In A Real Pain laat de overleden grootmoeder van de neven David Benji hen geld na zodat ze vanuit Amerika een reis kunnen maken naar haar geboorteland Polen. Het wordt een tocht vol ongemak, maar wel liefdevol ongemak.

Door Caty Kroon - De Holocaust is de rode draad in de film A Real Pain, die pijnlijk duidelijk maakt dat genocide tot op de dag van vandaag nog gruwelijk actueel is. Wie moet tijdens het zien van de film niet denken aan de toestand in Israël, Gaza en Rwanda. Denk nu niet dat je anderhalf uur lang in je bioscoopstoel verplicht wordt te worstelen met de verschrikkingen van vandaag. A Real Pain is een droogkomische road movie. Als kijker word je toegevoegd aan een reisgezelschap waar iedere toerist om een andere reden de Holocaust-tour wil maken. Will Sharpe speelt daarbij de uiterst vriendelijke reisgids.

David en Benji

De neven David (Jesse Eisenberg) en Benji (Kieran Culkin) verschillen enorm van elkaar en zijn door de jaren heen uit elkaar gegroeid, maar ze staan heel dicht bij elkaar als het gaat over hun jeugd, toen ze elkaar veel vaker zagen. Benji is een open jonge man die gemakkelijk contact maakt en al snel de spil van het gezelschap is. Hij is ook heel gevoelig en kan zich soms als een ongeleid projectiel gedragen. Daarmee wekt hij deernis op omdat hij zijn pluspunten niet tot zijn voordeel kan inzetten. David daarentegen is veel bedachtzamer, beleefder en verlegen.

Benji spreekt bijvoorbeeld hardop uit hoe belachelijk het is dat zij onderweg zijn naar het concentratiekamp, zittend in de eersteklas coupé van de trein waar over hetzelfde spoor de wagons reden met daarin hun familieleden op weg naar de gaskamers. De ongemakkelijkheid die je voelt in die scène zal je als kijker nog lang bijblijven. Ook het alleen maar laten zien van het concentratiekamp zelf is indrukwekkend. Er wordt bijna niets gezegd. Het is een van de weinige scènes waar je niet de pianomuziek van Chopin hoort.

A Real Pain

Jesse Eisenberg, die de verlegen David vertolkt, schreef het scenario voor A Real Pain en ontving daarvoor al verschillende prijzen. Er komen veel (familie)situaties in voor die je vandaag de dag ook op je eigen familie zou kunnen plakken. De interactie tussen twee familieleden die zo enorm van elkaar verschillen, herkent iedereen wel. In eerste instantie vatte ik sympathie op voor de spontane en humorvolle Benji en niet voor de stille en wat saaie David. Op het einde van de film werd ik geconfronteerd met de vraag of ik Benji nog steeds zo'n toffe gozer vond nu je hem beter heb leren kennen. De zuinige sympathie die ik voor David had, moest ik misschien wel herzien. Want is eigenlijk David niet de toffe gozer en Benji de zielige? Dat maakt het A Real Pain voor de kijker.