Door Jeroen Bootsman – Na La la la, Ding a dong en Diggi loo diggy ley komt de titel van de Kroatische inzending van dit jaar Rim tim tagi dim met stip binnen in de lijst van onzintitels die zich door de jaren heen op het songfestival manifesteerden. Maar het klinkt lekker, dus waar zeuren we over. Ook iets wat al vaker in Eurovisie-verband gebeurde: een aan de nationale finale deelnemende artiest trekt zich op het laatste moment terug en de vervangende act weet prompt een Eurovisie-ticket te bemachtigen. Het overkwam bijvoorbeeld de Spaanse zangeres Massiel (die van La la la), die het festival ook nog eens zou winnen, hoewel jaren later bleek dat de Spaanse dictator Franco diverse jury’s had omgekocht.

De tekst gaat hieronder verder.

Wervelstorm Baby Lasagna

Zowel liedje, act als zanger van Kroatië hebben wel iets weg van Achille Lauro, die in 2022 namens San Marino strandde in de halve finale. Baby Lasagna houdt het net iets ingetogener, maar spektakel genoeg bij deze wervelstorm, die het ongetwijfeld goed zal doen bij de fans. Anders dan het geheel doet vermoeden, gaat de song over een serieus thema – jongvolwassenen die Kroatië verlaten vanwege betere economische perspectieven in andere landen – maar ingevuld op een niet al te zwaarwichtige manier. Een finaleplaats lijkt wel zeker, en een fraaie eindscore ook.

Door Jeroen Bootsman – Het is alweer tien jaar geleden dat Conchita Wurst als vrouw met de baard het songfestival won. En sindsdien zat er nog één keer een derde plaats in, maar daarvoor moeten we terug naar 2018. Kortom, Oostenrijk moet flink aan de bak, maar de bijdrage van dit jaar lijkt nou niet direct de poorten naar Eurovisie-succes op zelfs maar een kier te zetten.

De tekst gaat hieronder verder.

Overjarige alpenkaas

Voor de niet al te kritische fans valt er met een sexy stoeipoes en scala aan welgevormde mannentorso’s genoeg te genieten, maar songtechnisch wordt de naar iets meer inhoudelijkheid verlangende kijker zwaar op de proef gesteld met passages als ‘We ram-di-dam-dam-dam (we will rave)’. Kaleen refereert net als Joost Klein nadrukkelijk aan het tijdperk van de house, maar Klein doet dat wel net even wat inventiever. Een jaar of dertig jaar geleden had dit trendsettend kunnen zijn, nu is het vooral overjarige alpenkaas.

Door Jeroen Bootsman - Luktelk is een gelikte, catchy popsong met een stevige elektronische beat, omgeven door dito lichtshow en gezongen door Silvester Belt. Bij dit soort nummers is de uitvoerende eigenlijk van secundair belang en Silvesters stem klinkt dan ook behoorlijk inwisselbaar. En op het eind krijgt het geheel toch iets vermoeids.

De tekst gaat hieronder verder.

Niet per se noodzakelijk

De inzending van Litouwen is van het kaliber kan wel, maar hoeft niet. Vorig jaar eindigde Litouwen met een oersaaie ballade op een elfde plaats, dus het kan verkeren. Maar een dansnummer van Litouwse snit kan je toch beter overlaten aan The Roop (achtste in 2021 met het aanstekelijke Discoteque). Deze groep deed dit jaar weer een gooi naar deelname, maar werd uiteindelijk derde in de halve finale.

Door Jeroen Bootsman – Moldavië is een van die landen die grossiert in de middenmoot en lijkt dat met deze inzending ook zelf te erkennen. Dit liedje In the Middle is een van de meer folkloristisch getinte inzendingen van dit jaar. Zoals wel vaker wordt het geheel ook in dit geval gelardeerd met een flinke scheut West-Europees aandoend geluid, waardoor het geheel wat te vrijblijvend aandoet.

De tekst gaat hieronder verder.

Aan Natalia zal het niet liggen

Natalia Barbu en haar achtergrondzangeressen mogen er echter zijn en brengen het met verve – let op de act met de violen – en dat maakt er toch een van de meer in het oog springende inzendingen van dit jaar.

Door Jeroen Bootsman – Israël kent een enigszins bewogen geschiedenis als het gaat om het songfestival. Het land debuteerde in 1973, zeven maanden na de dramatische aanslag op Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen in München. Zangeres Ilanit zou uit vrees voor een nieuwe aanslag tijdens haar optreden een kogelwerend vest hebben gedragen. Een gerucht dat zij jaren later heeft ontkracht. Evengoed zat de angst voor een nieuwe aanslag er goed in. Volgens de Britse commentator Terry Wogan werd het publiek op het hart gedrukt om tijdens het applaudisseren vooral rustig te blijven zitten omdat men anders het risico liep door de beveiliging te worden beschoten. Hoe dan ook, de eerste deelname smaakte naar meer, want Israël werd mooi vierde. Overigens is dit optreden om een geheel andere reden ook gedenkwaardig: voor het eerst in de geschiedenis van Eurovisie stond er een vrouwelijke dirigent voor het orkest.

Vijf jaar later boekte Israël al een eerste zege met A-ba-ni-bi door Izhar Cohen & The Alpha Beta. Om daar een jaar later op eigen bodem een tweede overwinning aan toe te voegen: het tot een Eurovisie-evergreen uitgegroeide Hallelujah van Milk & Honey. Eveneens een klassieker, maar dan op een geheel andere manier werd het optreden van Dana International met Diva in 1998. Orthodoxe joden spraken schande van het feit dat hun land door een transseksueel werd vertegenwoordigd. In 2017 kondigde Israël aan zich terug te trekken van het zangfestijn. Een andere omroep nam het festival over en wist met Netta’s Toy prompt te winnen in 2018.

De tekst gaat hieronder verder.

De oorlog tussen Israël en Hamas

Zes jaar later ziet de wereld er heel anders uit. De oorlog tussen Israël en Hamas maakt van de deelname van Israël een politiek issue. Iets waar de EBU fel tegen gekant is. Veel landen pleiten ervoor om Israël te weren van het Songfestival en dreigden zich terug te trekken als het land toch meedoet. De EBU oordeelde dat het eerste voorgedragen nummer October rain een te politiek geladen tekst bevatte en werd afgekeurd. Israël kreeg de kans om of de tekst aan te passen of om een nieuw nummer in te zenden. Uiteindelijk kwam er een nieuwe tekst, waarin het evengoed niet moeilijk is om verwijzingen naar de oorlog te herkennen (‘Someone stole the moon tonight, Everything is black and white, I'm still broken from this hurricane’). En daarbij is de achternaam van de zangeres natuurlijk ook al politiek geladen.

Maar als we de oorlogscontext even loslaten, is Hurricane dan eigenlijk een goed nummer? Niet echt. Het is een even dramatische als een van dik hout zaagt men planken liefdesballade, waarvan er talloze tijdens eerdere festivals voorbij zijn gekomen. Niet direct een finaleknaller. Spannender is de vraag of Israël genadeloos zal worden afgestraft (op het moment van schrijven is de situatie in Gaza dramatisch te noemen) of zullen er toch ook sympathiepunten worden uitgedeeld?

Door Jeroen Bootsman – De Griekse omroep is blijkbaar erg gecharmeerd van Laurie Andersons monsterhit O Superman. Het intro van de overigens buitengewoon fraaie inzending van 2022 (die mijns inziens nog wel hoger dan de achtste plaats had mogen eindigen) deed heel erg aan dit nummer denken. Ik heb het dan over de inzending van dit jaar: Marina Satti met het lied Zari. Ook de eerste noten van de bijdrage van dit jaar lijken dat typische synthesizerkreuntje te bevatten.

De tekst gaat hieronder verder.

Griekser dan dit

Niet dat dit liedje net zo mooi is als dat van twee jaar geleden. Griekser dan dit zal je het niet krijgen, maar het doet wel erg denken aan een promotie-actie van de Griekse VVV. De clip toont allerlei toeristische trekpleisters. Op veel van die plekken zul je ongetwijfeld kroegjes treffen waar Marina-achtige zangeressen Zari-achtige nummers zingen, tot groot behagen van feestende toeristen. Eerder een ansichtkaart dan een serieus liedje, dus misschien moet Griekenland de finale dit jaar maar eens overslaan.

Door Jeroen Bootsman - Een allerlaatste plaats in de halve finale en dan ook nog eens nul punten. Dat lot trof San Marino vorig jaar. Zo slecht deden zelfs onze Mia & Dion het niet. San Marino lijkt in de zestien jaar dat het nu aan het songfestival meedoet alleen maar voor de poedelprijs in aanmerking te komen. Die kan ze dit jaar ook zomaar weer krijgen met Megara en het nummer 11.11. Dit ongeïnspireerde rocknummer is een slap aftreksel van wat al eerder en beter is vertoond.

De tekst gaat hieronder verder.

Even een bakkie doen

Vergelijk het met koffie zetten (iets wat je overigens prima kan doen tijdens dit optreden) en vergeten de oude koffie voor nieuwe te vervangen. De titel van dit vehikel lijkt te solliciteren naar heel wat ‘onze points’, maar laten die nou nooit gegeven worden op het songfestival. De enige artistieke waarde is afkomstig van twee aliens gehuld in skeletkostuum. Nou vooruit dan: voor allebei een puntje. Voor de moeite.

Door Jeroen Bootsman – Wat mij betreft, gaat de rode kaart dit jaar naar IJsland. Eerst met veel poeha aankondigen dat het zich overweegt terug te trekken als Israël mag meedoen. Daarbij zag het er lange tijd naar uit dat de IJslandse omroep een zanger met Palestijnse wortels zou afvaardigen. Zijn nummer Wild West was namelijk de grote publieksfavoriet. Grote ontnuchtering is dat niet deze Bashar Murad, maar een zangeres die in 2010 al eens deelnam en toen negentiende werd.

De tekst gaat hieronder verder.

Dan weet je het wel

Murad had een veel beter nummer, maar de IJslandse jury koos voor dit zwaar onder de maat zijnde niemendalletje Scares of heights, gezongen door Hera Björk, die oogt als een diva in de menopauze met een paar pondjes meer. Dit lied opent met de woorden ‘Look how far we made it, standing on the edge of a promise’, dus dan weet je het wel. Dit is niet op safe spelen, maar bewust de weg van de minste weerstand kiezen. Björk maakt duidelijk bang te zijn voor hoogtes, dus een bijdrage die verre van een hoogvlieger is sturen is een voor de hand liggende actie. Een hele zware onvoldoende voor IJsland dit jaar. Foei!

Door Jeroen Bootsman – Sinds de even verrassende als verpletterende overwinning van Salvador Sobral in 2017 (de allereerste zege voor Portugal na decennia van voornamelijk teleurstellende resultaten) valt het me steeds meer op wat voor een smaakvolle inzendingen het land eigenlijk altijd naar het songfestival stuurt. In de regel niet de meest uitgesproken of opvallende bijdragen, maar veelal luisterliedjes van het betere soort.

De tekst gaat hieronder verder.

Grito is er ook weer zo een

Iolanda met het lied Grito is er ook weer zo een. Een winnaar zal het niet worden, maar mede dankzij niet al te veel (visueel) spektakel en een opvallende choreografie is dit zo’n rustpunt in het festival, dat je nou net níet moet benutten om te gaan plassen of de drankjes bij te vullen. Ik gun Portugal ook dit jaar weer een finaleplaats.

Door Jeroen Bootsman – Duitsland staat op eenzame hoogte qua aantal deelnames aan het festival. Slechts één keer moesten onze oosterburen gedwongen verstek laten gaan. Het land gold decennialang als een van de succesvollere songfestivallanden, hoewel het slechts twee keer wist te winnen. Voor de laatste keer in 2010. En dat lijkt alweer ontzettend lang geleden. Winnares Lena verdedigde haar titel een jaar later toen het Songfestival dankzij haar winst in Duitsland plaats vond. Toen zat er nog een notering bij de eerste tien in, maar dat is sindsdien nog maar één keer gebeurd. Duitsland mag als een van de grote geldschieters direct naar de finale zonder zich eerst te hoeven kwalificeren in de halve finale, maar weet dat voordeel maar niet te vertalen in succes. Voornaamste reden lijkt toch een ongelukkige hand van kiezen. Vorig jaar werd een allegaartje van Lordi, Kiss en Rammstein afgevaardigd. Met rampzalig resultaat: onverbiddelijke hekkensluiter van de ranglijst.

De tekst gaat hieronder verder.

Popdeuntje Always on the run

Nu stelde de kwaliteit van veel nummers in de nationale finale behoorlijk teleur, maar dit jaar was er een ijzersterk nummer dat bij veel fans favoriet was. Nota bene de vakjury’s lieten de zanger Ryk met zijn overrompelende Oh boy echter vallen als een baksteen. Hij werd uiteindelijk derde, een plaatsje boven de uit Zandvoort afkomstige Bodine Monet, die een Belle Perez-achtig deuntje vertolkte.
Zanger Isaak ging uiteindelijk met de eer strijken. Deze jongen zal het echter waarschijnlijk van de gunfactor moeten hebben, want ik verwacht niet dat dit fantasieloze popdeuntje Always on the run potten zal gaan breken. Hooguit een twintigste plaats, maar ik ben bang nog lager…

Door Jeroen Bootsman - Het Verenigd Koninkrijk viel enthousiaste reacties ten deel toen de BBC bekend maakte Olly Alexander naar Malmö te sturen. Als zanger van de band Years & Years had hij veel succes in zijn thuisland. Als acteur maakte hij veel indruk in de dramaserie It’s a sin, over de aidsepidemie in de jaren tachtig. En daarnaast is hij ook nog een gewaardeerd LGBT+-activist. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen, maar Dizzy valt eigenlijk best wel tegen.

De tekst gaat hieronder verder.

Olly and Justin

Olly zelf manifesteert zich als een soort Justin Timberlake, die zingt als een hysterische nicht. En het nummer Dizzy echoot tal van invloeden van de synthesizerpop uit de jaren tachtig, waarin geen plaats meer lijkt te zijn weggelegd voor een element dat dit liedje een eigen identiteit geeft. Drie minuten lang denk je eigenlijk alleen maar: waar lijkt dit toch op? Voor een land dat er op een keer na elk jaar bij was, in het verleden tal van successen boekte, maar pakweg de laatste twintig jaar de grootste moeite heeft om mee te komen, is dit weer een gemiste kans. Goede artiest, minder goed liedje. Maar gezien Olly’s staat van dienst vlakken we hem toch niet bij voorbaat helemaal uit.

Door Jeroen Bootsman – Na twee keer een negende plaats in 2009 en 2010 bakte Georgië er maar bar weinig van. Na 2016 zat er niet eens meer een finaleplaats in voor het land, dat ooit het profetische We don’t wanna put in als inzending moest terugtrekken omdat de EBU de politieke verwijzing naar de Russische leider te controversieel achtte.

De tekst gaat hieronder verder.

Sexy dame, dito poses

Dit probeert Georgië het ook maar eens met een sexy dame en dito poses, die spontaan de Georgische heide in vuur en vlam lijkt te kunnen zetten. Heet, heter, heetst, maar ik word er niet koud of warm van, hoe zwoel Nutsa ook kijkt. Toch acht ik een finaleplaats niet bij voorbaat onwaarschijnlijk. Een hoge notering echter wel.

Door Jeroen Bootsman – Fantasy is zo’n element dat elke editie op de een of andere manier aanwezig is op het Songfestival. Servië leunt er dit jaar zwaar op. De sfeer van het nummer Ramonda door Teya Dora en de videoclip zijn onmiskenbaar. Het lied wordt dan ook aangeprezen als een magisch slaapliedje en een patriottische ballade, waarin Ramonda verwijst naar de strijd die Servië in de Eerste Wereldoorlog leverde.

De tekst gaat hieronder verder.

Wat wordt het met Servië

Potentie alom, maar vocaal vind ik het geheel toch een beetje tegenvallen. Maar in dit verband sorteert verstilde zang mogelijk meer effect, want anders wordt het misschien allemaal net te veel van het goede, dus te bombastisch. Let wel: ik ga nu puur af op de videoclip (wat niet altijd de meest ideale graadmeter is ), dus het zou zomaar kunnen dat Servië straks enorm gaat knallen in Malmö.

Door Jeroen Bootsman – Al drie jaar op rij zat er geen finale in voor de Denen. Vorig jaar scoorde zanger Reily zelfs het slechtste resultaat ooit in een halve finale met slechts zes punten (allemaal afkomstig van IJsland). Dat was niet geheel onverwacht, want hij zong met een iele stem een nogal flets liedje.

De tekst gaat hieronder verder.

Saba staat als een huis

Daarentegen staat de Deense inzending van dit jaar als een huis en ik kan me nauwelijks voorstellen dat zangeres Saba de finale níet gaat halen met deze uptempo song Sand, die warme herinneringen oproept aan de betere dansmuziek van eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. Saba, die discodiva’s als Precious Wilson en Amii Stewart in zich lijkt te verenigen, staat zelfverzekerd op het podium. Ze zingt met overtuiging en een indrukwekkende lichtshow maakt het geheel af. Als ze dit in Malmö net zo weet te brengen, kan Denemarken ver komen. Eén van de toppers van dit jaar!

Door Jeroen Bootsman – Na een aantal jaren gekozen te hebben voor gevoelige ballads vertolkt door mannen tapt Zwitserland dit jaar uit een ander vaatje. Nemo is een nonbinaire rapper, zanger en muzikant, die in de videoclip van The Code transformeert van een verbaasd kijkende conducteur in een soort zelfverzekerde revue-artiest, compleet met tutu en andere extravagante uiterlijkheden. Treinreizigers in een volle coupé kijken toe.

De tekst gaat hieronder verder.

I broke the code, oh oh oh

Het nummer begint rustig, maar evolueert via enkele strofen rap tot een dancenummer, dat het vooral moet hebben van Nemo’s hoge uithalen (I broke the code, oh oh oh), enkele tempowisselingen en een dramatisch crescendo, waarin de stem van Nemo degradeert tot een ijle klank. Uiterst curieuze inzending, behoorlijk excentriek, bij vlagen intrigerend, maar misschien net te veel van het goede voor een finaleplaats.

Door Jeroen Bootsman - Een van de meest etnisch klinkende nummers op het festival dit jaar is Özünla apar door Fahree featuring Ilkin Dovlatov. Daar moet wel bij aangetekend worden dat het vocaal niet bijster veel voorstelt, afgaande op de videoclip. Misschien zou dit lied gebaat zijn bij een puur instrumentale uitvoering, maar dat mag sinds het slechts 24 woorden tellende Nocturne (winnaar voor Noorwegen in 1995) niet meer op het songfestival.

De tekst gaat hieronder verder.

Zeurderig in de schaduw

De vocale geluidseffecten doen erg denken aan het nummer Bones van de groep Equinox, die er in 2018 een veertiende plaats voor Bulgarije mee haalde. Kortom: op het eerste gehoor intrigerend, maar wat zeurderig gezongen en de schaduw van veel soortgelijke liedjes. Een krappe voldoende, maar wie weet krijgt het geheel op podium wel een enorme boost als er wat visuele flair wordt ingezet.

Door Jeroen Bootsman – Van een land dat ooit spectaculair debuteerde op het songfestival (zilver in 1994) zou je veel moois mogen verwachten. Maar de lat lag toen blijkbaar te hoog, want dat succes is tot dusver bij lange na niet geëvenaard. De laatste twee keer deed Polen weer mee in de finale, na ettelijke malen uitgeschakeld te zijn. Die finale zie ik dit jaar niet zo snel gebeuren.

De tekst gaat hieronder verder.

Ai, ai Luna

Zangeres Luna oogt als een liefdesbaby van actrice Tilda Swinton en Lady Gaga, maar zo bijzonder als haar uiterlijk zo nietszeggend is haar nummer. ‘I’m gonna build the tower’ is een songline die – voor zo lang het duurt – blijft hangen, maar dan als een oorwurm die je zo snel mogelijk uit je hoofd wil hebben, temeer daar Luna zich bedient van een uiterst irritant stemmetje. Deze valt in de categorie slechtste liedjes van dit jaar en zou zomaar kunnen sneuvelen in de halve finale.

Door Jeroen Bootsman - Australië is groot fan van het songfestival, maar behoort niet tot Europa. Geen probleem, want het land is namelijk wel lid van de EBU, belangrijkste voorwaarde om mee te mogen doen. In 2015 werd Australië vanwege de zestigste editie van het festival uitgenodigd om eenmalig mee te doen. Met succes! Zanger Guy Sebastian sleepte een vijfde plaats in de wacht en dat smaakte naar meer. Sindsdien popt 'down under' elk jaar op en lijkt daarmee een blijvertje op het Eurovisiepodium. In 2016 kwam de eindzege dichtbij toen zangeres Dani Im zilver scoorde. Op basis van de publiekspunten zou zij zelfs hebben gewonnen.

De tekst gaat hieronder verder.

Pleidooi voor verbinding

Na jaren van wat minder spannende bijdragen verraste Australië vorig jaar ineens met scheurende heavy metal. Dit jaar gooien ze het weer over een geheel andere boeg met misschien wel de meest woke song van dit jaar, die iets heeft van Seven Seconds, het hitduet van Neneh Cherry en Youssou N’Dour. Een uiterst minimale videoclip met spaarzaam bewegende hoofden van de twee leden van Electric Fields, waarbij de tekst in grote rode letters over hun gezichten trekt.
De titel One Milkali (One Blood) is voor de hand liggend een pleidooi voor verbinding en gemeenschapszin en in de tekst komen ook wat passages in een Maori-taal voorbij. Zo op het eerste gehoor tamelijk saai naar mijn idee, maar vaker luisteren wordt warm aanbevolen, want dit nummer wordt steeds beter. Of het publiek dat geduld heeft, zodat de finale in zicht komt, is nog even afwachten.

Door Jeroen Bootsman - Armenië brengt dit jaar een heerlijk ongebreideld folkloristische uitbarsting naar het songfestival. Zangeres Ladaniva steekt Massiels La la la (winnaar namens Spanje in 1968, met één punt verschil van Cliff Richards Congratulations) naar de kroon wat betreft het aantal la’s. Een paar korte coupletjes worden compleet overstemd door een explosie van La la lai’s in de refreinregionen.

De tekst gaat hieronder verder.

Al die La's

Met al die La's moet het wel een feestje worden op het podium en dat is maar goed ook, want tekstinhoudelijk heeft dit nummer niet zo heel veel te bieden. Maar het klinkt wel ongelofelijk lekker en meeslepend, dus wij gunnen Armenië gewoon die finaleplaats. Overigens zou Massiel haar overwinning destijds te danken hebben aan omkooppraktijken van dictator Franco…

Door Jeroen Bootsman - Het Eurovisie Songfestival gaat steeds meer lijken op een clipfestival. Voorbij zijn de tijden van domweg een liedje zingen op het podium. Een pakkende act en imponerende visuele vormgeving zijn tegenwoordig meer dan het halve werk. Zweden mag gerust pionier op dit gebied worden genoemd. De nationale voorronde Melodifestivalen is elk jaar een doorslaand kijkcijfersucces en maatgevend als het gaat om het kiezen van het beste liedje, de beste artiest(en), de beste act en beste vormgeving. Zweden won al vier keer in tijden dat al die franje er nog niet zo toe deed, maar wist de laatste elf jaar maar liefst drie keer te winnen op een manier waar andere landen met bewondering naar kijken.

De tekst gaat hieronder verder.

Puike Marcus & Martinus

Sinds Loreen vorig jaar voor Zweden won, voert het land samen met Ierland de ranglijst van meeste zeges aan: zeven stuks! Slechts één keer (in 2010) wist het land zich niet te kwalificeren voor de finale en een notering buiten de toptien is een heel grote uitzondering. Als winnaar en organiserend land hoeft Zweden dit jaar niet eerst door de halve finale heen, maar die zou deze uit Noorwegen afkomstige tweeling sowieso met gemak halen. Het geheel doet nogal denken aan de Ierse tweeling Jedward, die met een soortgelijk nummer en aankleding in 2011 Ierland voor vooralsnog de laatste keer de toptien deed halen. Zweden staat nu als negende genoteerd bij de bookmakers, maar het kan haast niet anders of deze puike bijdrage van Marcus & Martinus met het lied Unforgettable gaat de komende weken nog stijgen.

Door Jeroen Bootsman – Hey hey hey! Met deze roep om aandacht, die nog een paar keer herhaald zal worden, probeert hiphopgroep 5Miinust ons hun springerige liedje in te trekken. Een opgewonden geheel met ADHD-rap, waarbij de heren elkaar te lijf lijken te gaan met iets wat lijkt op kaasraspen.

De tekst gaat hieronder verder.

Puuluup

Het Estse folkduo Puuluup komt er ook nog aan te pas, maar in plaats van enige orde te bewerkstelligen, wordt de chaos alleen maar groter. En de kijker blijft onthutst achter. De titel lijkt ons er van te moeten overtuigen dat er geen drugs in het spel is, maar na deze drie minuten durende aardbeving gelooft niemand dat meer.

Door Jeroen Bootsman - Een lied over hoop met Moeder Teresa en de Heilige Maagd Maria als inspiratiebronnen. Lang voordat de oorlog in Oekraïne losbarstte, bewees het land het Eurovisiepodium meer dan waard te zijn aangezien het er bovengemiddeld in weet te slagen de eigen taal en cultuur optimaal voor het voetlicht te brengen. Een aanpak die vruchten afwerpt, want gedurende 21 jaar won het land al drie keer.

De tekst gaat hieronder verder.

Voortdurende oorlog

Dat Oekraïne momenteel favoriet is voor de eindzege is niet verwonderlijk, want alyona alyona & Jerry Heil met het authentiek klinkende lied Teresa & Maria krijgt extra cachet door de gedragen achtergrondvocalen. Maar uiteraard zal ook de voortdurende oorlog mede debet zijn aan deze voorspelling. De animo voor steun aan de Oekraïne lijkt af te nemen, maar politiek mag op het festival geen rol spelen, zo laat de EBU niet na te benadrukken. Hoe dan ook lijkt het land wel zeker van een (terechte) finaleplaats.

Door Jeroen Bootsman - Na de smadelijke afgang van het duo Mia & Dion vorig jaar kon AVROTROS weinig anders dan het roer omgooien. Er werd een zogeheten ‘head of delegation’ aangesteld, die vol bravoure aankondigde in te zetten op inzendingen die in elk geval de finale weten te halen en als het even kan in het linkerrijtje van de puntentelling eindigen.

Jan Smit verliet de selectiecommissie en er werden enkele nieuwe leden toegevoegd. Uit ruim zeshonderd voorgedragen liedjes werd dat van Joost Klein geselecteerd. Er circuleerden volop bekende namen, dus de verrassing was groot. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar dat ligt vooral aan mij want Klein scoorde al een enorme hit in een paar Duitstalige landen en bewees zich ook al als een bevlogen podiumperformer.

Europapa is een bijzondere inzending. Totaal anders dan wat Nederland in 68 jaar ooit heeft ingestuurd. Wat dat betreft sorteert de door AVROTROS ingezette nieuwe koers in elk geval effect. Jarenlang is er geroepen dat Nederland als toonaangevend land in de housemuziek eens een keer een dance-act naar het songfestival zou moeten sturen. Europapa is onbetwiste gabberhouse, dus in die zin komt die wens nu eindelijk uit.

De tekst gaat hieronder verder.

Euro-pa-pa, pa-pa, pa-pa-pa

Wat ik me wel afvraag, is of dat niet dertig jaar te laat is. Toen DJ Paul Elstak – die als medeschrijver bij Europapa betrokken is - zijn eerste hits scoorde, moest Joost nog geboren worden. Eerlijk gezegd was ik bij de eerste keer horen niet bepaald enthousiast, maar na nog een paar keer begint het nummer wel langzaam in te dalen. Europapa heeft een grappige tekst, een aanstekelijke melodie, een muzikale gimmick die je niet meer uit je hoofd krijgt (Euro-pa-pa, pa-pa, pa-pa-pa) en eindigt met een serieuze twist die refereert aan de dood van Kleins ouders toen hij nog een kind was.

Klein zingt in het Nederlands en er zijn dit jaar meer min of meer grappig bedoelde acts die in dezelfde vijver lijken te vissen, maar zonder al te chauvinistisch te willen overkomen beschouw ik Nederland vooralsnog als de sterkste daarvan. Ik ben heel erg benieuwd hoe een en ander vorm gaat krijgen op het podium. De hilarische videoclip is in elk geval veelbelovend en zal Klein in aanloop naar het festival veel goodwill opleveren. De eerste reacties zijn behoorlijk enthousiast, dus ik durf zonder meer de stelling aan dat Nederland dit jaar hoe dan ook de finale haalt. En dat linkerrijtje moet lukken.

Door Jeroen Bootsman – Voor een land dat er van het allereerste begin bij is, is slechts één overwinning in 68 jaar een ronduit schamel resultaat. En voor die ene zege moeten we inmiddels alweer 38 jaar terug in de tijd. Sandra Kim – die in tegenstelling tot wat ze zong niet vijftien, maar nog maar dertien jaar oud was – melkt haar succesnummer J’aime la vie tegen wil en dank tot op de dag van vandaag uit.

Of onze zuiderburen dit jaar eindelijk weer eens gaan winnen, is vooralsnog koffiedik kijken. Maar deze dramatische powerballad zou het dubbel en dwars verdienen. Als de oogstrelende videoclip als een voorbode mag worden beschouwd, dan zal Mustii op het podium in Malmö alle registers open trekken.

De tekst gaat hieronder verder.

Maximaal uitpakken

Gedurende de eerste helft van het nummer Before the party's over bedient hij zich van ingetogen zang, ondersteund door gloedvolle achtergrondvocalen. Om in de climax maximaal uit te pakken. Sowieso een van de beste inzendingen van dit jaar. België eindigde vorig jaar redelijk verrassend op een zevende plaats met een nogal belegen discostamper. Dan zou er dit jaar toch zeker een top vijf-notering in moeten zitten.

Door Jeroen Bootsman - De grote verrassing van dit jaar is de terugkeer van Luxemburg, dat er 1993 voor het laatst bij was. Vanaf het prille begin was het een van de smaakmakers van het festival. Hoewel het als klein land vaak een beroep moest doen op buitenlandse artiesten wist Luxemburg desondanks of misschien wel dankzij dat gegeven maar liefst vijf overwinningen binnen te slepen. Daarmee was het lange tijd, samen met Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, het succesvolste songfestivalland.

Leuk om te vermelden is dat het Nederlandse damestrio Babe in 1983 lange tijd in de running was om Luxemburg op het songfestival te vertegenwoordigen. Uiteindelijk viel de keus op zangeres Corinne Hermes. Bepaald geen ongelukkige keus, want zij won. Vier jaar later deed Marga Bult (leadzangeres van Babe) als soloartiest namens Nederland mee aan het festival en werd eervol vijfde.

De tekst gaat hieronder verder.

Groothertogdom mist

Luxemburg heeft ruim dertig jaar de tijd gehad om aan een eigen artiestenstal te bouwen en koos zangeres Tali (geboren in Israël, maar getogen in Luxemburg) om de terugkeer van het groothertogdom vorm te geven. Heel eerlijk gezegd geeft het vrij ongeïnspireerd overkomende Fighter niet het gevoel dat we veel aan Luxemburg hebben gemist. Het nummer klinkt vlak en het spektakel moet vooral van de choreografie komen. Die oogt verzorgd, maar ook niet meer dan dat. Tali noemt Lady Gaga als voorbeeld en omschrijft haar muziek als een mix van pop, indie en r&b. Maar zo’n mengelmoesje van stijlen mist vaak een eigen identiteit en dat is hierbij duidelijk het geval.

Een gevalletje middenmoot, of erger: diskwalificatie in de halve finale. Het kan twee kanten op: het publiek beloont Luxemburg voor de terugkeer naar Eurovisie of straft het af voor 31 jaar wegblijven. Misschien volgend jaar toch maar weer eens over de landsgrenzen shoppen.

Door Jeroen Bootsman – Na pakweg veertig deelnames is de voorraad Cypriotische artiesten voor het Eurovisie Songfestival blijkbaar uitgeput, want in Malmö zal dit jaar namens het eiland een 17-jarige zangeres uit Australië aantreden. Op zich niets mis mee, maar waarom neemt ze geen goed liedje mee naar het festival?

De tekst gaat hieronder verder.

Middelmatige liar

Liar is een middelmatige van dik hout zaagt men planken kopie van ontelbare vergelijkbare liedjes. Het uiterlijk en het enthousiasme van Silia ten spijt is dit niet direct een finaleknaller. Daar kunnen we kort over zijn, dus dat zijn we ook. En door.

Door Jeroen Bootsman - Noorwegen bewijst ook dit jaar weer dat het net als buurland Zweden ook bovengemiddeld presteert op het songfestival. Na een middelmatige start tellen de Noren het sinds de eerste zege in 1985 helemaal mee op het festival. Het land wil incidenteel de finale nog wel eens missen, maar grossiert vooral in fraaie top tien-noteringen en boekte tot dusver drie overwinningen.

De tekst gaat hieronder verder.

In het Noors

Een moderne interpretatie van een middeleeuwse ballade, die opent met een kulokk, een traditionele vocalisatietechniek voor het hoeden van vee, uitgevoerd door een formatie die zich bedient van folk rock en metal. De tekst vertelt een duister sprookje over een meisje dat door haar gemene stiefmoeder wordt omgetoverd in achtereenvolgens een naald, een mes en een zwaard en uiteindelijk een wolf, die uiteindelijk de zwangere stiefmoeder zal doden, daarbij het bloed drinkend van haar ongeboren halfbroer.

Voor het eerst in achttien jaar wordt de Noorse inzending in het Noors gezongen. In alle opzichten overrompelend en dat zal zich ongetwijfeld vertalen in een hoge klassering in de finale.

Door Jeroen Bootsman – Na een veelbelovend debuut op het Eurovisiepodium in 2000 (derde plaats) en goud in 2002 wist Letland in de daarop volgende jaren door op safe te spelen nog een paar keer de toptien te halen en daarnaast vooral in het midden van de ranglijst te eindigen. Tegenwoordig is het een van de slechtst presterende landen en werd de finale gedurende vijftien jaar nog maar twee keer gehaald.

De tekst gaat hieronder verder.

Raspend stemgeluid

Dons is in eigen land een gerenommeerd artiest en afgaande op zijn optreden tijdens de nationale finale is dat niet voor niets. Een charismatisch zanger met een ietwat raspend stemgeluid. Zijn nummer mag er zijn, maar als het er niet is, mis je het niet. Met andere woorden: vakwerk, maar ook degelijk en saai. Dit is nou typisch zo’n geval van een artiest die je een beter nummer had gegund, want Hollow doet op het eerste gehoor niet vermoeden dat er dit jaar wel grote hoogten voor Letland in zitten en doet in die zin de titel wel eer aan.

Door Jeroen Bootsman – Malta debuteerde begin jaren zeventig aarzelend op het songfestival en bleef vervolgens jarenlang thuis. Vanaf de jaren negentig begonnen ze behoorlijk te scoren, waarbij de eindzege een paar keer heel dichtbij kwam. De laatste jaren zijn de kaarten iets anders geschud en zijn de resultaten middelmatig te noemen. Het ligt niet voor de hand dat Sarah Bonnici dit jaar het tij zal doen keren.

De tekst gaat hieronder verder.

Goed afkijken

Sarah Bonnici heeft goed gekeken naar de zangeressen Eleni Foureira en Chanel die voor respectievelijk Cyprus en Spanje een tweede en derde plaats behaalden met soortgelijke inzendingen. Maar helaas keek ze niet goed genoeg, anders had dit nummer er niet zo overduidelijk gejat en gekopieerd geklonken en uitgezien. Een ongeïnspireerde, futloos overkomende remake van twee Eurovisieklassiekers, dat is het eigenlijk. Zelden klonk een universele kreet als ra-pa-pa-bam-ba vermoeiender dan uit de mond van Sarah, die met haar weinig wervelende performance lijkt te zeggen dat ze er zelf ook nauwelijks in gelooft. En dan doet het publiek dat ook niet.

Door Jeroen Bootsman - Italië stelt zelden teleur op het songfestival. Het land levert jaar na jaar topkwaliteit, flink gestimuleerd door het San Remo Festival, waarvan de winnaar in de regel naar het festival wordt afgevaardigd. Een karakteristiek muzikaal geluid onderscheidt de Italiaanse inzendingen steevast van de rest en daarmee valt Italië maar zelden buiten de top tien. Desondanks is het festival in Italië niet overdreven populair, in schril contrast met San Remo.

Weinig heil

De Italiaanse omroep zag op een gegeven moment nog maar weinig heil in deelname en liet van 1998 tot 2010 maar liefst dertien verstek gaan. Italiaanse artiesten zoals de vorig jaar overleden Toto Cutugno (winnaar in 1991) en Rafaella Carra toonden zich voorstander van terugkeer van Italië op het festival. Uiteindelijk pakte een jarenlange lobby van de European Broadcasting Union goed uit en keerden de Italianen in 2011 terug om prompt de tweede plaats te halen.

De tekst gaat hieronder verder.

Bookmakers en geldschieters

Ook de inzending van 2024 doet het weer uitstekend bij de bookmakers. Een finaleplaats is al binnen, want als een van de grote geldschieters hoeft Italië zich daar niet eerst voor te kwalificeren. Wat het land ook goed doet, is dat het zich niet blind staart op de gebaande muzikale paden die in het verleden tot zoveel successen heeft geleid.

Uiterst hip

Muzikale variatie staat hoog in het vaandel. In 2021 was het hardrock (goed voor de eindzege), daarna twee wat meer traditionelere ballades en dit jaar brengt Angelina Mango een uiterst hip nummer dat helemaal het geluid van nu ademt. Toch is daar ook weer die onmiskenbare Italiaanse basis die herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van de Italodisco. De videoclip valt te omschrijven als ‘het betere vlechtwerk’, dat nieuwsgierig maakt hoe Angelina dit op het podium zal gaan visualiseren.

Door Jeroen Bootsman - Spanje gooit het dit jaar weer eens over een geheel andere boeg met een derderangs electropopdeuntje dat nou niet bepaald muzikale opwinding teweeg brengt. Maar dan de uitvoering! Een Spaanse hertaling van het concept Boys Town Gang, dat wil zeggen een zangeres geflankeerd door twee dansende heren. In deze versie bedienen de heren zich in behoorlijk naakte staat wel van wat vulgaire bewegingen richting de zangeres.

De tekst gaat hieronder verder.

Voor de hele familie

Tel daarbij op dat de term ‘zorra’ in de Spaanse taal seksueel geladen is, en het ligt voor de hand dat de Spaanse delegatie enige aanpassingen zal moeten doorvoeren om de act tot het festival te krijgen. Immers, het moet een show zijn die voor de hele familie wereldwijd het bekijken waard is. Niet dat het er allemaal zo spectaculair uitziet, zelfs verre van dat. Waarschijnlijk is er aan de Spaanse kust menig vervallen Moulin Rouge kopietje te vinden waar dronken toeristen juichend van dit soort vertier genieten. Spanje was de laatste jaren op de goede weg, maar dit is weer een paar stappen terug.

Door Jeroen Bootsman - Ierland is samen met Zweden recordhouder qua aantal overwinningen op het Eurovisie Songfestival. Maar liefst zeven keer wisten de Ieren het goud binnen te slepen, eigenlijk altijd met door de ogen van deze tijd bekeken nogal oubollige ballades. Voor de laatste zege moeten we terug naar 1996. Zangeres Eimar Quin bleef met The Voice dicht bij de keltische wortels van Ierland. Sindsdien is het aanmodderen geblazen.

Peperduur evenement

De Ierse omroep is er wel eens van beschuldigd dat het bewust kwalitatief ondermaatse nummers afvaardigde om vooral níet te winnen en zodoende het peperdure evenement te moeten organiseren. Het land won in de jaren negentig vier keer, waarvan drie keer op rij, en zag de omroepreserves danig slinken. Mocht dat ooit de opzet zijn geweest, dan is deze meer dan geslaagd. Maar inmiddels lijkt de balans naar de andere kant te zijn doorgeslagen. Een van de genantste momenten uit de Eurovisiegeschiedenis is het optreden van de rappende kalkoen Dustin the Turkey, die hopeloos strandde in de halve finale. Drie jaar later was er dan eindelijk weer eens een toptiennotering voor de ADHD-tweeling Jedward. De laatste jaren probeerde Ierland met nét niet meer helemaal moderne popsongs, die kansloos voor de finale werden gediskwalificeerd.

De tekst gaat hieronder verder.

Expressieve Bambie Thug

Maar ziedaar, de impasse over de Noord-Ierse grenzen inzake de Brexit lijkt eindelijk doorbroken en ook wat betreft het songfestival lijkt er een Franse revolutie te hebben plaatsgevonden. Ierland stuurt namelijk een zeer expressieve artiest naar Malmö. Bambie Thug valt het best te omschrijven als een liefdesbaby van Nina Hagen, Lene Lovich, Zwarte Magica en Eucalypta. Haar nummer is navenant eerder een fraai staaltje performance art dan een doorsnee popnummer. Je moet er van houden, maar Doomsday blue is hoogst origineel en Ierland zou hiermee zomaar na jaren eindelijk weer eens kunnen scoren. Tweevoudig winnaar Johnny Logan schijnt zijn zegen al te hebben gegeven, dus op naar de achtste overwinning!

Door Jeroen Bootsman - Finland is één van de brekebeentjes op het songfestival. Het land heeft met elf keer een laatste plaats, waarvan driemaal ook nog eens puntloos, aanmodderen tot kunst verheven. Maar in 2006 ging Europa massaal plat voor het Finse monstercollectief Lordi. Hard rock hallelujah was heavy metal die we in kaasterminologie als overjarig zouden omschrijven, maar het oog wil ook wat en kreeg dat met een spectaculaire en gelikte act. Sindsdien kwamen hardrock en acts met gothic-invloeden vaker voorbij, maar een tweede zege kwam pas vorig jaar binnen handbereik met een ook al zo oogstrelende act. Cha cha cha van zanger Käärijä was de favoriet onder de fans, maar dankzij de punten van de vakjury’s was het toch Loreen die – geheel volgens verwachting – won, en wel voor de tweede keer in successie.

Maar dan die act

Ook dit jaar pakt Finland weer flink uit. De titel van het lied klinkt al veelbelovend: No rules! Maar dan de act, zoals die te zien was in de nationale finale. Stel je een kokosnootachtig object voor met de huid van een ananas in de vorm van een paasei. De bovenkant opent zich en er openbaart zich een man gehuld in een huidkleurige onderbroek – waardoor het lijkt alsof hij deels in adamskostuum op het podium staat - en een shirt en pet met daarop het logo van Windows. En dan is er ook nog iets met een waslijn waaraan een tot de knieën afgeknipte spijkerbroek hangt en waarvan de uiteinden ineens veranderen in vuurspuwende tongen.

De tekst gaat hieronder verder.

Niveau niemendal

Spektakel alom en dat mag ook wel want muzikaal is dit houseachtige deuntje van het niveau niemendal. Ronduit genant wordt het als de tweede zanger – die oogt als een uit het grote dierenbos ontsnapte struisvogel – met kopstem de hoogte probeert in te gaan en daarin jammerlijk faalt. Als straks op het podium in Malmö zijn microfoon daar maar niet van dicht slaat! Wellicht komt het niet zover, want Finland overweegt zich terug te trekken als Israël niet van deelname wordt uitgesloten. Veelzeggend is wel dat het Finse publiek tijdens de nationale finale massaal plat ging voor deze act, die nota bene bij de vakjury helemaal onderaan eindigde.

Twee keer een zevende plaats. Meer zat er tot op heden niet in voor Slovenië na 28 deelnames. Sinds 1993 doet het na de opdeling van voormalig Joegoslavië mee als zelfstandig land. Twaalf keer ging zelfs de finale aan de Slovenen voorbij. Vorig jaar haalde Joker Out weliswaar de finale, maar kwam niet verder dan een 21ste plaats. Desalniettemin werd Carpe Diem een aardige hit in Europa.

Beelschone zangeres

Viermaal is scheepsrecht voor de beeldschone zangeres Raiven. Na drie keer uitstekend te hebben gescoord in de nationale finale van Slovenië, maar net niet goed genoeg voor een Eurovisieticket, werd Raiven, die in eigen land een mooie carrière in de opera en musical heeft opgebouwd, gevraagd het land in 2024 te vertegenwoordigen. Als we af mogen gaan op de oogstrelende clip zal Raiven haar dramatische, mediterraan aandoende Veronika met de nodige show op het podium van Malmö neer gaan zetten.

De tekst gaat hieronder verder.

Opzichtig leentjebuur

Op het eerste gehoor is Veronika een intrigerend nummer, maar Raiven lijkt met opzichtig leentjebuur wel erg op safe spelen. Zelf oogt ze als de zoveelste Lady Gaga lookalike, compleet lange nagels (oké, niet zo lang als die van Loreen vorig jaar, maar het ziet er afgekeken uit). En de clip doet in de tweede helft erg denken aan die van Dirty van Christina Aguilera. En de onder water zwemmende jongeling zagen we al eerder opduiken in de clip van Arcade van Duncan Laurence. Hij zou het festival uiteindelijk winnen, domweg omdat hij een ijzersterk nummer bracht. En als je alle franje wegdenkt, blijft er bij Slovenië vooral de muzikale middelmaat over in een vorm die we eerder en veel beter op songfestivals zagen.

Een mooie dame in een jurk die haar vrouwelijkheid wat al te opdringerig benadrukt, maar wel kan zingen. Dan heb je Eurovisiegoud in handen, zou je zeggen. Maar daar waar aan alles gedacht lijkt, is men blijkbaar vergeten voor een goed nummer te zorgen. Deze zangeres won van dertig (!) concurrenten de nationale voorronde.

De tekst gaat hieronder verder.

Besa Kokëdhima in het linkerrijtje of niet

De tijd zal moeten uitwijzen of het vertrouwen in deze doorsnee Balkanhymne gerechtvaardigd is, maar of dit veel beter gaat scoren dan de 22ste plaats die Albanië vorig jaar behaalde, waag ik te betwijfelen. Met dit soort keuzes is het weinig verwonderlijk dat het land in twintig jaar slechts twee keer de toptien wist te halen. Dat moet toch beter kunnen?

Tsjechië lijkt dit jaar niet de behoefte te hebben om er het maximale uit te halen, want YouTube wekt de indruk dat de inzending slechts 2.26 minuten duurt, terwijl liedjes maximaal drie minuten mogen duren. Is dat jammer? Niet bepaald want dit nummer dat over het einde van een relatie gaat klinkt als een onopvallend niemendalletje.

De tekst gaat hieronder verder.

Aiko heeft het geluid van nu

Wel heeft het helemaal het geluid van nu; de stem van Aiko klinkt als menig hitzangeres, dus enig succes valt niet bij voorbaat uit te sluiten. Tip: zangeres La Zarra stond vorig jaar namens Frankrijk op een soort pedestal, dus misschien kan Tsjechië die voor een vriendenprijsje overnemen.

Uitgelichte afbeelding foto Praag: @depositphotos

Door Jeroen Bootsman - In 2022 vond een verre van geslaagd experiment plaats. Het valt nog het best te omschrijven als ‘gothic electronic’. De evenmin breed aangeslagen showdiva van vorig jaar leek na het bekendmaken van de publiekspunten een dikke middelvinger op te steken. Nu keert Frankrijk terug naar het genre dat het land in het verleden zoveel successen bracht en in 2021 zelfs eindelijk weer eens een toppositie opleverde. Slimane wist ooit alle vier de stoelen van de jury van The Voice zijn kant op te laten draaien en won die competitie uiteindelijk ook.

De tekst gaat hieronder verder.

Afwachten met Slimane

Dat is niet verwonderlijk want hij is een begenadigd zanger die zijn lied met passie, energie, kracht en overtuiging brengt. Of de Eurovisiepunten uiteindelijk ook massaal zijn kant opkomen, is afwachten. Mon amour is een degelijke chanson, maar klinkt wel heel erg gedateerd. Niets op aan te merken, maar ook snel weer vergeten. Dit is wat ze in Eurovisiekringen een veilige keuze noemen, dus waarschijnlijk goed voor een klassering in de middenmoot. Ook typisch songfestival: een eersteklas vocalist afvaardigen, maar dan met een te doorsnee nummer. Jammer!

Door Jeroen Bootsman - In het leven zijn er van die zekerheden waar je de klok op gelijk kan zetten. Zodra het nieuwe jaar een feit is, begint carnaval te leven, wordt menig vakantie geboekt en liggen in no time paaseitjes in de winkel. Maar voor de echte fans markeert het vooral de start van het Eurovisieseizoen. Hoewel het festival pas in mei plaatsvindt, is het maanden daarvoor al aftellen geblazen want in die periode worden de diverse inzendingen bekend gemaakt.

De tekst gaat hieronder verder.

RTL Boulevard en Shownieuws

Die inzendingen zijn onuitputtelijk voer voor programma’s als RTL Boulevard en Shownieuws en geven eindeloze discussies en beschouwingen op social media. Tegenwoordig is het dankzij YouTube een fluitje van een cent om de nationale finales van de diverse deelnemende landen te volgen, iets wat de opwinding bij de fans alleen maar doet toenemen. En dan zijn daar ook nog de speculaties over de eindklassering van de liedjes, wel of geen finaleplaats en hoe het er visueel allemaal uit gaat zien.

De tekst gaat hieronder verder.

Mia Nicolai en Dion Cooper zingen Burning Daylight op het toneel tijdens de generale repetitie op 8 mei 2023 in Liverpool. @Michael Doherty

Memorabel songfestivaljaar

2023 was een memorabel songfestivaljaar voor Nederland. En niet bepaald in positieve zin. Burning daylight was al niet bepaald een spetterende inzending en tot overmaat van ramp bleek het nummer vocaal te hoog gegrepen voor Mia & Dion. In de aanloop naar het festival gingen ze een paar keer gruwelijk de mist in. Kort voordat het festival losbarstte, werd snel de trukendoos opengetrokken en kwam er dan toch nog een optreden van. Gezegd moet worden dat het duo zich bewonderenswaardig wist te herpakken, maar het lied was in vocale zin behoorlijk uitgekleed. En zoals dat tegenwoordig gaat zong het debacle in wording luidruchtig rond en eindigden ze roemloos in de halve finale.

De tekst gaat hieronder verder.

Duncan Laurence tijdens de generale repetitie van het Songfestival 2019 in Israël. @Martin Fjellanger WikiCommons

Duncan Laurence en zijn echtgenoot

Wat er misging? In mijn optiek heeft de selectiecommissie te veel vertrouwd op Duncan Laurence en zijn echtgenoot, die het lied en het duo voordroegen. Maar daar waar Duncan in aanloop naar zijn eindzege in 2019 uiterst professioneel begeleid werd door de door de wol geverfde Ilse Delange, bleek hij zelf nog lang niet toe aan een dergelijke veeleisende rol. Daarbij werd hij ook nog in beslag genomen door zijn eigen nieuwe muziek, die hij op het punt stond uit te brengen. Niet geheel toevallig omdat hij zelf ook nog optrad tijdens de finale van het festival. Het bleek te veel ballast. En het is verbijsterend dat de selectiecommissie dat niet eerder heeft gezien en ingreep.

Dat nooit meer

Dat nooit meer, moet AVROTROS als organiserende omroep hebben gedacht. Na een ongetwijfeld kritische zelfevaluatie ging de samenstelling van de selectiecommissie op de schop. Jan Smit, die het naar verluidt niet eens zou zijn geweest met de keuze voor Mia & Dion, verliet het gezelschap. Cornald Maas bleef wel. Er werden illustere namen als Jaap Reesema en Jacqueline Govaert (Krezip) aangetrokken. En er werd een zogeheten ‘Head of Delegation’ aangesteld. Deze Twan van de Nieuwenhuijzen heeft de ambitie om in elk geval de finale te halen en tenminste bij de bovenste helft in de eindklassering te eindigen.

De tekst gaat hieronder verder.

Hier is Joost Klein

Deze ingrepen hebben geleid tot een verrassende keuze. Een zekere Joost Klein gaat in 2024 onze nationale driekleur verdedigen in het Zweedse Malmö. Niet de meest voor de hand liggende namen als Karsu en Numidia, die veelvuldig werden getipt, maar een relatief onbekende artiest. Desalniettemin heeft Klein zich al flink bewezen op diverse popfestivals en heeft hij zelfs al een nummer één hit in Duitsland weten te scoren.

Buitenissige act

Afgaande op wat er op YouTube van hem te vinden is, belooft het een redelijk buitenissige act te worden. Waarschijnlijk is dit het hipste dat Nederland ooit heeft afgevaardigd. Een kek brilletje, stropdas met Schots motief en een naar gabberhouse neigend geluid. Hoewel de commissie niet unaniem was in de keuze voor Klein rekent Van de Nieuwenhuijzen er op dat Nederland positief zal gaan verrassen op het festival.

De tekst gaat hieronder verder.

Bijdrage aan voorpret

Het liedje van Klein werd gekozen uit meer dan zeshonderd inzendingen en wordt begin maart officieel gepresenteerd. De komende maanden bespreken we op deze site voor het derde jaar in successie alle liedjes en leveren daarmee hopelijk een passende bijdrage aan de voorpret. Veel plezier!