeurt niets unieks, origineels of opvallends dat dit nummer zich in je bewustzijn doet vasthechten. En het is nog maar afwachten of de gewaagde uithaal aan het eind vocaal stand zal houden op het podium in Liverpool. Typisch zo’n gevalletje ene oor in andere oor uit, dus ook voor Azerbeidzjaan is het maar afwachten of er een finaleplek in zit.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Moldavië debuteerde in 2005 op het Eurovisiepodium en is tot dusver elk jaar van de partij geweest. De resultaten zijn meestal niet denderend, maar ook zeker niet onaardig. Twaalf keer stootte het land door naar de finale en hoewel er niet meer dan de middenmoot in zat, eindigde het toch ook vijf keer bij de beste tien.

De band Zdob si Zdub had de eer om Moldavië te vertegenwoordigen bij z’n entree op het festival. Eurovisiefans zullen zich nog wel herinneren dat een oma-achtig archetype fanatiek op een grote trommel sloeg tijdens het optreden. Het legde de formatie en Moldavië geen windeieren want ze eindigden op een eervolle zesde plaats. Zdob si Zdub deed nog twee keer succesvol mee. Vorig jaar nog wisten de heren een zevende plaats in de wacht te slepen. Dit keer zonder trommelende oma.

Het allerbeste resultaat voor Moldavië was een derde plaats in 2017 met de hoogst irritante oorwurm Hey, mamma! Blikvanger van de groep SunStroke Project was een saxofoonspeler die zijn instrument uiterst suggestief bespeelde.

De tekst gaat hieronder verder.

Moldavië

Pasha Parfeny – Soarele si luna

Zanger Pasha Parfeny maakte ooit deel uit van SunStroke Project, maar toen de band in 2010 voor de eerste keer namens Moldavië meedeed, was Parfeny al vertrokken. Hij deed dat jaar als solist mee aan de nationale voorronde, waar hij als tweede eindigde achter zijn voormalige band, die aanmerkelijk minder succes had dan zeven jaar later, want de groep kwam toen niet verder dan een 22ste plaats. Parfeny stond al twee keer eerder op het Eurovisiepodium, één keer als solozanger en een jaar later als begeleider op de piano. Beide keren goed voor een elfde plaats, dus we mogen best wat van deze man verwachten.

Moldavië houdt doorgaans wel van een lolletje op het songfestival, maar tapt dit jaar uit een serieuzer vaatje. Dance met onmiskenbare folkloristische invloeden en een flinke scheut gothic fantasy, die wat doet denken aan de soortgelijke act, waarmee Frankrijk roemloos in de achterhoede eindigde. Als Parfeny de fraaie videoclip weet te vertalen naar een pakkende podiumact zit er voor Moldavië misschien wel een zesde toptiennotering in.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Tsjechië is een van de brekebeentjes op het songfestival. Het land debuteerde in 2007 en dat liep meteen uit op een ramp: slechts één puntje in de halve finale. De twee daaropvolgende festivals verliepen niet bepaald beter, hetgeen Tsjechië na 2009 zich gedesillusioneerd deed terugtrekken van het festival. Zes jaar later was het weer present, maar wederom zat er geen finale in. In 2016 lukte het dan eindelijk wel, zij het dat het land in de achterhoede eindigde. Na een jaar later wederom in de halve finale te zijn geëlimineerd, was er dan in 2018 eindelijk een groot succes toen er zowaar een zesde plaats in de finale werd behaald. In 2019 een elfde plaats en na weer een uitschakeling vorig jaar een 22ste plaats.

De tekst gaat hieronder verder.

Tsjechië

Vesna – My sister’s crown

Een vrouwenband die ‘sisterhood’ en de gelijkheid van genders wil vieren. Prima, dat statement staat. Nu nog een goed nummer. En daar is blijkbaar wat minder over nagedacht. In tegenstelling tot de vorm, want de videoclip – met een hoofdrol voor de achterkleindochter van Mathilde Willink – mag er wezen, hoewel de figurerende dames bij vlagen doen vermoeden dat we hier met een eindejaarsmusical van groep 8 van doen hebben. Het liedje is druk, rommelig en springerig – niet zo vreemd als er maar liefst vier verschillende talen (Engels, Oekraïens, Tsjechisch en Bulgaars) de revue passeren. Misschien meer iets voor het Junior Songfestival. Dit is een regelrechte kanshebber. Voor de laatste plaats, welteverstaan. Of dat die van de halve of de grote finale wordt, laat ik even in het midden.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Een debuterend land kan meteen verpletterend toeslaan op het Eurovisie Songfestival. Klassiek voorbeeld is Polen, dat in 1993 voor de eerste keer meedeed en direct de tweede plaats opeiste. Portugal viel het andere uiterste ten deel. Het land was er in 1964 voor het eerst bij en eindigde prompt op een (gedeelde) laatste plaats. Om het drama compleet te maken, had geen enkele jury ook maar één puntje over voor zanger António Calvário. Het verging de Portugezen de jaren daarna niet veel beter. Pas in 1971 was er een eerste toptiennotering. Er zouden er tot dusver nog negen volgen, maar in de buurt van de winst kwam het land nooit. Met de invoering van de halve finales in 2004 ging van het kwaad tot erger. Portugal werd daarin tot dusver maar liefst negen keer uitgeschakeld, waarvan zelfs tot twee keer toe vier jaar achter elkaar. Maar er zouden betere tijden komen.

Zangeres Lúcia Moniz behaalde in 1996 het beste resultaat ooit voor Portugal. Haar prestatie bleef ruim twintig jaar ongeëvenaard. Tot dat in 2017 een zekere Salvador Sobral met zijn ingetogen, in het Portugees gezongen ballade Amar pelos dois en ietwat excentrieke voorkomen gans Europa inpakte en met het meeste aantal punten ooit het zangfestijn wist te winnen. Portugal wist dit succes tot noch toe niet vast te houden. In 2018 zat er voor het gastland niet meer in dan een allerlaatste plaats. En een jaar later bleef de finale helemaal buiten bereik. In 2021 wist de band Black Mamba met het aansprekende Love is on my side op de twaalfde plaats te eindigen. Portugal zong daarmee voor de allereerste keer niet in het Portugees. Het legde de formatie geen windeieren, want er volgde een leuke carrière in Europa. Vorig jaar wist zangeres Maro met een negende plaats Portugal toch weer bij de eerste tien te doen eindigen.

De tekst gaat hieronder verder.

Portugal

Mimicat – Ai coracao

Wat te prijzen valt aan Portugal is dat het land zich praktisch elk jaar inspant om een bijdrage te leveren die de traditionele muziekcultuur representeert. En dat is toch de ‘core business’ van het Eurovisie Songfestival, dat de laatste jaren soms iets te veel bevolkt wordt door middelmatige popdeuntjes van het genre dertien in een dozijn en opzichtige, dus ondermaatse kopieën van muziekacts die het goed doen. Tien tegen één dat er zich onder de deelnemers klonen van het kaliber Beyonce of Harry Styles bevinden.

Daarentegen weet Portugal zich te onderscheiden met bijzondere, vaak boven het maaiveld uitstekende liedjes, die niet altijd de waardering toekomen die ze verdienen. Ook zangeres Mimicat komt met een onderscheidend liedje met fadoëske invloeden, maar toch is dit het nét niet. Het liedje kabbelt iets te veel voort en pas als Mimicat op het einde vocaal uithaalt lijkt er wat te gebeuren, maar dan zijn de drie minuten voorbij. Portugal is er het land niet naar om qua act breed uit te pakken op het podium. Misschien beter om dat dit jaar wél te doen, anders zou Portugal zomaar gediskwalificeerd kunnen worden in de eerste halve finale.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Welbeschouwd zou je kunnen stellen dat Kroatië van alle landen die vroeger tot Joegoslavië behoorden het succesvolste songfestivalland is. Van de 27 Joegoslavische deelnames tussen 1961 en 1992 waren de vertolkende artiesten merendeels uit Kroatië afkomstig. Zoals ook de formatie Riva, die in 1989 het festival won met het door velen verfoeide Rock me baby, muzikaal gezien zo’n beetje het slechtste nummer dat ooit met de eer ging strijken.

Toen Kroatië vanaf 1993 als onafhankelijk land ging meedoen, behaalde het aanvankelijk van alle voormalige Joegoslavische republieken de beste resultaten en eindigde het praktisch elk jaar in de top tien. Na de eeuwwisseling en de invoering van de halve finales kwam daar langzaam verandering in. Sinds 2003 is de top tien buiten bereik gebleken. Sterker nog: negen keer – waarvan twee keer vier jaar achter elkaar – wist het land geen finaleticket te bemachtigen. Het laatste Kroatische succesje dateert van 2017, toen de dertiende plaats werd behaald.

De tekst gaat hieronder verder.

Kroatië

Let 3 – Mama SC!

De laatste jaren leken muzikaliteit en betere liedjes steeds meer terrein te winnen op het songfestival. Maar dit jaar lijken de kermis- en circusacts meer terug dan ooit en binnen dat genre valt nog de subvariant ‘(mislukte) humor met een boodschap’ te onderscheiden. In het verleden leverde dit uitzonderlijke bijdragen op als de Oostenrijkse komiek Alf Poier en recent nog de IJslandse sm-act Hatari. Een boodschap, verpakt in stand-uopcomedy en/of performance art kán tot iets moois leiden, maar het hoeft niet per se, zo bewijst Kroatië, dat dit jaar met Duitsland lijkt te strijden om de titel ‘Wanstaltigste Act’.

De Kroatische humor ontgaat mij totaal en leidt tot een rampzalige bijdrage, vertolkt door een band die in eigen land bekend is om obscene gebaren en vulgaire teksten. Dat voorspelt niet veel goeds. In de tijd dat vakjury’s nog heer en meester waren, zou genadeloos met dit soort ongein zijn afgerekend, maar misschien dat de televoters hier wel de lol van inzien.

Verre van muzikaal en al helemaal niet grappig. De enige plaats waar dit wanproduct thuishoort, is het afvoerputje zodat Kroatië voor de vijfde achtereenvolgende keer de finale niet haalt. Zelden heb ik zo hartstochtelijk op iets gehoopt. De poedelprijs is nog te veel eer. De band wil hiermee naar eigen zeggen een statement tegen oorlog maken, maar zingt in het Kroatisch, dus die boodschap zal de meesten ontgaan. Mij in elk geval wel, dus dat kost deze band de broodnodige welwillendheid.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Zwitserland fungeerde als gastland voor het allereerste songfestival in 1956 en won meteen. Weliswaar een wat dubieuze zege, want een aantal notabelen trok zich na de optredens terug achter gesloten deuren om het winnende liedje te bepalen. De officiële puntentelling in de vorm die wij nu kennen bestond nog niet, maar desalniettemin meende de winnende zangeres Lys Assia dat het beste lied, de beste artiest en de beste vertolking hadden gewonnen. Assia zou de jaren erna nog twee keer meedoen. In 1957 werd ze achtste en in 1958 eindigde ze als tweede. Daarna was haar carrière in feite ten einde. Na de eeuwwisseling deed de inmiddels hoogbejaarde Assia nog een aantal pogingen om nog een keer haar land te mogen vertegenwoordigen, maar ze legde het af tegen jonger talent.

In de jaren die volgden, wisselden hoogte- en dieptepunten elkaar af, maar de balans opmakend kan gesteld worden dat Zwitserland een behoorlijk succesvol songfestivalland is. In 1963 leek zangeres Esther Ofarim zelfverzekerd op de eerste plaats af te stevenen, maar door dubieus handelen van de Noorse jury werd die hoop op het laatste moment de bodem ingeslagen. Noorwegen maakte er bij de puntentelling een potje van, zodanig dat besloten werd om eerst de andere landen te laten stemmen en aan het eind nogmaals Noorwegen, dat zo de tijd kreeg om orde op zaken te stellen. Dat pakte echter zodanig uit dat de Noren bij de tweede poging totaal andere punten toekenden, waardoor uiteindelijk niet Zwitserland, maar Denemarken met slechts twee punten voorsprong won. Het is tot op de dag van vandaag één van de grote Eurovisie-schandalen.

Zwitserland moest 33 jaar wachten op een nieuwe zege. Maar het was het dubbel en dwars waard, want wat voor een! Een totaal onbekende Canadese zangeres kwam – gehuld in een wonderlijke outfit - uit voor Zwitserland en won na een bloedstollende puntentelling met slechts één puntje verschil van het Verenigd Koninkrijk met Ne partez pas sans moi. Als een van de weinige songfestivalwinnaars wist deze dame de belofte van haar overwinning dubbel en dwars in te lossen, want Celine Dion bouwde in de jaren erna een carrière op waar je U tegen zegt.

Vanaf 2004 kwam er de klad in, en niet zo’n beetje ook. In het eerste jaar van de halve finale miste Zwitserland prompt de boot. En dat zou daarna nog tien keer gebeuren. Maar sinds 2019 heeft het de opgaande lijn weer te pakken met onder meer een vierde en derde plaats. Het schitterende Tout l’univers – een compositie van Wouter Hardy, medeverantwoordelijk voor het succes van Arcade van Duncan Laurence – eindigde in 2021 zelfs bovenaan bij de vakjury’s.

De tekst gaat hieronder verder.

Zwitserland

Remo Forrer – Watergun

Ik kreeg bij de titel van de Zwitserse inzending even een vlaag van lolbroekerij à la ‘Ik heb een toeter op mijn waterscooter’, maar niets is minder waar. Zwitserland zet hiermee de lijn voort, die de laatste jaren bestaat uit krachtige ballads, vertolkt door jonge zangers. Dit nummer is een sympathieke anti-oorlogsboodschap van een jonge man die mijmert over hoe hij als kind oorlogje speelde, maar nu als volwassene er niet aan moet denken een echte soldaat te zijn die met echt bloed geconfronteerd wordt. Liever houdt hij het bij een waterpistool. Liedjes van deze strekking zijn geen zeldzaamheid op het songfestival. Hoewel de originaliteitsprijs dit jaar aan Zwitserland voorbij gaat, verdient deze vredesboodschap - die Oekraïne een hart onder de riem steekt - zeker een plek in de finale.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Zelden debuteerde een land zo succesvol op het songfestival als Letland in 2000. De formatie Brainstorm eindigde op het erepodium met My star. Een veelbelovende derde plaats, maar de tweede deelname van Letland stelde met een achttiende plaats teleur. Maar in 2002 was het raak: zangeres Marie N zegevierde met I wanna. De uitgekiende act – een transformatie van man in smoking tot vrouw in lange rode avondjurk – zal de jury’s ongetwijfeld er mede toe hebben aangezet de punten in het voordeel van Letland toe te kennen.

Tot nog toe bleef het bij deze ene zege en het ziet er niet naar uit dat daar verandering in komt. Na 2002 werd het aanmodderen met nog twee toptiennoteringen en een paar middenmoters. Maar sinds 2009 zit er echt de klad in. Letland wist sindsdien nog maar twee keer de finale te halen: in 2015 en 2016. Beide inzendingen werden toen geschreven door zangeres Aminata Savadogo, die het eigentijdse Love injected in 2015 naar een fraaie zesde plaats zong. Sindsdien is het een van de slechtst presterende landen op het festival.

De tekst gaat hieronder verder.

Letland

Sudden Lights – Aijä

Een eigentijds geluid van een sympathieke en enthousiaste formatie, die online heel wat enthousiaste reacties kreeg. Het zou mooi zijn als Letland de eindeloze rij diskwalificaties voor de finale dit jaar zou kunnen doorbreken, maar het heeft de pech dat het moet aantreden in de volgens kenners sterke eerste halve finale. Net als Nederland zal het land alle punten goed kunnen gebruiken.
Dit nummer biedt een geheel nieuwe kijk op slaapliedjes. Hopelijk gaat het Sudden Lights lukken deze aanstekelijke indie rock naar de finale te loodsen, want daar hoort dit nummer zeker thuis. Puntje van aandacht: de zanger klinkt bij vlagen wat buiten adem en lijkt met moeite boven de muziek uit te komen, dus misschien een paar zanglessen om de puntjes op de i te zetten.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Hoewel Malta in 1971 een dramatisch debuut op het songfestival maakte door als laatste te eindigen en die dubieuze prestatie een jaar later herhaalde, heeft het door de jaren heen toch aardig gescoord. Ontmoedigd trokken de Maltezers zich voor twee jaar terug, maar keerden in 1975 terug om vervolgens in de middenmoot te eindigen.

Het was niet genoeg, want uiteindelijk kwam Malta pas in 1991 terug. En dat was te danken aan Nederland dat dat jaar verstek liet gaan omdat het songfestival plaats vond op de dag van de Nationale Dodenherdenking. De European Broadcasting Union vroeg Malta de vrijgekomen plaats in te nemen. Uiteindelijk eindigde het (ei)land op een fraaie zesde plaats en zou het tot op heden elk jaar z’n opwachting maken.

De prestaties werden steeds beter. Tot en met 1998 elk jaar top tien, waarvan zelfs twee keer de derde plaats. Zangeres Chiara deed in 1998 tot de allerlaatste punten mee voor de overwinning, maar de rel rond de deelname van de eerste transgender betaalde zich dubbel en dwars uit en zo ging Dana International uiteindelijk met de eer strijken. Chiara werd uiteindelijk derde. Ze zou nog twee keer meedoen voor Malta: in 2005 verbeterde ze haar eerdere prestatie door tweede te worden, maar in 2009 zat er niet meer in dan een 22ste plaats.
Sinds 2006 zijn de resultaten wat wisselvalliger: twee keer top tien, twee middenmoters, drie keer achterhoede en acht keer uitgeschakeld in de halve finale.

De tekst gaat hieronder verder.

Malta

The Busker – Dance (your own party)

Elk jaar is er wel weer zo’n inzending bij: een enthousiast en energiek bandje dat met enthousiasme een feestje weet te bouwen, maar wel met een weinig memorabel nummers waardoor de finale uit zicht raakt. Een paar grappige regels in de songtekst en een opvallend aanwezig saxofoongeluid moeten dit muzikaal ondermaatse nummer z’n draai geven. Schrale troost: de prijs voor de leukste videoclip gaat dit jaar wel naar Malta. Als ze de doorgedraaide wasmachine en de volwassen baby in kinderwagen op een leuke manier in de podiumact weten te verwerken, is er wellicht nog hoop, maar ik vrees dat het hem niet gaat worden voor Malta dit jaar.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Servië kent een bijzondere geschiedenis op het songfestival. Toen het in 2007 als onafhankelijk land debuteerde, eiste zangeres Marija Serivofic met haar doorleefde vertolking van Molitva direct de overwinning op. Daarvoor had Servië twee keer samen met Montenegro meegedaan en daarvoor 27 keer als onderdeel van het voormalige Joegoslavië. Sindsdien zaten er nog vier toptiennoteringen in, maar het land eindigt nu toch voornamelijk in de middenmoot. Daar staat tegenover dat het de finale slechts drie keer miste (de laatste keer alweer zes jaar geleden) en dat zangeres Konstrakta met haar performance art act vorig jaar mooi vijfde werd.

De tekst gaat hieronder verder.

Servië

Luke Black – Samo mi se spava

Klinische electropop, die bij vlagen doet denken aan het jarenzeventiggeluid van Tubeway Army en klinkt als de soundtrack van een futuristische actiethriller. Tja, deze Luke Black (artiestennaam van Luka Ivanovic, maar black past beter bij zijn voorkomen op het podium) moet wat, want zijn stem imponeert niet bepaald. Een gelikte bühneact en het nodige muzikaal bombasme zullen deze bijdrage waarschijnlijk wel naar de finale loodsen, maar dat zou waarschijnlijk ook wel zonder de gotische presence van de wat prevelend klinkende zanger zijn gelukt. Zal het uiteindelijk ongetwijfeld afleggen tegen Finland – na Zweden tweede bij de bookmakers – dat muzikaal uit hetzelfde vaatje tapt.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Italië levert jaar na jaar met dat typische Italiaanse geluid topkwaliteit en presteert navenant. De Italiaanse bijdragen eindigen de laatste jaren steevast hoog in de top tien. De vaak zoetgevooisde nummers vallen op te midden van het Eurovisiegeweld en worden gewaardeerd door publiek- én vakjury’s. Italië heeft het festival tot nog toe drie keer gewonnen, maar op basis van z’n constante kwaliteit had dat eigenlijk wel twee keer zoveel mogen zijn.

Het land is verantwoordelijk voor heel wat Eurovisie-evergreens: Nel blu dipinto di blu van Domenico Modugno (derde in 1958) en Non ho l’età van Gigliola Cinquetti (winnares in 1964). Cinquetti had tien jaar later weer kunnen winnen met Si, ware het niet dat ABBA met Waterloo alle concurrentie van het podium blies. Ook I treni di Tozeur van Alice & Battiato (vijfde in 1984) en Gente di mare van Umberto Tozzi & Raf (derde in 1987) zijn gekende songfestivalliedjes.

Het lijkt onvoorstelbaar dat Italië van 1998 tot en met 2010 maar liefst dertien keer op rij verstek liet gaan. Reden was de geringe populariteit van het festival in Italië zelf. Het van Eurovisie afgeleide San Remo Festival – waarvan de winnaar in de regel Italië mag vertegenwoordigen – is in eigen land razend populair, in tegenstelling tot het songfestival. De interesse van het publiek voor de show was gering. Daarom hield de Italiaanse omroep RAI het in de eerste helft van de jaren tachtig en negentig een paar keer voor gezien.

Ondanks een succesvolle terugkeer in 1997 bleek de vierde plaats van het duo Jalisse niet voldoende. Italië trok zich naar het leek voorgoed terug van het festival en de RAI zond de show ook niet meer uit. Na jarenlang hardnekkig lobbyen door de European Broadcasting Union en de Italiaanse muziekwereld maakte het land in 2011 z’n rentree. Zo weinig populair als het festival in Italië zelf altijd is geweest, zo geliefd zijn de Italiaanse inzendingen bij de fans, want die terugkeer werd prompt beloond met een fraaie tweede plaats.

De tekst gaat hieronder verder.

Italië

Marco Mengoni – Due vite

Italië stuurt dit jaar een oude bekende naar het festival. Marco Mengoni gaat proberen om zijn zevende plaats van 2013 te verbeteren en dat zou zomaar kunnen lukken met deze prachtige bijdrage. Deze man kan verschrikkelijk goed zingen en vertolkt zijn lied met de passie en hartstocht die we van Italië gewend zijn.

In de climax van het nummer trekt Marco alle registers open en het rauwe hese randje op zijn stembanden dat zich dan openbaart, verleent dit mooie lied nog wat extra cachet. Waren alle inzendingen maar zo goed, denk je na drie overrompelende minuten vocale krachttoeren. Italië mag als grote geldschieter direct in de finale aantreden, dus die horde is al genomen. Wij duimen voor een plek bij de eerste vijf. Petje af!

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Estland debuteerde in 1994 wat aarzelend op het songfestival. Meer dan twee schamele puntjes, goed voor een 24ste plaats, zat er toen niet in. Het land moest door dat povere resultaat gedwongen een jaartje overslaan, maar keerde in 1996 overtuigend terug met een vijfde plaats. Dat vormde de opmaat tot zes noteringen bij de eerste tien in de jaren erna. Zangeres Ines gold in 2000 lange tijd als favoriet voor de eindzege met haar popsong Once in a lifetime. Ze werd uiteindelijk vierde.

Ines’ toenmalige partner Tanel Padar, die ook in haar achtergrondkoor zong, stond een jaar later zelf op het eerste plan toen hij samen met de van Aruba afkomstige Dave Benton een duo vormde. Met het aanstekelijke Everybody haalde Estland in 2001 de eerste en tot nog toe enige zege binnen. Zangeres Michelle sprokkelde in datzelfde jaar voor Nederland welgeteld zestien punten bij elkaar. Teleurgestelde Eurovisiefans troostten zichzelf in de wetenschap dat Dave Benton toch maar mooi uit het Koninkrijk der Nederlanden afkomstig is.

Na deze overwinning ging het snel bergafwaarts met Estland. Het jaar daarop weliswaar nog een derde plaats, maar in 2003 slechts 21ste. Vervolgens miste het land vijf jaar op rij de finale, om in 2009 als zesde te eindigen. Sindsdien zijn de resultaten wisselend.

De tekst gaat hieronder verder.

Estland

Alika – Bridges

De Nederlandse producer Wouter Hardy is voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor het succes van Arcade van Duncan Laurence. Hij ging er niet direct vanuit dat hij nog een keer als songwriter aan het festival zou meedoen, maar toen Zwitserland in 2021 een beroep op hem deed, hapte hij toch toe. De prachtige dramatische ballad Tout l’univers won in Ahoy overtuigend bij de vakjury’s en werd uiteindelijk derde. Driemaal is scheepsrecht zal Hardy gedacht hebben, want ook dit jaar is hij weer van de partij. Bridges is van typische Hardy-snit: stijlvol, goed geproduceerd, niet vrij van enig bombasme, maar perfect gedoseerd en wel vrij van zoetsappigheid. De concurrentie is groot, maar zangeres Alika – winnares van de Estse versie van Idols - verdient zonder meer een fraaie eindklassering.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Een vraag die vaak gesteld wordt, is waarom Israël als niet-Europees land mag meedoen aan het Eurovisie Songfestival. Het antwoord is simpel: elk land waar ook ter wereld dat is aangesloten bij de European Broadcasting Union heeft recht op deelname. Omdat Australië, en tot enkele jaren terug, ook Turkije meededen, kun je je afvragen in hoeverre de naam van de show de lading nog dekt. Het mag de pret niet drukken, want Israël presteert bovengemiddeld op het festival en de tot dusver vier overwinningen spreken stuk voor stuk nog altijd tot de verbeelding. Hallelujah en Diva zijn onderhand uitgegroeid tot songfestivalklassiekers.

Er zijn ook mindere jaren geweest. Israël werd ooit viermaal op rij uitgeschakeld in de halve finale. In de jaren negentig ging het festival een paar keer aan Israël voorbij vanwege teleurstellende resultaten de jaren ervoor. En drie keer koos het land er zelf voor om thuis te blijven omdat het festival plaatsvond op een nationale gedenkdag. Sinds de verpletterende winst van zangeres Netta Barzilai (voor eeuwig in de Eurovisie-eregalerij bijgezet als zingende kip) met Toy in 2018, lijkt Israël wat aan te modderen met achtereenvolgens een 23ste en een zeventiende plaats en opnieuw uitschakeling in de halve finale als resultaten.

Israël

Noa Kirel – Unicorn

Israël tapt dit jaar duidelijk uit het spektakelvaatje. Bombastisch gedreun gelardeerd met aanzwellende violen en gelikte dansmoves verhullen dat dit nummer muzikaal en tekstueel (I’m gonna stand here like a unicorn, out here on my own) geen hoogvlieger is. Maar het moet gezegd: het songfestival staat of valt met afwisseling tussen ingetogen acts en uptempo bombarie. Noa kiest opzichtig voor dat laatste en ze slaat er zich met verve doorheen.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Als er één land is dat weet wat aanmodderen op het Eurovisie Songfestival inhoudt, is het Finland wel. Een record aantal van elf laatste plaatsen, waarvan er drie ook nog eens geen enkel punt ontvingen. Sinds de invoering van de halve finales is het er niet beter op geworden. Niet zelden stranden de Finnen in de halve finale. Het is een dubieuze balans voor een land dat sinds 1961 meedoet en daarbij ook al vijf keer gedwongen thuis moest blijven, vanwege een te slecht resultaat in het jaar er voor.

Maar als de Finnen een keer winnen, dan doen ze dat ook op uiterst spectaculaire wijze. Hun eerste en tot dusver enige overwinning behoort tot de meest iconische gebeurtenissen in de festivalhistorie. Hardrockband Lordi schreef Eurovisiegeschiedenis met Hard rock Hallelujah. Niet omdat het zo’n goed nummer is (hardrockfans zullen het zwaar gedateerde geluid ongetwijfeld met hoongelach hebben ontvangen), maar omdat de bandleden in monsterlijke outfits op het podium verschenen, waarmee het programma plotsklaps even geen show meer was voor het hele gezin.

Muzikaal bleef Finland af en toe uit dit vaatje tappen, maar een tweede zege zat er tot dusver niet in. De internationaal bekende formatie The Rasmus – beroemd vanwege hun wereldhit In the shadows – stelde vorig jaar teleur met slechts een 21ste plaats. Daarentegen eindigde de metalband Blind Channel een jaar eerder nog op een fraaie zesde plaats. En dat is tot nog toe het enige noemenswaardige resultaat van Finland sinds die verpletterende overwinning zeventien jaar geleden.

Finland

Käärijä – Cha cha cha

Wat krijg je als je het hedendaagse muzikale geluid, een excentrieke zanger in een bizar groen kostuum (als in een zuurstok sterk contrasterend met de roze outfits van de achtergrondzangeressen), een van de Turkse Sertab (in 2003 winnares met Everyway that I can) afgekeken en al vaker gekopieerde act en een snufje The human centipede (de dubieuze horrorfilmreeks van de Nederlandse regisseur Tom Six) bij elkaar in een snelkookpan gooit? Veel bombarie en toeters en bellen, zeg maar gerust een kansrijke bijdrage voor de eindzege.

Hier is goed over nagedacht (let vooral op de muzikale plotwending op pakweg tweederde van het nummer) en dat betaalt zich uit in een glansrijke tweede plaats bij de bookmakers, achter topfavoriet Zweden. Net als het in 2006 winnende Hard rock Hallelujah muzikaal niet bijster goed, maar qua verpletterende intensiteit heeft Finland voor het eerst in jaren goud in handen. Overigens treedt dit Finse circus aan ná Nederland in de eerste halve finale en dat doet vrezen dat ons breekbare liedje wel eens finaal zou kunnen worden weggeblazen.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Nederland is een van die landen die sterk wisselende prestaties op het songfestival laat zien, om het vriendelijk uit te drukken. Veelal een middenmoter, soms uitschieters naar boven, maar veel vaker naar de onderste regionen van de eindklassering. Daar staat tegenover dat Nederland met vijf overwinningen een fraaie (met Frankrijk, Luxemburg en Verenigd Koninkrijk gedeelde) derde positie bekleedt in het klassement van landen die het vaakst wonnen.

Nederland is er van af het allereerste begin bij. In 1956 zong Jetty Paerl het allereerste songfestivalliedje ooit: De vogels van Holland, geschreven door Annie M.G. Schmidt en Cor Lemaire. De tweede editie bracht een eerste overwinning. Corry Brokken bezorgde Nederland de zege met de evergreen Net als toen, maar dat succes is mede toe te schrijven aan de indrukwekkende vioolsolo van Sem Nijveen. Brokken wist haar prestatie een jaar later niet te herhalen. In 1958 strandde Heel de wereld op een vernederende laatste plaats met slechts één schamel puntje. Daarentegen zegevierde Teddy Scholten met Een beetje voor Nederland in 1959. Daarna was het kwakkelen voor Nederland. Ondanks dat bekende artiesten als Therese Steinmetz, Conny Vandenbos, Greetje Kauffeld, Rudi Carrell en Anneke Grönloh de nationale driekleur verdedigden, bleek twee keer een tiende plaats het hoogst haalbare. Daarbij moet in aanmerking worden genomen dat er destijds veel minder landen meededen dan nu het geval is.

In 1969 kwam de ommekeer. Lenny Kuhr eindigde met het ijzersterke De troubadour als eerste, maar zij moest haar overwinning wel met drie andere zangeressen delen. Het bleek de opmaat naar de gouden jaren van Nederland op het festival. Sandra en Andres behaalden in 1973 een vierde plaats met Als het om de liefde gaat en Mouth & MacNeal werden een jaar later derde met I see a star. Een nieuwe zege kon niet lang meer op zich laten wachten en een jaar later was het dan ook zo ver. Teach-In versloeg The Shadows met Ding-a-dong. Getty Kaspers kon toen nog niet voorzien dat zij gedurende 44 jaar symbool zou blijven staan voor het succes van Nederland op het songfestival.

Want na 1975 trad het verval in. Sandra Reemer kwam een jaar later niet verder dan een negende plaats met The party’s over, een nogal opzichtig van Mary Hopkins Those were the days afgekeken compositie. De onlangs overleden Heddy Lester bracht het in 1977 met De mallemolen tot een twaalfde plaats. Dit patroon zette zich jaren voort, afgewisseld met hier en daar een toptiennotering. Veel songfestivalfans kunnen zich tot op de dag van vandaag opwinden over het feit dat Nederland begin jaren tachtig twee ijzersterke liedjes uit de nationale finales níet afvaardigde: Marionette van Maribelle en Fantasy island (later in Engeland een dikke topvijfhit in de uitvoering van Tight Fit) van The Millionaires delfden het onderspit ten gunste van twee kwalitatief inferieure liedjes, die dan ook navenant scoorden.

Ronduit traumatisch was de ondergang van Willeke Alberti in 1994. De nationale publiekslieveling ontving welgeteld vier puntjes (van Oostenrijk) voor Waar is de zon? Maar dat was dan ook een draak van een nummer… Nederland bleef de jaren erna gestaag door klungelen. Vanaf 2000 groeide Nederland uit tot de risée van Europa. Met de invoering van de halve finales werd het van kwaad tot erger. Acht keer op rij wist Nederland niet naar de finale door te stoten, ondanks Trebles onzintaaltje, de coupe vers mokka-ijs van Sieneke en de indianentooi van Joan Franka.

Anouk was al jaren in de ogen van velen de droomkandidate om Nederland op het festival te vertegenwoordigen. Niemand rekende erop dat zij daartoe bereid zou zijn. Want waarom zou Nederlands succesvolste zangeres zichzelf voor zo’n tweehonderd miljoen kijkers te kakken zetten? Verbazing en blijdschap alom toen de rockchick aankondigde een ‘killer song’ voor het festival te hebben gecomponeerd. Met het ingetogen Birds wist zij Nederland eindelijk weer eens richting finale te loodsen en daar ook nog in de toptien te eindigen. Een jaar later moest Nederland enkel Oostenrijk (The Common Linnets versus Conchita Wurst, de vrouw met de baard) voor zich dulden. Die opgaande lijn werd verstoord toen Trijntje Oosterhuis bleef steken in de halve finale, maar sindsdien heeft Nederland elk jaar de finale gehaald en is daarmee uitgegroeid tot een van de best presterende landen van het songfestival. En in 2019 was daar dan eindelijk de langverwachte zege, toen Duncan Laurence triomfeerde met Arcade.

De tekst gaat hieronder verder.

Nederland

Mia Nicolai & Dion Cooper – Burning daylight

Diezelfde Duncan is nu de grote motor achter de inzending van dit jaar. Hij bracht dit duo bij elkaar en schreef samen met zijn partner het lied dat het moet gaan maken in Liverpool. Om maar gelijk door de zure appel heen te bijten: Burning daylight wordt vakkundig gezongen, maar komt niet zo onherroepelijk binnen zoals Arcade deed. Of Nederland met deze inzending mee zal doen om de punten valt ernstig te bezien. Nummers die zich direct bij de eerste keer horen onverbiddelijk in het collectief bewustzijn vasthechten, zijn de liedjes die songfestivals weten te winnen. Dit is zo’n nummer dat moet groeien, maar bij mij kwam dat gevoel pas na een keer of tien luisteren. Niet dat dat maatgevend is, want ook Calm after the storm, De diepte en BIrds waren verre van doorsnee songfestivalliedjes, dus die hadden tijd nodig om in te dalen en wisten toch succes te boeken.

Maar dat is wel met name te danken aan de stemmen van de vakjury’s, die net wat meer muzikaal oor hebben voor de wat meer artistiek verantwoorde bijdragen. En laten nou uitgerekend die vakjury’s vanaf dit jaar niet meer mee stemmen tijdens de halve finales. Daar staat tegenover dat voortaan niet alleen Europese, maar kijkers over de hele wereld mee mogen bepalen welke landen naar de finale gaan en wie er uiteindelijk wint. Veel zal afhangen van hoe de act op het podium wordt vormgegeven en of Mia (die er in de videoclip enigszins bij staat als een Kruidvat-verkoopster die nog een pallet met Pringles moet prijzen) en Dion met hun boodschap van vallen en opstaan en fouten durven en mogen maken de harten van de kijkers zullen raken. De afgelopen jaren laten echter zien dat de landen die hoog scoren bij de bookmakers hun favorietenrol meestal wel waar weten te maken. En Nederland zit daar niet bij. Nog niet…

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen-Bootsman - Spanje is een van die landen die heel wisselend presteert op het songfestival. Na enigszins magere eerste jaren, kwam medio jaren zestig de kentering met twee zeges op rij: Massiel met Lalala in 1968 (met slechts één puntje verschil van het favoriet geachte Congratulations van Cliff Richard) en Salomé (die haar winst deelde met drie andere zangeressen, waaronder Lenny Kuhr) met Vivo cantando in 1969. De jaren zeventig waren topjaren voor de Spaanse delegaties, die praktisch elk jaar een solide toptiennotering wisten te behalen. Eres tu van Mocedades uit 1973, dat met slechts vier punten achterstand Luxemburg als winnaar voor zich moest dulden, is uitgegroeid tot een regelrechte Eurovisie-klassieker. Vanaf 1980 werden de resultaten wat wisselvalliger, maar Spanje bleef een belangrijke speler op het Eurovisie-speelveld. Ondanks het feit dat Spanje steevast direct in de finale staat als een van de vijf landen die het meeste geld voor de productie van het Eurovisie-circus inbrengen, is het met de komst van steeds meer landen en daardoor de introductie van de halve finales, sinds 2004 bergafwaarts gegaan. Weliswaar nog drie keer een tiende plaats, maar veel vaker nog de onverbiddelijke achterhoede. Maar daar lijkt nu zachtjes aan verandering in te komen.

De tekst gaat hieronder verder.

Spanje

Blanca Paloma – Eaea

Na jaren aanmodderen heeft Spanje eindelijk de weg naar boven hervonden. De exotische Chanel eindigde vorig jaar met haar door een Jennifer Lopez-achtige vormgegeven SloMo op een fraaie derde plaats (het beste resultaat in 27 jaar tijd), waarbij ze zowel de vakjury als het publiek voor zich wist te winnen. Zangeres Blanca Paloma – die niets van doen heeft met de zoetsappige witte duif van George Baker – brengt onvervalste theatrale Spaanse folklore en passie in een spannende bijdrage, die nu al tot de toppers van deze editie mag worden gerekend. Deze vocale krachttoer vreet zich onherroepelijk een weg in je trommelvlies en gaat het ongetwijfeld goed doen. Sowieso finale, want Spanje mag als een van de grootste geldschieters de halve finale overslaan. Een topper eerste klas!

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Noorwegen is na Zweden het best presterende Scandinavische land op het songfestival. Aanvankelijk behoorde het land tot de middenmoters en scoorde het ook tot drie keer toe de zo gehate ‘zero points’, maar sinds de winst van Bobbysocks met La det swinge in 1985 presteren de Noren aanmerkelijk beter op het festival. Sinds 2007 ging drie keer de finale aan de neus van Noorwegen voorbij en ging het land voor de vierde keer in successie met nul punten naar huis, maar ook waren er regelmatig fraaie toptiennoteringen en zelfs ook nog twee keer winst: Secret Garden met het Keltisch aandoende Nocturne (waarvan de tekst slechts 24 woorden bevat) in 1995 en Alexander Rybak met Fairytale in 2009.

De tekst gaat hieronder verder.

Noorwegen

Alessandra – Queen of kings

Hier worden we nou ontzettend blij van! Hoewel de titel associaties oproept met derderangs nichtenkitsch blijkt niets minder waar. Niks geen Noorse folklore, maar stevige electropop, die dankzij een flinke scheut Bosporus-sound staat als een huis. Tekstueel gezien is het dan weer geen hoogstandje – ‘She, queen of the kings, she will be the warrior of North and Southern seas’ – maar een kniesoor die daar op let. Alle ogen zijn gericht op de ravissante Alessandra en haar prachtige outfit. De boodschap is vertrouwde Eurovisie-propaganda: over de kracht van vrouwen, van alle mensen en hoe belangrijk het is om jezelf te zijn. Finalewerk!

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Met zeven eindzeges (waarvan maar liefst drie op rij in de jaren negentig) is Ierland zonder meer het best presterende land qua eerste plaatsen. Het ligt echter iets genuanceerder. Weliswaar presteerde het land over het geheel genomen uiterst succesvol, sinds 2001 zijn de kaarten toch wat anders geschud. Dat komt niet alleen doordat er steeds meer landen zijn gaan meedoen, waardoor ook Ierland tot deelname aan de halve finale is veroordeeld, maar vooral ook omdat de liedjes vaak gewoon ondermaats waren. Veelal slappe aftreksels van het betere Johnny Logan-werk, de stijl waarmee Ierland ooit successen boekte.
Niet dat de Ierse omroep er zo op gebrand was om weer eens te winnen, maar keer op keer stranden in de halve finale is weer het andere uiterste. Het organiseren van vier songfestivals in de jaren 90 bracht de omroep zowat aan de rand van een faillissement. Uit frustratie vaardige Ierland in 2008 Dustin the Turkey af, een kalkoenpop die figureert in een Ierse kinderserie. Dustin leverde met een ironische tekst vilein commentaar op de staat van het songfestival, maar het statement werd niet gesmaakt. Hoewel vooraf beschouwd als kanshebber voor de eindoverwinning, serveerde de uitslag de Ierse kalkoen genadeloos af. Voor de laatste toptiennotering moeten we terug naar 2011, toen de expressieve tweeling Jedward achtste werd met het pakkende Lipstick.

De tekst gaat onder de foto verder

Ierland

Wild Youth – We are one

Het songfestival is nooit een podium geweest waar veel muziekgeschiedenis werd geschreven en daar zal deze van-dik-hout-zaagt-men-plankenrocksong geen verandering in brengen. De titel klinkt als een doorsnee motto waaraan het festival elk jaar opgehangen wordt. En de tekst is ook helemaal dertien in een dozijn Eurovisie: ‘We might be different, we might be unique, but…tonight, we are one’. Een beetje Son Mieux’ Multicolor, maar bij lange na niet zo sprankelend. De zanger ziet er goed uit en geeft het geheel met zijn krachtige stem nog enig cachet, maar of dat voldoende is voor een finaleplaats? Voor Johnny Rotten, de gewezen zanger van The Sex Pistols, betekent de verkiezing van deze band dat hij níet naar Liverpool afreist met het liedje Hawaii, waarmee hij aandacht hoopte te vragen voor Alzheimer, een ziekte waar zijn echtgenote aan lijdt.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - België is een van de oudgedienden op het songfestival. Onze zuiderburen doen net als wij al sinds de eerste editie in 1956 mee. Desalniettemin leverde dit tot nu toe slechts één zege op. Maar dat was dan ook wel gelijk een Eurovisie-klassieker van jewelste: J’aime la vie van Sandra Kim, die - tegen de reglementen in - nog maar dertien jaar oud was, hoewel ze in het liedje zong reeds vijftien te zijn.
België kent een bijzondere situatie qua Eurovisie: de Vlaamse omroep VRT en de Waalse omroep RTBF vaardigen om en om een deelnemer af. Dit leidde tot de tamelijk bizarre omstandigheid dat de RTBF in 1987 het festival mocht organiseren, maar dat de VRT (toen nog BRT) verantwoordelijk was voor de inzending.
Tegenwoordig maakt het niet zoveel meer uit, want sinds de keuze van de te zingen taal is vrijgegeven, zingt België altijd in het Engels. De laatste Franstalige bijdrage dateert uit 2005. Wel moet gezegd worden dat de keuzes van de RTBF door de jaren heen het meeste succes boekten, met na Sandra Kim als uitschieter de formatie Urban Trad, die in een onzintaaltje een tweede plaats behaalde in 2003, op slechts twee punten achterstand van winnaar Turkije.
Twaalf jaar geleden scoorde Tom Dice een fraaie zesde plaats voor de Vlamingen. Destijds een enorme opsteker, want België was daarvoor vijf keer op rij in de halve finale gestrand. Vooralsnog het beste resultaat voor de VRT in 67 jaar songfestival.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

België

Gustaph – Because of you

De Vlaamse omroep VRT organiseerde voor het eerst sinds 2016 een nationale finale. Zeven artiesten (zes solisten, één duo) bonden de strijd aan voor een ticket naar Liverpool. De uitslag is redelijk dramatisch te noemen en leidde tot de nodige controverse op Twitter, want na het optellen van de punten van de vakjury en het publiek eindigden vier van de zeven deelnemers met slechts luttele punten verschil van elkaar.
De uiteindelijke winnaar Gustaph won met slechts één puntje verschil van het duo The Starlings. Daarmee zag Tom Dice (die een duo vormt met zijn partner Kato Callebaut) een tweede kans om te scoren op het songfestival aan zijn neus voorbij gaan. En dat is bijzonder spijtig, want België had zich kunnen onderscheiden met het mooie, intieme, persoonlijke, kortom onderscheidende Rollercoaster, waarin Tom en Kato het verlies van hun baby bezingen.
Niets ten nadele van Gustaph, een zanger die al jaren in Vlaanderen aan de weg timmert. Zijn nummer Because of you is ook zeker niet slecht, maar grijpt wel erg terug op de ‘roze jaren’ van het songfestival. Destijds werd Eurovisie door veel criticasters beschouwd als een oppervlakkig rariteitenkabinet. Een imago dat het zangfestijn met inhoudelijk en compositorisch gewaagdere en gelaagdere liedjes met succes heeft weten te doorbreken.
Dit up tempo nummer voert je onverbiddelijk terug naar de discotheek van eind jaren zeventig. Gustaph lijkt met zijn uitbundige outfit - zwarte cowboyhoed en een roze met ruches afgezet overhemd – opzichtig een gooi te doen naar het predicaat ‘lekker fout’. In vocaal opzicht kwijten Gustaph en zijn achtergrondzangeressen zich overtuigend van hun taak, maar het blijft toch een dertien in een dozijn dansknijter, die het op menig nichtenfeest uitstekend zal doen. Maar of België hiermee zal doorstoten naar de finale?

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Albanië maakte in 2004 een overtuigende entree op het Eurovisiepodium. Zangeres Anjeza Shahini deed het in zowel de halve finale als de finale meer dan uitstekend, met respectievelijk een vierde en zevende plaats. Sindsdien heeft het land – een van de armste landen in Europa - zich een trouw deelnemer betoond. Nog nooit liet Albanië verstek gaan. Na het succesvolle debuut was het af en aan voor de Albanezen. Acht liedjes strandden in de halve finale en het succes van 2004 werd slechts één keer overtroffen toen Rona Nishliu met Suus in 2012 een vijfde plaats verwierf. Sindsdien is de finale nogal eens buiten bereik geweest of bungelt Albanië in de achterhoede, met een elfde plaats in 2018 als grote uitzondering.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Albanië

Albina & Familja Kelmendi – Duje

Albanië maakt er dit jaar een familiefeestje van. Zangeres Albina kan op de vocale ondersteuning van vijf familieleden rekenen. Deze track begint de eerste dertig seconden veelbelovend met een vocaal mantra waar je u tegen zegt. Maar dan ontrolt er zich een vrij middelmatig, weinig origineel popdeuntje van onvervalste Balkan-snit. Qua zang is dit dik in orde en het geheel is best opzwepend, maar toch niet opvallend genoeg om fier boven het maaiveld uit te steken.

In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

De tekst gaat onder de foto verder.

Oekraïne

Tvorchi – Heart of steel

Door Jeroen Bootsman - Oekraïne – dit jaar qua punten overtuigend winnaar met een middelmatig liedje – lijkt ook via het Eurovisie Songfestival te willen bewijzen dat het zich niet laat kisten. Als allereerste land presenteert Oekraïne de inzending die het in Liverpool moet gaan maken. En ze leveren geen half werk. Heart of steel van het duo Tvorchi is een verpletterende popsong, die in niets lijkt op het vocale melodrama in de jaren vijftig en zestig, toen het songfestival tot bloei kwam. Electropop van het hoogste niveau, die je ondersteboven blaast, met gepassioneerde zang en een act om je vingers bij af te likken. Bekijk de beelden van de nationale finale en bedenk dat dit is uitgezonden vanuit een als schuilkelder fungerend metrostation in Kiev. Of Europa opnieuw uit sympathie voor Oekraïne gaat stemmen valt te betwijfelen. Maar dat deze inzending puur op kwaliteit heel veel punten zal vergaren, lijkt wel vast te staan. Een topvijfnotering lijkt onvermijdelijk. Een tweede overwinning op rij? Zou zomaar kunnen. En hopelijk in 2024 dan wel in Kiev.

De balans

Oekraïne kan gerust een bovengemiddeld succesvol songfestivalland genoemd worden. Het land debuteerde in 2003 en zegevierde sindsdien al drie keer. Na een veertiende plaats in 2003 was het In 2004 al raak toen de sexy Ruslana met haar opzwepende Wild Dances het festival naar Kiev haalde. Van de zeventien inzendingen haalden er tot dusver elf de top tien, waarvan acht bij de eerste drie eindigden. En dan te bedenken dat Oekraïne ook nog eens tot twee keer toe niet mee deed. Jamala won in 2016 met het dramatische 1944, dat in de aanloop nog voor een relletje zorgde omdat de tekst van het lied te politiek zou zijn. En politieke uitingen zijn op het songfestival niet toegestaan. De derde overwinning was vorig jaar voor Stefania van Kalush Orchestra. Alom verwacht vanwege de oorlog boekte de groep inderdaad een monsterzege. Na twee uiterst folkloristisch aandoende inzendingen in de eigen taal tapt Oekraïne dit jaar met Engelstalige electropop uit een wat ander vaatje.